Vaderhartschool brengt herstel van de relatie met mijn moeder na 13 jaar.
Vaderhartschool brengt herstel van de relatie met mijn moeder na 13 jaar.
Mijn ouders zijn gescheiden toen ik 9 jaar was. Mijn zus en ik zijn toen bij mijn moeder blijven wonen. Rond mijn 14e werd de relatie tussen mij en mijn moeder steeds problematischer. Ik ging meer en meer mijn eigen gang en dat resulteerde in spijbelgedrag op school. Uiteindelijk ben ik een keer of 5 van diverse scholen weggestuurd.
Mijn moeder was een harde en kille vrouw geworden door de scheiding. Ze leefde in zichzelf teruggetrokken. Daar kwam bij dat ze wekelijks op stap ging naar discotheken en ik dat heel lastig vond. Na een paar jaar kreeg ze een relatie met een man die de relatie tussen mij en mijn moeder nog lastiger maakte. Op een gegeven moment werd de situatie onhoudbaar en na een fikse ruzie heb ik mijn spullen gepakt en ben ik bij de moeder van mijn toenmalige vriendin gaan wonen. Ik was toen erg boos op mijn moeder en heb ik mijn hart voor haar gesloten.
Toen ik 22 was, ging ik alleen wonen. Dit vond ik vreselijk. Ik had een moeizame relatie met mijn beide ouders. Op mijn 23e heb ik mijn leven aan Jezus gegeven en werd de relatie tussen mijn moeder en vader iets beter. Op mijn 27e liep de relatie tussen mijn moeder en haar vriend op de klippen. Mijn moeder wilde dat ik weer bij haar kwam wonen zodat ik een nieuwe start kon maken en eventueel een opleiding kon gaan volgen. Ik heb mijn woning opgezegd en al mijn spullen verkocht en ben toen weer bij mijn moeder gaan wonen. Na een aantal weken was mijn moeder weer herenigd met haar vorige vriend en die kwam toen weer bij haar wonen. Ik voelde mij zo verraden en op korte tijd ontstond er weer spanning tussen mij en mijn moeder. Ook kreeg ik problemen met die vriend. Uiteindelijk is dit geëscaleerd en heb ik voor de 2e keer mijn spullen gepakt en ben ik bij mijn zus gaan wonen.
De relatie met mijn moeder was tot een dieptepunt gekomen. Na een maand of 6 ben ik bij andere mensen gaan wonen. Daar heb ik 2 jaar gewoond. Ik zag mijn moeder heel weinig. Mijn vader had ik inmiddels een jaar of 2 niet gesproken.
In 2000 ben ik bij een vriend gaan wonen. Daar heb ik een jaar of 3 gewoond.
In 2003 ben ik getrouwd. Mijn beide ouders waren wel op de trouwerij, al had ik een moeizame relatie met hen. Dit ging zo een tijdje door. Ik 2009 heeft mijn vader zelfmoord gepleegd en nadien is mijn relatie met mijn moeder en zus erg verslechterd i.v.m. financiële zaken rond het overlijden van mijn vader.
Vanaf 2010 heb ik mijn moeder niet meer gesproken. Hoewel ik geen contact had met haar, was ik in mijn hart altijd met haar bezig. Ik was erg boos en voelde mij verraden en achtergesteld. Ik heb geprobeerd haar te vergeven maar dit lukte mij niet.
In november 2022 ben ik op aandringen van een aantal mensen naar de vaderhartschool gegaan. Ik was erg sceptisch en had geen flauw idee wat ik kon verwachten.
Ik heb het allemaal over mij heen laten komen. In het begin dacht ik: “hou ik deze week wel vol?”.
Op een gegeven moment werd er les gegeven over de kenmerken van een wees. Dit sprak mij enorm aan en ik zag in dat ik eigenlijk mijn hele leven als een wees geleefd had en dat ik mijn hart had gesloten naar mijn beide ouders.
Door dit inzicht veranderde er een heleboel. We kregen toen de opdracht om een brief te schrijven naar onze ouders. Ik dacht dat dit mijn kans was om hen eens goed duidelijk te maken wat ze verkeerd hadden gedaan naar mij toe, maar de opdracht was om hen om vergeving te vragen omdat ik mijn hart had gesloten naar hen toe. Dit was een enorme verandering van denkwijze…
Ik heb toen ingezien dat ik een probleem had omdat ik mijn hart had gesloten naar mijn ouders. Ik zag ook in dat dit los stond van hun fouten en schuld naar mij toe.
Door te zien dat ik een wees was en mijn hart had gesloten, kon ik hun schuld naar mij toe niet kwijtschelden. Die dag was ik in staat hun schuld kwijt te schelden en mijn hart voor hen te openen. De sleutel van vergeving lag bij mij en dit veranderde alles.
Ik kon ineens alles vanuit een ander perspectief zien en zag in dat mijn ouders ook een hart van een wees hadden en dat ze ook verwond waren en dat ze niet konden geven wat ze niet hadden ontvangen.
De brieven die ik had geschreven heb ik mee naar huis genomen. Na een week of 3 heb ik de een audio bericht/brief naar mijn moeder gestuurd. In dit bericht heb ik haar uitgelegd dat ik mijn hart naar haar had gesloten en dat ik besloten had om mijn hart weer voor haar te openen. Ik gaf ook aan dat dit niet per definitie betekende dat we weer contact met elkaar moesten hebben. Ik liet de keuze bij haar…
Drie weken hoorde ik niets maar toen kreeg ik een Whatsapp bericht van mijn moeder dat ze erg onder indruk was van mijn bericht en ze graag weer met mij een keer een kop koffie wilde gaan drinken. Een paar dagen later hebben we een uur of 4 met elkaar gesproken zonder enig verwijt of schuld.
Onze relatie is inmiddels hersteld en we zien en spreken elkaar regelmatig. Ik kan zeggen dat onze relatie op een heel ander niveau ligt. Mijn moeder heeft haar excuus aangeboden over hoe ze met mij is omgegaan. Ze betreurt het dat alles zo is gegaan.
Ik heb veel met haar gesproken en vragen gesteld, maar niet vanuit een verwijt of schuld, maar puur uit interesse. Zonder deze vaderhartschool had dit nooit kunnen gebeuren!
Hij geeft het zijn beminden in de slaap
We kregen van Bartel uit Nederland volgend getuigenis:
“In november 2019 was ik bij de Vaderhartschool in België. Ik had er erg naar uitgekeken, omdat ik graag meer van Gods liefde wilde ervaren.
Tijdens de A school werd er veel onderwijs gegeven. Tijdens het onderwijs was het voor mij voldoende om in het leslokaal aanwezig te zijn. Alleen al het verblijven te midden van woorden over Gods liefde gaf mij innerlijke verkwikking. Ik hoefde er niets voor te doen, niet netjes recht te zitten, niet actief te luisteren. Ik hoefde geen aantekeningen te maken. Ik hoefde ook niets te onthouden, alleen maar in de ruimte aanwezig te zijn.
Hoe ik dat beleefd heb?
Ik had de eerste avond een campingmatje met slaapzak in de zaal gelegd. Tijdens de spreekbeurten heb ik mijn oordoppen ingedaan en heb zo liggen luisteren op het matje. Ik heb namelijk gauw last van overprikkeling en ben snel moe. Daarom werkt het voor mij heel goed om te gaan liggen. Dan ben ik erg ontvankelijk voor wat God doet. Halverwege diverse preken viel ik in slaap en dan werd ik daarna zo verkwikt wakker! Ik bedoel verkwikt van binnen, in mijn hart.
Onlangs las ik in de Bijbel volgende tekst in Hooglied 5:2: “Ik sliep, maar mijn hart was wakker”.
Dat is precies wat met mij gebeurde op de Vaderhartschool. Ik vind het zo’n mooi vers omdat het juist dat beschrijft wat ik heb ervaren. Tijdens de school mocht ik lekker liggen, slapen op een matje, en zo kon ik Gods liefde heel goed ontvangen. Mijn hart was wakker, het stond wijd open.
Daarna zag ik nog meer verzen in de Bijbel op een heel andere manier.
Als ik bijvoorbeeld lees in Marcus 4:38 dat Jezus in de boot lag te slapen tijdens de storm, dan denk ik nu: “Aha, was Hij misschien op dat moment de liefde van de Vader aan het ontvangen?”.
En wat te denken van Petrus, die lag te slapen tussen de soldaten (Hand. 12:6)? Wellicht was Vader juist Zijn liefde in Petrus’ hart aan het gieten toen de engel kwam om hem te bevrijden;
En Genesis 2:21? God brengt een diepe slaap over Adam en geeft hem dan zo’n liefdevol geschenk 🙂
Dit alles wordt ook bevestigd door Psalm 127:2: “Hij geeft het immers zijn beminden in de slaap.”
Ik heb gemerkt dat dit echt bij mij past, om te rusten in zijn Liefde.
Bedankt voor alles!”
Vaderhartschool raakt levens heel diep aan
We laten Astrid en Lutgart even vertellen hoe ze onze laatste Vaderhartschool in Bredene ervaarden:
“Sinds mijn eerste Vaderhartschool in 2005 heb ik mogen ervaren dat er stilletjes aan maar zeker een stevige bodem in mijn eens zo lege ziel gelegd werd. Op die manier kon en kan de liefde van Vader dieper en dieper uitgestort worden.
Mark vertelde ons dat hoe meer onze harten gevuld worden met Vaders liefde, hoe meer de trauma’s naar boven komen om tenslotte te verdwijnen.
Vroeger was ik erg verlegen en beschaamd en voelde ik me altijd schuldig, verdrietig en minderwaardig. Ik was zelfs zò beschaamd dat ik in een groep amper mijn naam durfde te zeggen. Sindsdien heb ik al veel genezing mogen ontvangen. Nu weet ik dat ik de dochter ben van mijn hemelse Vader.
De eerste avond gaf Hugo ons 2 Kor. 6:18: “Ik zal u aannemen, en Ik zal u tot Vader zijn en gij zult Mij tot zonen en dochteren zijn, zegt de Here, de Almachtige.”
Dit raakte en raakt me nog steeds heel diep.
De kraters die tijdens mijn kindertijd, jeugdjaren, mijn huwelijk en scheiding in mijn ziel geslagen werden, manifesteerden zich in lichamelijke kwalen zoals fibromyalgie en zware verteringsproblemen. Gedurende meer dan 25 jaar moest ik een steeds strenger dieet volgen. Er werd mij verscheidene malen door verschillende christenen gezegd dat deze zogenaamde “voedselintoleranties” niets met voedsel te maken hadden, maar alles met de verwondingen in mijn hart.
Op Vaderhartscholen en conferenties kon ik altijd alles eten maar eens terug thuis ging het steeds weer mis. Omdat Vaders liefde ondertussen dieper en dieper herstel bracht in mijn hart kon ik na de voorlaatste Vaderhartschool ook thuis de maaltijden al wat uitbreiden. En nu, na de laatste Vaderhartschool, gaat die uitbreiding nog altijd verder. Na al die jaren van gekookte worteltjes met rijst en beschuit met gerookt vlees is elke maaltijd nu een feest
Ik hoef dit alles niet krampachtig “vast te houden” maar ik mag rustig verder ontvangen. Het is voor mij allemaal Vaders genezende Liefde waardoor ik meer en meer in mijn bestemming als dochter van Hem in alle vrijheid en gezondheid kan wandelen.” Astrid
“Ook dit jaar ben ik meegegaan naar de Vaderhartschool.
Ik ervaar meestal niet zoveel op het moment zelf maar ik weet uit ervaring dat het sowieso zijn uitwerking heeft, zij het met vertraging, maar daarom niet minder sterk.
Intussen kan ik wel enorm genieten van wat ik bij anderen ter plekke zie gebeuren als ze werkelijk een diepe aanraking hebben van Vaders liefde.
Tijdens de laatste sessie is er altijd ruimte voor getuigenissen.
Iemand vertelde dat ze al zoveel jaren aan het pionieren waren in België maar dat dit DE “missing link” was. Dat bepaalde mij er opnieuw bij hoe bevoorrecht wij zijn in onze kerk. Vaders liefde zit verweven en loopt als een rode draad in elk stukje onderwijs dat wij mogen genieten in onze kerk, in elk gesprek, in elke begroeting.
Na de getuigenissen was er zoals altijd tijd voor een feestje.
Ik had net ‘s middags tijdens de maaltijd het verhaal gehoord van een echtpaar
dat een tijd geleden een zwaar verlies had meegemaakt. Dit had ook druk op hun relatie veroorzaakt.
Tijdens het laatste lied, “Freedom”, dansten ze samen. Je kon zo duidelijk Vaders liefde over hen zien, maar ook hun liefde voor elkaar. Het leek wel of ze dansten op hun huwelijksfeest…
En dat is misschien wel het mooiste dat ik deze week mocht zien…heel veel van Vaders liefde die mensen diep geneest en vrijmaakt.” Lutgart
Vaderhart A school in Denemarken
Liesbeth doet zelf haar verhaal:
“ Vorig jaar (2018) kon ik helaas geen Vaderhartschool volgen omdat onze school in België niet tijdens een vakantie gepland was. Dat vond ik ontzettend jammer. Dus ging ik op zoek waar er dit jaar tijdens de zomervakantie een school zou zijn. Ik kwam uit in Denemarken en nodigde twee vriendinnen uit om mee te gaan. Jiska, die ook graag een A-school wou volgen, vroeg of ze mee kon. Natuurlijk kon dat, heel graag zelfs!
Op 5 juli 2019 vertrokken we met een auto vol spullen met ons viertjes ’s morgensvroeg om 5u30 richting Sjellebro, Denemarken. Ook hier mochten we weten dat we Papa’s ‘fleppekakskes’ (n.v.d.r.: voor wie deze uitdrukking niet kent: favorieten) zijn. We hadden een vlotte rit, zonder file, zelfs niet daar waar het altijd file is. Netjes op tijd kwamen we aan. Papa had op mijn hart gelegd dat ik genezing mee naar daar mocht nemen. Hoe dat zou gebeuren was nog een groot vraagteken maar ik ging ervoor.
We kregen een prachtig appartement voor die week.
Met z’n vieren genoten we van het onderwijs. We lieten ons lekker onderdompelen in Vaders liefde en kenden heerlijke vreugdevolle momenten. Natuurlijk wilden ook wij ons steentje bijdragen aan de afwas. En daar mochten we aan de slag met genezing?
Yep, bij de afwas! Jiska werd op dat moment geplaagd door hoofdpijn. Ze vroeg:
“Liesbeth, kan je nog eens bidden, want die hoofdpijn moet weg.” En wat doe je dan? Je zwiert de handdoek over je schouder, legt je hand op haar voorhoofd en bidt.
Donald, de verantwoordelijke in de keuken, had dit allemaal gezien. Even later kwam hij naar ons en gebood ons te stoppen met afwassen. We sputterden eerst wat tegen want we moesten maar een paar minuutjes nog alles afwerken en dan zou alles klaar zijn. Maar neen, we moesten onmiddellijk stoppen.
Toen nam hij ons mee naar Leif en zei: “Dit is mijn vriend Leif. Hij is geopereerd aan kanker en genezen, maar hij is de hele tijd misselijk en eten gaat moeilijk. Kunnen jullie voor hem bidden?” Dat moest hij geen tweemaal vragen. Met z’n vieren gingen we aan de slag, we legden hem de handen op, spraken genezing uit, en dankten. Heerlijk! Niet alleen mochten we stoppen met afwassen, maar we mochten ook bidden voor genezing.
Diezelfde avond zei Donald dat hij en zijn vrouw Karin graag met mij zouden spreken. Ze hadden een vraag. Omwille van de open avond kwam het er niet meteen van, maar een avond later was het zover. Jiska en ik werden op de hoogte gebracht van het proces van pijn waar hun zoon Daniël mee te kampen had. Hij vroeg ons hoe we erop kwamen om te bidden voor genezing. Dus deden we ons verhaal en Jiska legde uit dat het ook in de Bijbel stond en dat wij gewoon deden wat er daar stond. Dit vonden ze WAAAWWWW?
Ze vroegen ons of we de volgende dag met hun zoon wilden bidden want ze hadden hem al verteld wat er was gebeurd en hij zou dan langskomen. Papa opende zo de deur van genezing. De volgende dag baden we samen met hun zoon. Ik kreeg op mijn hart om nog eens te bidden, handen op de heupen te leggen en de pijn te bestraffen. Dit deed ik in het Nederlands. Na het gebed zei Daniël “ik weet niet wat je zei, maar het voelde en klonk heel goed”. Zelfs als je een andere taal spreekt en elkaar niet verstaat, gaat Papa naar het hart. Daniël is een fijne jonge man van 20 jaar.
Voor hij naar huis ging, heb ik nog even met hem gepraat. Ik weet dat die laatste babbel hem deugd heeft gedaan en dat hij zijn hart op een kiertje heeft gezet.
Enkele zondagen geleden kreeg ik tijdens onze samenkomst een woord voor Daniël op mijn hart. Dit heb ik gedeeld met hem en hij was zo dankbaar. Ik merk dat God ons wil gebruiken om Zijn liefde uit te dragen.
Tijdens onze week in Denemarken leerden we ook een vrouw kennen die heel terug- getrokken was maar af en toe kwam ze bij ons zitten. Op de vrije namiddag nodigden we haar uit om de tijd samen met ons door te brengen. Ze nam dit aanbod aan. Waar ze allemaal mee te kampen heeft, weet Papa alleen maar de laatste avond vroeg ze me om voor haar te bidden. Ze wou alleen kwijt dat ze ziek was. Er ging schaamte mee gepaard want ze wilde er niets over vertellen. Maar tegelijk stapte ze uit in overwinning. Dit vragen was voor haar al een hele stap. De babbel die ik met haar had over autoriteit, werd de dag erna bevestigd door het onderwijs. Weer was ik dankbaar dat wanneer ik doe wat Papa zegt, Hij ook steeds meewerkt.
En zo werd ik bevestigd dat we genezing hadden mogen meenemen naar deze Vaderhartschool. De vele babbels met onze broers en zussen daar waren gezegend. Niet alleen ontvangen, maar ook mogen uitdelen? zo wonderlijk. Ik ben zo dankbaar dat Papa me vertrouwt om uit te stappen in Zijn woord. Jiska vatte het zo samen: “De duivel dacht slim te zijn, maar zag niet dat mijn hoofdpijn het begin van heel wat genezing was.” Samen met Papa zijn wij meer dan overwinnaar!”
Van getraumatiseerd naar geliefd
En dit is het getuigenis van Pun na de Vaderhartschool A van oktober 2017:
“Ik leerde de Vaderhartscholen kennen 5 jaar geleden via een Belgische vriendin in mijn kerk. Op dat moment was ik niet erg gemotiveerd om erheen te gaan. Afgelopen jaar zat ik heel diep in de put en mijn Belgische vriendin herinnerde me opnieuw aan de school. Dus ik ging erheen uit wanhoop…
Wat me het meest aanraakte in de school, was het onderwijs over vergeving op de derde dag. Ik ben misbruikt door mijn moeder, fysisch, verbaal en seksueel, gedurende bijna 20 jaar.
Ik wou keer op keer een einde maken aan mijn leven. Het heeft me heel veel tijd gekost om te herstellen en te vergeven. De derde dag van de school sprak Unni over vergeving vanuit het schriftgedeelte in Mattheus 18. Het was een verhaal dat ik al vaak gehoord had en waar ik heel vertrouwd mee was. Maar Unni gebruikte een nieuwe uitdrukking om dit verhaal samen te vatten: vergeven is de schuld kwijtschelden.
Tijdens de namiddag vroeg ze ons om onze harten terug open te stellen voor onze moeders en vaders. Dit was een zeer moeilijke oefening voor mij…Ik had tot op dat moment geen enkel begrip van zoonschap en leefde al heel mijn leven als een wees…ook al was ik al meer dan 20 jaar wedergeboren. Dus probeerde ik erg hard om m’n hart opnieuw te openen. In het begin vond ik dit gewoon onmogelijk maar stilaan ging de H. Geest in mijn hart aan het werk. Ik begon de pijn van mijn moeder te zien en was in staat om met meer genade naar haar te kijken. Zo veranderde mijn kijk op haar en dit had een positieve kettingreactie tot gevolg: de manier waarop ik naar mijn verleden keek en mijn verleden interpreteerde veranderde en de manier waarop in naar mezelf keek ook!
Tot op dat moment had ik Vaders onvoorwaardelijke en nooit falende liefde voor mijn leven niet écht begrepen. Ik zei vaak tegen mijn vrienden: “Ik ben één van de meest getraumatiseerde mensen die je ooit gezien hebt in je leven.” Maar na deze Vaderhartschool zie ik mezelf helemaal anders. Nu zeg ik tegen mijn vrienden: “Ik ben één van de meest geliefde kinderen van God die je ooit gezien hebt in je leven.”
Nu ik terug in Berlijn ben, verandert mijn leven meer en meer. Ik ben minder succes en prestatie gericht en ben me meer bewust van Vaders liefde en aanwezigheid. Elke dag begin ik met de gedachte dat ik een zoon ben en dat is iets heel nieuws voor mij! Ik ben ook dankbaar voor alle broers en zussen die ik ontmoette op de Vaderhartschool en die me zo bemoedigden. Alle eer aan God!”
Alles draait om hartrelatie
We kregen van Jeanine uit Nederland volgend getuigenis na onze Vaderhartschool van oktober 2017:
“Ongeveer een half jaar geleden liet de Heilige Geest me een beeld zien. Ik speelde als jong meisje in een speeltuintje. Toen ik uitgespeeld was, zag ik een man op een bankje zitten. Toen ik goed keek, zag ik dat het de Vader was. Ik ging naast Hem zitten. Hij sloeg Zijn arm om mij heen en
ik kroop tegen Hem aan en gaf Hem mijn steentjes. Die waren kostbaar voor Hem.
Dat beeld kwam tijdens het soaken op de A-school weer terug en hielp me om telkens als een kind naar de Vader te gaan en Zijn omarming te zoeken.
In deze week is het kind zijn van de Vader meer reëel voor mij geworden en dieper in mijn hart doorgedrongen.
De onderwerpen “kenmerken van een wees” en het „moederhart van God” kwamen erg bij mij binnen. Nu ik weer thuis ben, merk ik dat ik dichter bij mijn hart kan komen, waardoor er veel pijn naar boven komt, maar ik zoek telkens de boezem van de Vader en schuil in Zijn liefde. Ik geloof en vertrouw dat Hij de leegte in mijn hart zal vullen.
Het is een kostbaar geschenk te weten dat ik in Zijn schoot meer en meer tot bloei mag komen en mijn „steentjes” mag inleveren.
Ik wil jullie hartelijk bedanken voor de waardevolle week die ik meegemaakt heb. Jullie liefde en ook die van de overige deelnemers heb ik als een warme deken ervaren. Ik probeer me thuis zoveel mogelijk te voeden met o.a. jullie zondagspreken en de USB-stick van de A-School, die overigens van prima kwaliteit is.
Afgelopen weekend ben ik nog naar een Fatherheart weekend in Nederland geweest met Trevor en Linda Galpin. Ook dat was bijzonder en behulpzaam om het zoonschap meer en meer in mijn hart te laten landen.”
Een jaar na mijn vaderhartschool
Dora stuurde ons een getuigenis een jaar nadat ze bij ons een Vaderhartschool volgde:
“Ik wou al langer graag eens een Vaderhartschool bijwonen, zo’n hele week onthaasting in rust en stilte is best uitnodigend maar de twijfel was altijd sterker. Het is financieel een hele investering, zou ik er op het werk vrij voor krijgen en wou ik er ook echt mijn verlofdagen aan spenderen, wat als ik er niemand zou kennen, zou ik mij dan niet te eenzaam voelen, zou er niet teveel vrije tijd zijn, kon ik me wel een hele week lang alleen maar met Gods woord vullen, zouden de zorgen om thuis niet zwaarder doorwegen …
Dezelfde vragen gingen mij ook op een thema-avond enkele weken voor het begin van de Vaderhartschool door het hoofd, toen we op onze stoel een nieuwe uitnodiging vonden. Maar nu zat Ria naast mij, zij twijfelde ook nog. Het was snel beslist, we zouden samen een kamer delen…
Ik behoud een mooie herinnering aan de Vaderhartschool. We worstelen allemaal met zoveel dingen in onze levens. God raakt je tijdens de Vaderhartschool op even zoveel momenten liefdevol aan. Soms was het heftig en moeilijk, andere momenten waren diep mooi, liefdevol of zelfs uitgelaten vreugdevol op de laatste avond. Maar vooral: we waren er voor elkaar. De allereerste keer dat ik naar Gods Ambassade kwam, kende ik er niemand en kwam ik naast Ria te zitten. Iets later zegende ze mij tijdens de lofprijs met Zijn woord: “God is een goed werk begonnen in jou”. Daar moest ik de laatste morgen van die week plots aan terugdenken, en daar draait ook heel de Vaderhartschool om, geloof ik! Het is God die doorheen de ander zegt: Ik heb je lief, heb Mij lief! Kijk de ander in de ogen en je kijkt God in de ogen: eenvoudig, oprecht, kwetsbaar maar vol vreugde!
Twee weken later vond ik een pakje met twee paar oorbelletjes in mijn brievenbus, afkomstig van een Nederlandse deelneemster aan de Vaderhartschool, vergezeld van een mooie kaart: “Jij bent mijn dierbare dochter” en een kort, lief briefje: “Jij bent een kostbare parel in Vaders hand! Hij ziet je en ik denk dat Hij jou zeggen wil, dat de tijd van onzichtbaar zijn voorbij is! Beauty for Ashes! Geniet van de oorbelletjes … één druppel lijkt heel klein en nietig, maar alle druppels bij elkaar vormen een oceaan van Papa’s Liefde voor ons!”
Niet dat ik haar goed kende, we hebben elkaar maar kort gesproken op de Vaderhartschool. Ik mailde haar om haar te bedanken, het was alsof God zelf mij deze boodschap stuurde. Ik moest haar beloven mijn best te zullen doen de oorbelletjes ook echt te gaan dragen tegen het huwelijk van mijn zoon het jaar erop. Het lukte mij maar moeizaam. Maar ik moest er wel meteen aan terugdenken toen ik op mijn verjaardag enkele maanden later totaal onverwacht van mijn zoon een paar oorbellen en bijpassende ketting van hem cadeau kreeg, speciaal om op zijn huwelijk te dragen. Ik heb ervan genoten ze te dragen op die schitterende dag, een mooier geschenk kon God mij niet geven!
“Kom tot de Vader” is voor mij een aanmoediging voor de Vaderhartschool. “Kom tot de Vader, kom zoals je bent. Heel je hart, al je pijn is bij Hem bekend. De Liefde die Hij geeft, de woorden die Hij spreekt. Daarmee is alles klaar wanneer jij komt.”
Het bijwonen van de Vaderhartschool draagt blijvend vrucht (Spreuken 4, 23 en 21,2). Ik merk het ook nu weer op het werk. Mensen worden zonder enige waardering toegewezen aan nieuwe functies, in vakjes gestopt en tegen elkaar opgezet. Op zo’n moment is het goed te weten wie je waarlijk bent!”
Thuiskomen bij Vader
We kregen volgend getuigenis doorgestuurd van Monique:
“Op mijn vijftiende koos ik als katholiek Nederlands meisje voor Jezus maar op één of andere manier kon ik mijn geloof niet vasthouden.
Ik raakte in de knel, maar besefte eigenlijk niet dat ik ondertussen – ergens onderweg – God was kwijtgeraakt.
Op latere leeftijd begon ik opnieuw te zoeken naar iets, ik wist niet wat, en zocht ondertussen ook herstel voor mijn verwonde ziel.
Na vele omzwervingen bij van alles en nog wat, vond ik mijn geloof in Hem pas echt terug toen ik al 38 was en toen kwam ik ook te wonen, waar ik nu woon.
Vanaf dat moment begon het echte diepe herstel samen met Jezus, die ik weer teruggevonden had. Ik liet me dopen door onderdompeling en werd ook gedoopt in de Heilige Geest. Na een heel proces van bevrijding en genezing, begon ik ook zelf uit te stappen in geloof: het bidden voor andere(n) (zieken).
Het was een feest om van alles mee te maken hierin maar tijdens die bediening voelde ik dat mijn gebed soms erg mechanisch was. Ik wilde eigenlijk meer van Zijn liefde ervaren voor anderen.
Toen ik in maart 2016 op een tweedaagse conferentie over het Vaderhart van God het woord ‘thuiskomen’ hoorde, wist ik wat ik wilde: dat dus! Nog meer rust en vrede en diepe liefde ervaren…
Eind juni besloot ik dan ook om me op te geven voor de Vaderhartschool in België, een 5 daagse school, die hier onderwijs in ging geven. Ik koos hiervoor voor mezelf en ook om straks anderen hierin te begeleiden. De week in Vaalbeek was dan ook een prima week. De eerste dagen miste ik mijn thuis nog: Leon, mijn man, de jongens en ook mijn mooie recent opgeknapte woonkamer en mijn eigen bed. Al snel was Zijn Liefde en het thuiskomen bij Hem die week veel belangrijker.
Omdat ik altijd erg in de toekomst leefde, had ik ook pas nog voor mezelf opgeschreven dat het er eigenlijk niet zo toe doet, wat ik doe (in de toekomst) of waar ik woon, want Jezus is de weg, de waarheid en het leven (Johannes 14 vers 6). Ik onderstreepte daarbij vooral het woord ‘de weg!’ nog in mijn Bijbel. Jezus was dus de route die ik moest nemen! Hijzelf is dus het pad!
Maar de zin na de komma, die we allemaal kennen, begon zich ook steeds meer aan mij op te dringen, nu meer als een openbaring: “want niemand komt tot de Vader, dan door Mij!”, zegt Jezus dan. We gaan dus via Jezus (als pad) en Zijn verlossingswerk tot bij de Vader! Het gaat om de Vader! Hij is ons (eind)doel. Daar wilde Jezus ons ook op wijzen met Zijn onderwijs, in Zijn mens zijn en in het Zoon van de Vader zijn. Hij wil dat wij ook als zonen en dochters leven, afhankelijk van de Vader. Met Hem praten, bij Hem op schoot zitten, hem onze Papa noemen: thuiskomen in Vaders Liefde!
Want God is ook liefde (1 Johannes 4 vers 8) en Hij leidt ons steeds verder omhoog, omhoog over de weg van de liefde (1 Cor 12 vers 31).
Ja, wij zijn Zijn geliefde kinderen, elke dag!
Ben ik dan thuisgekomen bij de Vader tijdens die week in Vaalbeek? Ja, ik ben heerlijk ondergedompeld geweest als dochter in Zijn Liefde voor mij. Kan ik die Liefde dan omschrijven in een gevoel? Ja en nee. Ja, in het dieper liefde te hebben ontvangen in mijn hart, waar ik, als ik erover spreek, van ‘vol kan schieten’. Maar eigenlijk was het ook gewoon rustig thuiskomen bij Hem. Thuiskomen ervaar ik ook als een keuze die je kunt maken, als je al het oude achter je hebt kunnen laten en mogelijk ook al herstel hebt ervaren en dan vanuit die liefde en in totale overgave en nog meer vanuit afhankelijkheid durft te gaan leven.
Het is dus een flink proces geweest. Na mijn bekering een weg die 13 jaar duurde: bevrijding, genezing en nu echt thuiskomen bij de Vader. En in het fysieke ook echt thuiskomen op deze plek in Brabant waar Hij me nu al 13 jaar laat wonen. Toch hoop ik natuurlijk nog verder te groeien in Zijn liefde, want we kunnen pas goed uitdelen van Zijn Liefde als we zelf tot de rand toe gevuld zijn en overlopen.
Ik wens, hoop en bid, voor ieder die dit leest, dat hij of zij ook op een dag kan zeggen: Ik ben thuis bij de Vader! Want een fijnere plek is er niet! Ik heb nu gekozen echt over de drempel van Zijn (t)huis te gaan en ik verwacht dat ik me daarin, ook langzaamaan, steeds beter thuis zal gaan voelen. Ik weet nu ook dat Hij me nog beter kan gaan helpen in alles wat ik voor en met Hem ga ondernemen. Want Zijn kracht openbaart zich ten volle in mijn zwakheid. Ik ga me dus opstellen als Zijn kleine kind. En zo voel ik me nu ook. En ik wil niets anders meer doen, dan dat ik de Vader (eerst) zie doen. Wat ben ik daar blij mee!
Ieders levensloop is anders. Ook onze weg naar de Vader gaat bij ons allen in de volgorde die het beste voor ons is en die bij onszelf past. En dat weet alleen de Vader! Maar wat ik ontdekte na veel pastoraal werk, is dat als je mensen meteen aan de Vader koppelt en ze meteen na hun bekering laat weten dat ze een kind zijn van onze liefhebbende Vader, ze dan bijna zonder tussenkomst van andere mensen de dingen ontvangen die de Vader hen wil geven. Hoe wonderlijk heeft Hij het weer gemaakt en bedoeld. Ik ben blij dat ik dat ontdekt heb, want nu weet ik dat mensen koppelen aan de Vader broodnodig is! Mensen gekoppeld aan de Vader voelen zich geliefd en Vaders liefde kan dan alle wonden helen, zonder nog overmatig van wat en wie dan ook afhankelijk te zijn in onze levenswandel. Want in de eerste plaats mag je juist afhankelijk zijn van Hem.
En een omhelzing van de Vader is soms al voldoende … hoe simpel kan het zijn!
Ja mensen, de schepping ziet er reikhalzend naar uit dat openbaar wordt wie Gods kinderen zijn (Romeinen 8 vers 19) … En die Liefde gaat dat laten zien! En dan eerst … Love will find you (too)!
Laat je ‘huggen’ in Zijn liefdevolle armen!
Weet je niet hoe dat moet? Volg dan ook eens een vaderhartschool! ;-).”
Een heel nieuw leven
Deze zeer openhartige getuigenis kregen we doorgestuurd van iemand die onze laatste Vaderhartschool volgde. Ze vroeg ons anoniem te blijven, wat we graag respecteren!
“Jarenlang heb ik geworsteld; het leven voelde als een strijd die ik moest zien te overleven. Ik voelde me overgeleverd aan deze strijd: aan negatieve gedachten, depressie, pijn en eenzaamheid.
Steeds als het even iets beter ging, hield ik al rekening met een mindere periode die zeker weer zou gaan komen. Ik voelde me gevangen in deze cirkel. Ik dacht dat ik er alles aan deed om eruit te komen, maar draaide mezelf er uiteindelijk steeds vaster in tot ik compleet vast zat.
Ik begreep niets van God: als Hij het beste met me voorhad, als ik het Hem zag doen in de levens van mensen om me heen … dan zou Hij met mij wel niks te maken willen hebben, want ik merkte niks …
Mijn leven kon niet zijn hoe Hij het bedoeld had. Ik voelde me verloren, in de steek gelaten, ik stond er uiteindelijk altijd alleen voor. Ik miste alle vertrouwen in God, in mensen, in de toekomst. Het enige waar ik op vertrouwde was het negatieve denken: het zal wel weer mis gaan, zo gaat het toch altijd.
Ik geloofde in de leugen dat niemand te vertrouwen was en ik was boos op het leven, op mezelf, op God. Ook op de mensen om me heen die wel vertrouwden of het goed (met God) hadden. Ergens gunde ik ze dat niet omdat ik zelf zo worstelde en ergens maakte het me bang om nog meer alleen achter te blijven als zij verder gingen. Deze boosheid en angst maakten dat ik steeds meer mensen en activiteiten ging vermijden en ik verder en verder verwijderd raakte van het leven.
God heeft ingegrepen door de juiste mensen, de juiste preken, de juiste muziek en de juiste hulp op mijn pad te brengen. Langzaam maar zeker zag ik mijn eigen aandeel in de strijd, waarvan ik dacht dat het me overkwam en leerde ik vergeving te vragen. Ik zag de leugens waarin ik had geloofd en hoe ze mij steeds verder isoleerden en leerde leugens in twijfel te trekken en op zoek te gaan naar de waarheid. Ik kwam erachter dat ik mijn hart had afgesloten zodat niemand me meer zou kunnen raken en leerde mezelf weer open te stellen. Ik kwam erachter dat ik wrok koesterde en leerde te vergeven.
Dit was en is een proces, met als doorbraak de Vaderhartschool, afgelopen oktober. Deze week was voor mij een strijd, ik voelde me een buitenstaander. Een afspiegeling van de strijd die ik al voerde zolang ik me kan herinneren. Ik voelde me alleen, ellendig, afgewezen, ik voelde me falen. Aan God lag het niet, ik zag Hem immers werken in mensen om me heen. Ik trok de conclusie dat het wel aan mij zou liggen. Ik deed zeker iets fout.
Maar op de laatste avond kwam de doorbraak. Ik wist op een gegeven moment: “dit is ook voor mij!”. God is er voor mij, ik mag bij Hem horen, ik ben Zijn geliefde kind. Ik liet voor een moment de controle los en dit was het beste wat ik kon doen. Ik voelde me een moment niet alleen, ik voelde me een moment vrij. Toen ik stopte met ‘werken’, kon God in mij doen wat me zelf niet lukte. Hij weet precies wat ik nodig heb, wat goed voor me is. Hij heeft me een nieuw leven gegeven!
Deze ervaring was het startpunt, is het baken, van een proces waarin God me vrij maakt. Hij leidt en Hij zorgt, Hij is het die het doet. Aan Hem alle eer! Het is niet in woorden uit te drukken wat het voor me betekent om dit nieuwe leven te leven. Ik kijk uit naar God en naar wat Hij uitwerkt. Het gaat niet meer om mij of wat ik doe, maar om Hem.
Dank U voor het organiseren van de Vaderhartschool en dat jullie je laten gebruiken door God!”
Het vaderhart van GOD? Dat ken ik al!
“Eigenlijk wist ik het allemaal al – dacht ik. Ik had al veel gelezen en gehoord over het Vaderhart van God, kende de liedjes over “Zijn Vaderhart dat al zolang om mij geeft” en ik bad tot “Vader in de hemel.” Ik verwachtte dus niet dat een conferentie over dit onderwerp me nog iets nieuws ging brengen. En toch….
ik ontdekte deze week dat de Vaderhartschool er niet is om je nog meer te leren over het Vaderhart van God, maar om je te helpen zijn Vaderliefde te ervaren. Nu ging het niet meer over een abstract begrip van God als Vader, maar over de liefde van Mijn Vader voor mij. Tijdens de week sprak Hij bijvoorbeeld in de stilte van mijn hart: “Mijn Liefde verdrijft jouw angst.” En ik ben het waard om Zijn Liefde te ontvangen! Dat maakt het ineens heel persoonlijk, het gaat om Zijn relatie met mij, wie Hij voor mij wil zijn en wie ik in Zijn ogen ben!”
Willem Kolpa, deelnemer Vaderhartschool-A, 2014
Going home!
Ik heb gezien wat een enorme impact deze week, het diepe onderwijs en de ontmoeting met God als Vader heeft gehad.
“Going Home! Dat waren de woorden die door de Heilige Geest op een vroege zondagochtend in mijn geest werden gesproken. Ik bereidde mij voor om het vliegtuig te nemen naar Noorwegen waar ik een Vaderhart A school zou bezoeken. Die avond nadat ik was aangekomen in het conferentie centrum opende James Jordan de avond. Al heel snel in zijn boodschap legde hij uit: jij bent hier heen gekomen omdat de Vader er naar verlangt dat, en hij sprak letterlijk, ‘you will be coming home!’ De hele boodschap ging over ‘going home’. Wat was de Heilige Geest van plan?
Het Vaderhart van God had ik naar mijn idee leren kennen tijdens dagen van de uitstorting van de zogenaamde Toronto Blessing. Mijn wandel met God als Vader was door de jaren heen in mijn beleving stabiel. Maar blijkbaar wilde de Heilige Geest mij in nieuwe dimensies van het kennen van het Vaderhart binnen brengen.
In de dagen die volgden zat ik geregeld met tranen in mijn ogen te luisteren naar nieuwe openbaringen over Gods Vaderhart, de Heilige Geest legde diepe waarheden bloot en mijn geest werd voorbereid ’to come home’. Op donderdag avond vond er een moment van bediening plaats, ik deed daar aan mee en nadat ik was gaan zitten op mijn stoel, toonde de Vader mij een visioen. Ik zag mijzelf staan op een diepte punt in mijn leven en de hemel ging boven mij open. Een lichtstraal gevuld met liefde die tot diep in mijn wezen doordrong vervulde mijn geest. Mijn leven trok in hoofdlijnen als een film langs mij heen, terwijl de lichtstraal op mij bleef schijnen, en ik hoorde de woorden: “Mijn zoon, Ik heb mijn ogen nooit van je af kunnen houden”. Woorden gevuld met liefde, als een vader, die naar zijn kind kijkt en zijn ogen er maar niet van kan afhouden. Direct daarna zag ik mij voor een groot huis en een open deur staan. Ik wist onmiddellijk: dit is het huis van de Vader, zoals Jezus dat uitbeeldt in het verhaal van de verloren zoon. Ik stapte over de drempel en hoorde de woorden, ‘Welcome home my son’.
Ik heb gezien wat een enorme impact deze week, het diepe onderwijs en de ontmoeting met God als Vader heeft gehad. Als nooit tevoren is mijn hart gevuld met een diepe zekerheid dat ik zijn geliefde zoon ben. Waar voor die tijd onzekerheid nog wel eens mijn hart vulde, is die sindsdien volledig verdwenen. Er lijkt een nieuwe vruchtbaarheid gekomen te zijn in mijn bediening waar ik soms met grote verwondering naar kijk. Mijn wandel met de Vader is naar een nieuwe diepte gegroeid van diep vertrouwen, liefde en zekerheid. Deze week heeft een onuitwisbare impact op mijn leven en mijn bediening gehad.
Ik moedig je van harte aan deel te nemen aan deze school. Het zal een investering zijn die je leven en wandel met je Vader blijvend en diepgaand zal beïnvloeden!”
Daniël Renger, voorganger Evangelisch Centrum Europoort te Rotterdam
Discipelen van Jezus herkennen
Hieraan zullen allen weten, dat gij discipelen van Mij zijt, indien gij liefde hebt onder elkander.
Joh. 13:35
Tijdens de Vaderhartschool in 2012 sprak één van de deelnemers, een Nederlandse mevrouw, iemand van onze kerk aan. Ze zei: “Jullie zijn met een heel aantal van jullie kerk, hé?”. Deze bevestigde dit. “Ik zie het aan de geweldige liefde en het respect waarmee jullie met elkaar omgaan! Heel bijzonder “, zei die mevrouw. Jezus zei het al in Zijn Woord: ze zullen jullie herkennen aan jullie onderlinge liefde! Ingrid vond dit een dik compliment voor onze kerk, en dat is het ook!
Hoe de liefde van onze Hemelse Papa mensenlevens compleet kan veranderen
Hieraan zullen allen weten, dat gij discipelen van Mij zijt, indien gij liefde hebt onder elkander.
Joh. 13:35
Tijdens de Vaderhartschool in 2012 sprak één van de deelnemers, een Nederlandse mevrouw, iemand van onze kerk aan. Ze zei: “Jullie zijn met een heel aantal van jullie kerk, hé?”. Deze bevestigde dit. “Ik zie het aan de geweldige liefde en het respect waarmee jullie met elkaar omgaan! Heel bijzonder “, zei die mevrouw. Jezus zei het al in Zijn Woord: ze zullen jullie herkennen aan jullie onderlinge liefde! Ingrid vond dit een dik compliment voor onze kerk, en dat is het ook!
Hoe de liefde van onze Hemelse Papa mensenlevens compleet kan veranderen
We laten Marco en Esther Eijsackers, medewerkers van ons in Nederland, zelf aan het woord:
“ In 2004 gingen Esther (mijn vrouw) en ik voor het eerst naar de Toronto voor een “Catch the Fire” conferentie. Dit was toen echt heel nieuw voor ons. Er werd veel gesproken over de liefde van God de Vader. Dat was voor ons wel OK. We geloofden dat God de Vader liefde was en dat Hij van ons hield. Dat je een echte diepe relatie met Hem kan hebben, dat Hij dagelijks een Vader voor je wil zijn en dat je zijn liefde tastbaar kan ervaren, wisten we toen nog niet…
In 2006 zijn wij opnieuw naar Toronto gegaan met een hele grote groep van de gemeente in Den Haag waar wij toen deel van waren. Ook mijn ouders, Hans en Gerda Eijsackers, gingen mee naar deze “Father loves you” conferentie. Ook tijdens deze conferentie kreeg ik de boodschap van Vaders liefde nog niet echt te pakken. Mijn ouders werden er toen wel diep door aangeraakt. Vooral de boodschappen van James en Denise Jordan spraken hun erg aan. Na dit Toronto avontuur gingen mijn ouders verder op zoek en kwamen er achter dat James een Vaderhartschool gaf in België. Ze zijn naar die A-school gegaan en hebben Vaders Liefde voor hen heel persoonlijk leren kennen. Ik was ondertussen vol van alles wat er in Toronto gebeurde en van de beweging van de Heilige Geest maar Vaders persoonlijke liefde voor mij had ik nog niet ervaren.
Omdat mijn natuurlijke vader (Hans Eijsackers) zo veranderde door de aanraking van Gods liefde ontstond er ook in mij een verlangen om God te leren kennen en zijn liefde persoonlijk te ervaren. Ik heb niet altijd een goede relatie met mijn natuurlijke vader gehad. Ik kon vroeger niet echt goed overweg met hem maar door de verandering in zijn leven die ik zag, dacht ik dat er voor mij ook hoop moest zijn. Als hij zo 180 graden kon veranderen door een aanraking van Gods liefde dan wilde ik daar graag naar zoeken. Ik vond mijn vader vroegen een echte brombeer maar hij was veranderd en niet zomaar een beetje: hij was een echte liefhebbende vader geworden én een knuffelbeer.
In 2008 gingen Esther en ik naar een A-school in Antwerpen. De aanraking van Gods liefde ervaren en Hem leren kennen als mijn Vader heeft mijn leven geheel veranderd. Ik had het gevoel dat ik niet echt het recht van bestaan had, ik diende nergens voor en voelde miijzelf vaak waardeloos. Ondanks het feit dat ik best succesvol was naar de buitenwereld was er een echte haat tegen mijzelf. Ik hoorde er gewoon niet te zijn en deed niets goed in mijn ogen. De vele jaren van haat tegen mijzelf veranderden in een diepe aanvaarding omdat mijn hemelse Vader mij aanvaardt zoals ik ben. Heel persoonlijk liet Hij aan mij weten dat er niets is dat ik kan doen waardoor Hij minder van mij houdt en ook niets wat ik kan doen waardoor Hij meer van mij houdt. Zijn liefde voor mij is volmaakt. Ook de relatie met mijn natuurlijke vader herstelde geheel. Ik heb hem kunnen vergeven voor de fouten van vroeger maar nog veel meer heb ik om vergeving gevraagd voor het niet hebben van het hart van een zoon tegenover hem.
Onze relatie is zo hersteld dat ik mijn vader vorig jaar gevraagd heb of hij mij wou zegenen met de zegen van een vader op zoon. Hij heeft hier eerst goed over nagedacht maar toen heeft hij mij gezegend. Dit was echt een heel fijne zegen omdat hij alles wat verkeerd was in de voorgeslachten van mijn familie een halt heeft toegeroepen in Jezus’ naam maar ook alles wat goed was van vader op zoon heeft meegegeven. Ik vind het heerlijk om nu samen met mijn ouders in diverse activiteiten binnen en buiten de gemeente te dienen. Ik ben hen erg dankbaar omdat ze me telkens weer naar Jezus brachten en omdat ik door hen ook de liefde van God mijn Vader heb mogen leren kennen!” Marco
“We hebben ook dit jaar, juli 2013, een bijzondere A-school gehad, mede omdat we een moeder en haar baby in ons midden hadden, die ons belangrijke lessen leerden. Hoe belangrijk het is voor een baby om vastgehouden en geliefd te worden door de moeder en anderen om hen heen wist ik wel. Ik had de hele boodschap van het moederhart van God al een keer gehoord en doorleefd maar toen Ann weer vertelde over de ogen van de moeder, die liefde doorgeven, wist ik dat daar bij mij ook nog een stuk herstel nodig was. Wat ik herkende in het verhaal van Ann was dat kinderen die in de couveuse hebben gelegen vaak moeite hebben om anderen aan te kijken omdat ze niet genoeg door hun eigen moeder zijn aangekeken. Dit wist ik niet maar ik herkende het wel: ik vond het moeilijk om in iemands ogen te kijken. Als ik nieuwe mensen ontmoette, keek ik onbewust ook weg omdat ik dacht: “ik mag er toch niet zijn”. God had hier al ontzettend veel hersteld maar er was nog meer nodig.
Zelf ben ik drie maanden te vroeg geboren omdat mijn moeder ernstig ziek was. Dat is nu 46 jaar geleden…en het was toen bijna onmogelijk om een baby die drie maanden te vroeg geboren werd in leven te houden. Toen ik werd geboren hebben ze me in een aparte kamer gelegd omdat ze ervan overtuigd waren dat ik het niet zou redden. Toen ik uiteindelijk uit mezelf begon te huilen, waren ze verbaasd dat ik leefde! Ik heb uiteindelijk 7 weken in de couveuse gelegen en mijn moeder is naar huis gegaan. Ze had nog 7 kinderen thuis om voor te zorgen! Op bezoek komen gebeurde ook niet zoveel, want het ziekenhuis was in een andere stad en we hadden geen auto. In die tijd werd je in de couveuse niet zoveel aangeraakt en opgepakt als nu. Daardoor heb ik mij niet goed kunnen hechten aan mijnmoeder en mijn familie en heb ik mij vaak alleen gevoeld.
Op deze school liet Papa mij zien, dat Hij mij helemaal wil vullen met Zijn liefde en mij helemaal wil genezen. Hij wil elk tekort in mij aanvullen Ik mag elke dag genieten van Zijn ogen die op mij zijn en mij bevestigen in wie ik ben zijn geliefde kind. Hij heeft mij zo gemaakt als ik ben en Hij is trots op mij.
Ik vind het ook erg mooi dat in het Vlaams “ik hou van je” vertaald wordt met “ik zie je graag”! Onze hemelse Papa, die ook Mama is, ziet me graag en Hij is trots op mij! Zijn ogen kijken altijd naar mij en vullen me met Zijn genezende liefde!” Esther
Wonderen en tekenen op de Siloam
Ook dit jaar gingen we van 30 juni t.e.m. 5 juli varen met de Siloam. “Vaders genezende liefde, meer dan ooit!” was het thema van deze conferentieweek. Hier volgen enkele van de vele getuigenissen:
André en Martha Ceelen varen nu al heel wat jaartjes met ons mee op de Siloam. Elk jaar mogen we bidden voor hun gezondheid. Dit jaar kon André enkel nog zeer korte afstanden stappen. Als we van boord gingen, duwde Martha hem voort in een rolstoel. Ongeveer een maand na de conferentie kregen we volgend mailtje van hen: “Vandaag is het al vier weken dat ik mijn enkelbanden niet meer heb gedragen! De voeten staan nog steeds half naast mijn benen maar ik heb geen enkele keer meer mijn enkels verzwikt. De afstanden die ik heb gelopen nemen toe. Deze week ben ik zelfs voor het eerst in twee jaar naar de lokale bibliotheek gewandeld: 1,5 km heen en weer terug! ’s Avonds zijn de enkels wel wat opgezet maar ‘s morgens is dat weer weggetrokken. Begrijpen doen we het niet maar we zijn erg dankbaar dat ik me weer wat onderweg kan begeven. Martha is na het gebed dat jullie over ons hebben uitgesproken gestopt met één tabletje voor de bloeddruk en ook dat gaat prima. De bloeddruk is nu rond 120-87! Wij zijn zeer dankbare mensen met dank aan de Almachtige en jullie voortdurende gebeden voor ons. Hartelijk dank Hugo en team!”
Bertie, die meeging als vrijwilligster op de boot, werd op een avond tijdens een gesprek met Hugo en Vader genezen van een triggervinger aan de linker pink. Dit krijg je door een verharding op een pees na een peesontsteking. Als je de vinger dan buigt, kan je hem niet meer spontaan strekken. Ze droeg dan ook al een hele tijd een huls over die pink die de vinger continu gestrekt hield. Normaal kan die knobbel enkel operatief verwijderd worden. Eerst verdween de pijn, wat later kon ze haar vinger normaal bewegen en de volgende ochtend was ook de knobbel op die pees verdwenen en kon Bertie haar vinger perfect buigen en strekken!
Annie, een andere vrijwilligster op de boot, was in januari gevallen met de fiets en had een gecompliceerde enkelbreuk opgelopen. Ze had nog steeds pijn, kon geen lange afstanden lopen en kon niet op haar tenen staan. Ze kende ons al van andere bootreizen en was gekomen met de verwachting dat ze zou genezen. Tijdens de genezingssamenkomst bad Hugo voor haar. Diezelfde avond kwam ze in pyjama uit bed om aan iedereen te tonen dat ze niet meer mankte, geen pijn meer had en zonder problemen op haar tenen kon staan…dat was al sedert die val onmogelijk geweest!
Harry was thuis van een ladder gevallen en had al enige weken hevige pijn aan z’n linker ribbenrooster. Hij was niet naar de dokter geweest maar Ann en Nadine vermoedden zware kneuzingen tot zelfs een paar gebroken ribben. Hij kon absoluut niet slapen op die zijde en bij de minste aanraking ging hij omhoog van de pijn. Tijdens de genezingsdienst woensdagavond werd er voor hem gebeden. Later die avond kwam hij naar Hugo toe en vroeg hem te slaan op z’n linker ribbenkast. Hugo deed dit voorzichtig maar Harry drong erop aan harder te slaan. Hij voelde niks meer…de hevige pijn was volkomen verdwenen en vanaf die nacht sliep hij weer probleemloos op z’n linker zijde!
Ook Suzanne Peeters was twee maanden voor de Siloamreis van de ladder gevallen. Zij had nog steeds overal pijn, in haar nek, in haar rug maar ook elders in haar lichaam. Na het gebed was alle pijn weg. Ze is die avond direct gaan slapen, en vertelde ’s morgens dat ze de hele nacht met de Heer gewandeld en gezongen had. Die ochtend had ze niet eens de bel gehoord! Joke vertelde ons dat ze zonder hoop naar de boot gekomen was en dat ze ook berustte in haar situatie maar dat ze met hoop van de boot ging en de liefde van Vader heel diep ervaren had!
Ook Els getuigde dat Vader haar steeds dieper genas, zoals bij een ui, pel voor pel! Het woord kwam erg diep bij haar binnen en ze was er zich meer dan ooit tevoren van bewust dat Vader haar volop aan het beminnen is…Ze ging sterk opgebouwd naar huis!
François kreeg de eerste avond een zware allergie aanval. Door enkele keren hard te moeten niezen kon hij bijna niet meer ademen omdat z’n sinussen en amandelen opzwollen. Hij kon niet inslapen en begon Bijbelteksten te proclameren en te bidden in tongen… zonder resultaat! Na een hele poos kreeg hij in gedachten dat hij moest ophouden met vechten omdat Vader het zijn kinderen in de slaap geeft. Hij liet het strijden los en enkele minuten later kon hij volledig vrij ademen en vredig inslapen!!
Vaderhartschool raakt talrijke levens diep aan
Van 8 t.e.m. 14 juli 2012 mochten we onze zesde Vaderhartschool A in België organiseren in Vaalbeek. De school werd geleid door Trevor Galpin, directeur van Fatherheart World en Hugo Van Leemputten. Het was ook deze keer weer een voorrecht te mogen zien hoe Vader mensenlevens diep aanraakte en genas tot in de wortels van hun bestaan.
We laten graag een aantal deelnemers zelf aan het woord:
“Jullie hebben het misschien niet opgemerkt maar ik ben vertrokken zonder
afscheid te nemen. Ik kon dit niet: ik was overmand door gevoelens en
tranen en heb enkel van Danny afscheid genomen.
Ik wil jullie nogmaals bedanken dat jullie het mogelijk maakten dat ik
er een week bij kon zijn. De hele week heeft me diep in mijn hart geraakt en nieuw leven ingeblazen.
Het deed me vooral deugd dat ik zo dikwijls hoorde dat je bij God niets
moet maar mag! Dat zette me toch in de vrijheid om met andere ogen
naar de Vader te kijken. Ik hoop dat ik door jullie boodschap God nog meer mag zien als een liefdevolle Papa.
Ik wens jullie het allerbeste voor de toekomst en wens jullie Gods zegen
toe. “(naam bekend bij de redactie)
“Ik volgde de Vaderhartschool voor de tweede keer. De eerste keer kan ik me niet meer zo goed herinneren. Deze keer heeft de boodschap me volledig “gepakt”!
Ik heb heel wat leugens in mijn leven vervangen door waarheid! Bij het begin van de week voelde ik me klein, gedurende de week ben ik me groter gaan voelen!” Michiel
“Ik ben klein en voelde me ook heel klein en heel onbelangrijk…Vader liet me deze week zien dat ik in Zijn ogen even groot ben als elke andere persoon.” Rosa
“Deze week was heel speciaal voor mij omdat onze zoon Bart erbij was. Op een bepaald moment mochten we elkaar allemaal zegenen met de woorden: “ jij bent familie, we hebben dezelfde Vader!”. Toen ik dat met Bart deed, vroeg ik me even af of ik iets verkeerd zei…dezelfde Vader als mijn zoon?!? Vader sprak me aan op dat moment en zei me dat Hij alle fouten die ik als moeder had gemaakt van me over nam…heel diep ging dat!
Toen we een brief mochten schrijven naar onze ouders om vergeving te vragen voor het feit dat we niet steeds het hart van een dochter hadden, heb ik een hele namiddag tijd nodig gehad om daarmee bezig te zijn…Het was ook al zo lang geleden…Die avond kwam er, net voor ik ging slapen, iemand kloppen op mijn deur…Het was onze Bart die zijn brief aan mij kwam afgeven…ik heb hem gelezen, ik kon niks zeggen…wij hadden al een goede relatie maar onze relatie is daar echt open gebloeid…onze hemelse Vader grijpt intens in en herstelt op een manier zoals niemand anders kan!
Ook het onderwijs van Nadine over het hart van een wees heeft me diep aangeraakt. Ik ken Nadine’s verhaal zowat vanbuiten maar al die punten kwamen deze keer zo sterk naar voor…het werd me plots allemaal zo duidelijk…ik heb meteen een cd aangeschaft!” Mia
“Ik had m’n rugzak al leeggemaakt toen ik m’n leven aan Jezus gaf nu bijna een jaar geleden. Toen begon Trevor over een kelder die vol spullen zat die we graag diep wegsteken onder een deur waar we op gaan staan en hoe Vader ons uitnodigt die deur open te doen om onze kelder leeg te maken en op te kuisen…Dat sprak me enorm aan, ik heb de deur eruit gerukt en weggegooid…ik weet dat er nog werk aan de winkel is maar wil Vader zijn werk laten doen en alles loslaten bij Hem! Een jaar geleden zou ik jullie allemaal uitgelachen hebben, nu kan ik mijn mond er niet meer over houden…dit moet iedereen horen!” Robby
“ Ik had niet het gevoel dat ik daar moest zijn maar zou wel komen om Sam te helpen bij de techniek. Midden in de week is er over ons team een licht ontvlambare vreugde gekomen, een brandstof die bij de minste vonk een enorme ontploffing gaf die heel bevrijdend werkte in mijn leven…ik zie uit naar wat de Heer nog verder gaat doen in mijn leven…”Philippe
“Op woensdag zei ik nog tegen Hugo dat ik niet snapte wat ik daar kwam doen…ik had het gevoel dat ik helemaal afgebroken werd…maar toen kwam er een ommekeer, ik werd opnieuw opgebouwd…Vader liet me zien dat ik een volledige renovatie kreeg, en daarvoor moet je eerst afbreken en daarna terug opbouwen!
Er gebeurde nog iets bijzonders…toen ik definitief wist dat ik mee zou gaan, had ik de indruk dat Vader me zei dat ik ook zou stoppen met roken op een zondag. Ik was al een hele tijd aan het bidden hiervoor. Ik wou het niet meer uit eigen kracht proberen omdat ik wist dat ik dan heel lastig werd en dat wou ik niet meer…en toen kwam dat woord. Ik dacht meteen dat het de eerste zondag van de school zou gebeuren maar dat was niet zo…het was de zondag erna! Ik ben gestopt met roken (ik rookte 20à40 sigaretten per dag) zonder enig afkicksymptoom…Dank U Vader!” Marc
“ Ik voel niet zo makkelijk iets, maar op deze week voelde ik me heel diep aanvaard, iedereen hoorde er gewoon bij, wie je ook was, hoe je er ook uitzag! Ik heb genoten van de contacten en de humor…Ik vond het erg moeilijk om een omhelzing van Moederliefde te gaan halen, ik wou mijn eigen moeder niet kwetsen…maar ik besliste om het toch te doen. Vader liet me deze week zien dat de keuze of ik wil veranderen bij mij ligt…als je zelf geen stappen zet, blijf je zitten waar je zit! Ik leerde dat ik liefde mag gaan halen bij Hem maar dat de keuze daarvoor volledig bij mij ligt!” Eva
“ Ik vond het altijd moeilijk om iets te komen vertellen maar nu ben ik niet zenuwachtig…mijn verlegenheid is weg, ik heb liefde ontvangen…Ik mocht de rekening van het verleden maken en heb zo een hele waslijst diep mogen vergeven…ik heb kunnen loslaten en om vergeving gevraagd omdat ik mijn hart als dochter voor mijn ouders gesloten had. Ik was nog aanwezig in ons gezin maar had mijn dochterschap afgelegd. Ondanks hun fouten was dat niet fair van mij, dus schreef ik een brief en vroeg mijn ouders om vergeving. Na die brief voelde ik me een heel stuk vrijer…mijn hart is groter geworden!” Carine
“Gewoonlijk heb ik het de eerste avond op een conferentie heel moeilijk. Ik vraag me dan altijd af wat ik daar doe en wil liever thuis zijn bij mijn man en kinderen. Dat was deze keer niet zo…ik voelde me meteen thuis in heel veel liefde…
Ik heb psychologie gestudeerd en wil benadrukken dat een Vaderhartschool echt iets uniek is! Eigenlijk weet je als psycholoog dat heel veel problemen van mensen terug te brengen zijn naar een tekort aan vader- en /of moederliefde…je weet het maar de psychologie kan er niks mee doen…je moet het onder ogen zien, aanvaarden en ermee leren leven…Een Vaderhartschool geeft diepe, echte oplossingen…Vader wil met Zijn liefde onze tekorten opvullen en ons in onze bestemming brengen…ik vind dat iedereen minstens 1X en liefst meermaals een Vaderhartschool moet gevolgd hebben…
Ik ben ook dieper gaan zien hoe we allemaal nog leugens geloven en hoe we elke dag de keuze moeten maken om de leugen af te leggen en te kiezen voor Gods waarheid. Papa doet het werk in ons maar wij moeten ervoor kiezen!” Jasmijn
“Ik hoorde Inger vaak zeggen tijdens de lofprijs: Vader, ik hou van U, ik heb U lief met heel mijn hart…Ik kon dat niet zeggen, met de beste wil van de wereld niet, ik duwde het allemaal weg. Woensdag of donderdagvond in bed hoorde ik mezelf plots zeggen: Vader, ik hou van U, …dat was zo’n zalig gevoel! Als ik nu begin of afsluit met bidden, zeg ik steevast: Vader, ik hou van U, niet met mijn hoofd maar uit het diepst van mijn hart! En ik geniet daarvan!” Maria
“Ik ben niet naar de Vaderhartschool geweest, mijn vrouw, Danny (n.v.d.r.: Danny was verantwoordelijk voor heel wat organisatorische zaken!), wel maar Vader was ook thuis bij mij! Dinsdag morgen zou ik de haag gaan scheren. Ik had al mijn materiaal klaar gelegd. Op dat moment sloeg ik mijn rechter voet om. Ik heb dat in het verleden al vaker gedaan. De laatste keer, drie jaar geleden, kon ik zes weken niet lopen en heb ik drie maanden last gehad. Ik sloeg m’n voet dus om en had een paar minuten nodig om te bekomen…toen begon ik de haag te scheren en tegen de middag had ik 60à70 meter gedaan. Ik ging eten en nam een uur rust in de zetel maar na dat uur kon ik niet meer stappen op mijn rechter voet en kon ik mijn voet helemaal niet meer bewegen! Het was 13.30 uur, ik wist dat de namiddagsessie nog moest beginnen en belde Danny. Die vertelde het ganse verhaal aan Ann die me een paar uur later opbelde en met me bad. Ik was ondertussen terug in de zetel gekropen met mijn Bijbel en had de duivel al bestraft. Er kwam echter geen beterschap dus belde ik Manu, onze zoon, en vroeg hem of hij met mij de volgende dag naar het ziekenhuis wou rijden voor foto’s. Hij zei me dat hij daar geen tijd voor had omdat hij terug naar de Ardennen moest om een kamp voor te bereiden…
’s Avonds ging ik slapen en moest ik denken aan “Hij geef het zijn beminden in hun slaap”…ik weet dat ik door Hem bemind ben, dus verwachtte ik genezen wakker te worden. De volgende ochtend was er echter geen verandering…ik kon nog steeds niet lopen op die voet!
Ik belde terug naar Danny en toen bad Hugo, die in de buurt was. Eén uur later, ik zat nog in de zetel, merkte ik dat ik m’n voet terug kon bewegen. Ik ben uit de zetel gekomen, de pijn was weg, en ik ben terug 50 meter haag gaan scheren…
Toen Danny me belde zei ik dat ik naar de dokter was geweest. Ze vroeg ik of ik met de fiets was geweest. Neen, te voet, antwoordde ik en hij heeft gezegd: sta op, pak uw matras en wandel…Danny kon er eerst niet mee lachen, tot ik haar het ganse verhaal vertelde…gezien mijn verleden is dit een groot wonder! ”Hugo
Diepe vergeving en Vaderliefde geneest
Chris was al maanden vastbesloten om niet naar Vaderhartschool B te gaan. Een week voor de school begon, reed ze met de wagen naar huis en bedacht plots: “ Chris, je wil wel leven voor de Vader maar als er iets is waarvan je kan leren, ga je er niet heen “. Diezelfde avond belde ze Danny en schreef ze in.
Tijdens de school mocht iedereen die dat wou mee bidden voor de bediening van het Vaderhart of Moederhart. Chris bleef echter gewoon op haar stoel zitten omdat ze verdriet had over iets dat de vorige dag was gebeurd. James kwam naar haar toe en vroeg of alles O.K. was. Dat was dus niet het geval…James bad voor liefde en vergeving van haar vader die op 47 jarige leeftijd zelfmoord pleegde. Tijdens de A school was er al een diep genezingsproces op gang gekomen en dat werd nu duidelijk voortgezet. Na het bidden van James kwam er enorme rust in Chris en ze zat nog lang na te genieten bij de Vader. Ze ervoer dit als een grote bevrijding. Op de laatste dag was er een getuigenismoment. Chris was vastbesloten niet te gaan, ze spreekt niet graag in een micro. Toen James zei dat mensen die wilden getuigen op de eerste rij mochten komen zitten, vloog Chris van haar stoel en kwam ze vrijmoedig getuigen. Ze is meer dan ooit van plan de fakkel door te geven aan anderen…
GENEZING VAN AFWIJZING
Na de Vaderhartschool van november kregen we nog een erg fijn getuigenis van Ans.
Ans, momenteel 71 jaar, volgde bij ons ook de genezingsschool. We laten haar het verhaal zelf vertellen:
“ Maar het pad van de rechtvaardigen is als het glanzende morgenlicht, dat steeds helderder straalt tot de volle dag “ Spreuken 4:18″
Mijn verhaal is er één dat gaat van “ uitsluiting “ tot “ er volkomen bijhoren “. De bewustwording van afwijzing is in mijn leven langzaam gekomen. Vroeger werd hierover immers helemaal niet gesproken. Ik denk dat het begonnen is bij mijn geboorte. Mijn moeder kreeg een trombose en mocht zich dagenlang niet bewegen. Ik was een storend element dat huilde en aandacht en zorg behoefde. Ik moest het doen met een fopspeen met suiker. Ik groeide op in een gelovig gezin waar over de Heer gesproken werd. Ik had een geweldige vader maar die overleed toen hij 39 was. Mijn zusje, een jaar jonger dan ik, was altijd het lieve en gehoorzame meisje. Ik was erg ondernemend en kreeg bij voorbaat de schuld als er iets gebeurde. Als kind vond ik het erg moeilijk om vriendinnetjes te krijgen. Bij de grote groep hoorde ik nooit. Meedoen in gezelschap was erg moeilijk. Ik durfde gewoon niet mezelf te zijn en sprak weinig.
Toen ik 20 was heb ik de Heer aangenomen. Hoe je dat moest doen, werd ons niet uitgelegd. In mijn worsteling om zekerheid riep ik uit dat ik geloofde dat Jezus voor m’n zonden gestorven was. Op dat moment kreeg ik diepe zekerheid. In m’n werk voelde ik me wel veilig en zeker. Buiten m’n werk echter lagen relaties erg moeilijk. Anderen keerden zich meestal van me af. In de bus bijvoorbeeld bleef de plaats naast mij het langst onbezet. Op een cursus, receptie of verjaardagsfeestje voelde ik me steeds alleen en stond ik altijd alleen. M’n man was totaal anders. Hij was een gemeenschapsmens en genoot in groep. Hij heeft me hierin nooit begrepen maar accepteerde me en hielp me. Het was prettig om samen op stap te gaan, zolang het maar zakelijk of onder ons tweeën was. Op visite gaan was moeilijker. Ik zag er altijd tegen op. Ook gasten ontvangen was een opgave. We kregen 3 kinderen die we naar ons beste kunnen opgevoed hebben. Via omzwervingen kwamen we als gezin terecht in een Christengemeente.
De eerste keer dat iemand me op afwijzing wees, was zo’n twintig jaar geleden. Ze beschreef wat ik ervoer en er werd voor gebeden. Ik merkte daarna wel verandering en dacht dat dat het wel was. Tot er een nieuwe confrontatie kwam naar aanleiding van het overlijden van m’n moeder. Nadat alles rond de begrafenis duidelijk afgesproken was, liep het heel anders door toedoen van m’n halfzuster. Opnieuw afwijzing…maar een schoonbroer en zus langs mijn mans kant baden met me en alle wrok verdween. “ Nu is het klaar “, dacht ik. De proef op de som kon genomen worden. Ik kreeg een uitnodiging voor de Vaderhartschool en na gebed wist ik dat ik erheen moest. Het liep echter van bij het begin anders dan ik verwacht had. Na de eerste samenkomst elkaar begroeten…bah, die manipulatie! De eerste morgen liep m’n wekker niet af. Ik durfde niet te laat komen op het ontbijt en voelde me overal teveel…niemand scheen contact met me te willen.
Op maandagavond pakte ik m’n koffers al en zei tegen de Heer dat als Hij morgen niks deed, ik naar huis ging omdat ik dit niet redde. Dinsdagochtend ging de preek over vergeving. Als je zondigt tegen iemand, beschadig je die persoon, beroof je hem van iets. En ik had naar m’n gevoel gezondigd tegen de dame die aan tafel niets wilde zeggen. Die morgen had ze me een paar keer vriendelijk toegeknikt en ik had niet gereageerd. Ik was boos. Na de samenkomst ging ik naar haar toe en maakte het in orde. Er was vergeving, aanvaarding en grote blijdschap. Een vrouw die ik kende van de genezingsschool was m’n buurvrouw op de gang en we trokken meer samen op. Maar ik was er nog niet. Donderdagmorgen aan tafel keek ik rond en plots dacht ik: “ ik hoor erbij! “. Wat een openbaring voor mij, wat een vreugde. Ik weet niet wanneer het gebeurd is…Tijdens het soaken? Tijdens het gebed? Ik voelde toen niks bijzonders.
Er is alleen maar eer voor m’n hemelse Vader! Hij heeft me daarheen gestuurd, de eenzaamheid laten opstapelen en me in de ruimte gezet! De laatste dag ging ik als eerste getuigen…dat kon want al die mensen waren nu familie van mij! “ 71 jaar heb ik er niet bij gehoord, nu hoor ik erbij! “ Daarna heb ik gedanst tot ik niet meer kon. Van de één naar de ander. Heerlijk, dat had ik nog nooit gedaan. Ik stond altijd aan de kant. Elke dag geniet ik nu. Ik kan weer lachen, en m’n krachten komen terug. Het vechten is voorbij. Toen ik van de school weer thuis kwam, omarmde ik m’n zoon. Voor het laatst deed ik dit met oud en nieuw…dan doe je dat…Feike kreeg een vreemde moeder terug. Mijn armen waren krom geworden en ik lachte om de gekste dingen. Ik wou overal vlaggetjes tekenen…
Nu begrijp ik waarom ik altijd moe was. Omgaan met mensen was steeds een gevecht want ik hoorde er niet bij. Naar de genezingsschool gaan was een gevecht, niet om de school zelf maar om die pauzes! Nu dank ik elke dag voor het herstel van mijn krachten en voor de genezing van elke ziekte want beiden zijn beloofd!
Ik voel me zo gelukkig! Ik hoor erbij en dat deed mijn hemelse Papa!
Vaderhartschool geeft nieuw leven
GOD GAF RIA EEN TOTAAL NIEUW LEVEN
Ria komt al naar onze kerk van voor het officieel een kerk was. Via Josée en Eugeen kreeg ze contact met de toenmalige gebedsgroep. Ze kon niet meer naar haar eigen kerk omdat ze zeer frequent zware epilepsieaanvallen deed. De gesprekstherapeute die in die tijd met haar werkte, raadde haar sterk aan dinsdag avond naar de groep te komen. Ria heeft nooit precies geweten waarom die vrouw dat aanraadde. Zelf kwam ze in het begin om er thuis eens tussen uit te zijn.
Ze werd naar eigen zeggen altijd erg goed opgevangen, ook als ze een aanval deed.
Ria, nu 56 jaar, moeder van vier kinderen en oma van 3 kleinkinderen, had een erg moeilijke kinder- en jeugdtijd. Ze kan zich niet herinneren ooit door haar ouders geknuffeld of opgepakt te zijn. Van relatie was er in het gezin niet veel sprake. Ze was de enige dochter tussen 6 broers. Haar vader werd op zesjarige leeftijd zelf wees en groeide op in een pleeggezin waar hij erg hard moest werken en ook geen liefde kreeg. De ouders van Ria hadden het bovendien financieel ook zeer moeilijk. Ria moest het stellen met afgedragen kleding en werd, mede om die reden, altijd uitgelachen en nagekeken. Bovendien werd ze herhaaldelijk seksueel misbruikt tijdens haar jeugd. Haar jonge leven was één en al vernedering en schaamte.
GOD HEEFT RIA GEWILD!
Ze kende totaal geen vreugde en vroeg zich af waarom ze op de wereld was gekomen.
Ongeveer 10 jaar geleden gaf ze haar leven aan Jezus en tijdens die 10 jaar heeft de Heer al heel wat genezing in haar leven gebracht. Vooral de laatste 5 jaren heeft ze God écht leren kennen. Stilaan leerde ze dat ze voor God wél iemand was. Mensen zeiden haar dat ze veranderde en toen haar neuroloog op een dag ook zei dat ze zo veranderd was, kon Ria dat alleen aan God toeschrijven. Twee jaar geleden bad Hugo met haar na de dienst dat ze “ het hoofd van de familie zou zijn en niet de staart “. Heel haar leven al had ze het gevoel dat ze niet écht in de familie opgenomen was. Onlangs zei één van haar schoonzussen nog: “ Wat zouden wij zonder ons Ria doen? “. Ria neemt ook in de familie hoe langer hoe meer taken op zich. Toen vorig jaar de uitnodiging van de Vaderhartschool in Torhout kwam, wou ze erg graag komen. Ze vroeg het aan haar man en die stemde dadelijk toe en maakt het geld over.
METAMORFOSE NA DE VADERHARTSCHOOL
Tijdens de Vaderhartschool in Torhout ontving Ria opnieuw heel wat genezing.
Als je Ria vraagt wat de Vaderhartschool voor haar betekend heeft, vertelt ze het volgende:
“ Ik heb er leren wenen en leren lachen. Het onderwijs maakte heel wat los uit m’n verleden maar bracht ook diepe genezing. De onzichtbare tralies zijn weg uit mijn leven. Ik durf me nu bewegen in de ruimte. Ik ben veel vrijer en blijer en leg gemakkelijker contacten met andere mensen.
ZWARE LAST VAN VERNEDERING VERDWIJNT
Ik werd erg aangesproken door wat Janice bracht over de schaamte van de bloedvloeiende vrouw. Al 12 jaar werd ze vernederd door iedereen, al wat ze aanraakte werd onrein, ze was verstoken van elke vorm van contact. Ze was van alles beroofd, de hele wereld was tegen haar. Tot ze op die dag Jezus aanraakte en Hij haar een nieuwe start gaf…Ik herkende mezelf erg goed in haar verhaal. Na de soaking begonnen de tranen te vloeien, tranen die ik jarenlang niet geweend had. De zware last van jarenlange vernedering is van me afgenomen. Ook het schuldgevoel tegenover mijn eigen kinderen is weg. Schuldgevoel omdat ik hen zelf te weinig liefde gaf toen ze klein waren.
EN ZE BEGON TE SCHATERLACHEN…
Donderdag avond voor de dienst voelde ik eerst een glimlach rond m’n mond. Even daarna begon ik het uit te proesten…iets wat ik helemaal niet kende. Ook die nacht kon ik niet stoppen met lachen. Dat lachen duurt voort tot op heden telkens ik een komische situatie meemaak en soms ook zonder aanleiding. Op de laatste dag kwam een vrouw uit Zwitserland me zegenen en wreef daarbij over m’n rug. Dit kon ik al jaren totaal niet verdragen maar nu gaf het me een warm, heerlijk gevoel. Ik mag nu zelf ervaren hoe belangrijk iemand omarmen is en geniet er voor ’t eerst in m’n leven van! “
Toen ze 50 werd, sprak Ria uit dat haar beste jaren nu zouden komen. De tekst van Psalm 103 vers 5 houdt ze daarbij steeds voor ogen: “ zodat uw jeugd wordt vernieuwd als die van een arend “. Dit gebeurt ook daadwerkelijk in haar leven.
Voor wie Ria kent, betekende de school een zichtbare metamorfose. Ze voelt zich rustiger en gelukkiger dan ooit…Mensen die dat zien, spreken haar dan ook aan en stellen er vragen over…
De woestijn ging bloeien als een roos…en God blijft verder werken in haar leven!
Onlangs moest haar man een betaling regelen voor hun zoon en vroeg hij of hij het geld voor de volgende Vaderhartschool al moest overmaken…Ria wil immers erg graag terug mee…
Terugblik op een heerlijke Vaderhartschool
VADERS LIEFDE ERVAREN: TERUGBLIK OP EEN HEERLIJKE VADERHARTSCHOOL
Een jaar geleden, toen we als team zelf de Vaderhartschool volgden in Den Haag, hadden we sterk de indruk deze school naar België te mogen uitnodigen. Snel daarna legden we met het Fatherheart team uit Nieuw-Zeeland een datum vast: 13 tot 19 november 2005. Een hele uitdaging…wie wil er een ganse week én geld investeren in een week onderwijs en bediening rond het thema “ Vaderhart van God “?
Danny ( nog eens bedankt! ) ging geduldig maar volhardend op zoek naar een betaalbare plaats waar we met een groep van een zestigtal mensen terecht zouden kunnen. Dit was het voorop gestelde doel…God had heel wat meer in gedachten! Het werd een heerlijke week te midden van de natuur in het prachtige diocesaan centrum van Torhout. Tot onze eigen verbazing zond onze hemelse Papa 80 deelnemers en 11 medewerkers uit 8 verschillende landen: België, Nederland, Duitsland, Zwitserland, Noorwegen, Engeland, Canada en Nieuw-Zeeland. James had nog nooit eerder zo’n grote school gehad!
Van onze kerk waren we met een groep van 21 mensen! Onze sprekers waren James en Denise Jordan uit Nieuw-Zeeland en Ian en Janice Ross uit Canada. Alle vier reizen ze al een hele tijd de wereld rond met Gods genezende Vaderhartbediening en dienden ze ook ons daarmee deze dagen. God legde hen op het hart te werken met scholen zodat mensen voor een langere tijd “ ondergedompeld “ konden worden in het onderwijs en de bediening van het Vaderhart. Meteen bij het begin van de week was de honger van de aanwezigen tastbaar…Gods tastbare tegenwoordigheid was daar een duidelijk antwoord op! We dronken met z’n allen van het onderwijs, er werden heel wat nieuwe vriendschappen gesloten aan tafel, we genoten samen van de heerlijke soakmomenten en er werd heel wat afgelachen!
We laten graag enkele mensen vertellen wat deze week in hun leven deed…
Els en François zijn al erg lang met de Heer op pad en hebben al heel wat conferenties bezocht.
Toen de uitnodiging voor deze week kwam, zag Els er erg tegenop om mee te gaan. “ Weer een conferentie…de zoveelste in de rij…”. Ze hoopte stilletjes dat François niet zou willen gaan. Toen ze het met hem besprak, zei François: “ Als we daar niet heen gaan, het Vaderhart Van God, waar zijn we dan eigenlijk nog mee bezig…”. En dus schreven ze zich in…
Els vertelde ons dat alle sessies haar enorm aanspraken maar dat er toch een paar dingen erg diep in haar leven gingen. Van bij het begin van haar bekering hoorde Els telkens ze in haar tuin ging, baby’s wenen. Ze zocht en hoorde overal in het rond maar nergens waren er baby’s in de buurt. Na een tijdje begreep ze dat dit een geestelijke betekenis moest hebben maar ze begreep helemaal niet welke…Was er in haar buurt iets gebeurd met kleine kinderen? Abortus? Jodenvervolging? Nooit begreep ze waar dat geween vandaan kwam. Een jaar geleden stopte het maar een paar dagen voor ze naar de school kwamen, hoorde ze het opnieuw.
Op de school vertelde Denise op een avond hoe ze in haar eigen leven een hele diepe leegte had gevoeld. Die leegte was zo groot dat ze zichzelf als baby hoorde huilen, terwijl ze ondertussen toch een volwassen vrouw was! God liet haar zien hoe ze te weinig moederliefde gekregen had, waardoor dat sterke gemis in haar leven gekomen was. Onmiddellijk dacht Els aan de baby’s die zij hoorde wenen…Ook zij liep, ondanks haar bekering, nog steeds rond met een gevoel van leegte, verdriet en diepe eenzaamheid. Die avond ontving ze een diepe aanraking van de moederliefde van God die haar leven een nieuwe wending gaf. De eerste nacht toen ze terug thuis waren, bepaalde God haar erbij dat ze in stuitligging geboren was. De bevalling was erg zwaar, op een bepaald moment dacht de vroedvrouw dat Els het niet zou overleven. Ze werd toch geboren maar haar moeder was totaal uitgeput. Zo kreeg Els de eerste dagen niet de nodige aandacht en moederliefde…
Ook toen James vertelde hoe God de mens schiep, werd Els heel diep door de Vader aangeraakt. God blies de levensadem in de neusgaten van de mens…Hij was dus erg dichtbij toen de mens zijn ogen opende en recht in de ogen van zijn Schepper keek…het was alsof Hij de mens kustte…Els stapte mee in het scheppingsverhaal toen James het vertelde en voelde zich als het ware opnieuw geschapen door God…ze wist voor het eerst dat haar hemelse Papa haar echt graag zag, en deze keer niet met haar verstand maar met haar hart…Een dochter van de Allerhoogste God ontdekte haar ware identiteit…
Gevuld met de liefde van God gingen François en Els de avond dat ze thuiskwamen naar de moeder van François. Zij werd weduwe in mei en had het erg moeilijk…Els en François luisterden naar haar en spraken met haar, lieten haar wenen en knuffelden haar…en moeder was helemaal anders toen ze die avond haar woning verlieten. Zonder de liefde kan je niks doen, zegt het Woord. “ Ik wilde altijd wel goed doen, maar nu had ik Gods liefde bij, en dat was heel anders “, getuigde Els. “ Vroeger deed ik goed uit plichtsbesef…nu stroom ik over van de liefde van de Vader “. Ook in de gemeente kan Els nu echt mensen in de ogen kijken en vastpakken met de liefde van de Vader. Zelf geven heeft voor Els een heel nieuwe diepgang gekregen. Ze gaf altijd trouw tienden en offers, maar pas nu beseft ze dat enkel liefde écht geven kan…” Ik moet me nu inhouden, ik begrijp voor ’t eerst hoe mensen vanuit die diepe liefde alles kunnen geven…”
Ook op de mensen die niet aanwezig konden zijn op de school had deze week invloed. Elly hoorde de getuigenissen van enkele mensen die vertelden hoe ze hun vader om vergeving gevraagd hadden voor hun eigen fouten als kind. Ze voelde zich daardoor erg aangesproken en bracht het zelf in gebed. Ze vergaf haar vader, die al overleden is, en vroeg hem om vergeving voor al haar tekorten.
’s Nachts kreeg ze een droom en mocht ze haar vader in de hemel zien.
Ze vroeg hem om vergiffenis voor haar fouten. Hij vergaf haar en Elly vergaf hem op haar beurt voor al zijn fouten. Er volgde een liefdevolle omhelzing. Heel bijzonder, vond Elly zelf.
Danny genoot erg van de hele week…voor haar sloot de boodschap van de Vaderhartschool erg aan bij wat we doen in de gemeente…genezing heeft alles te maken met relatie met God als Vader. Alles draait rond het bouwen aan je liefdesrelatie met Hem. De visie die God voor haar leven al gegeven had, werd opnieuw bevestigd en verfrist. James sprak over God die ieder van ons bedacht heeft van voor de grondlegging der wereld. Hij ontwierp ons als uniek individu met een unieke opdracht op deze wereld. Vaak voelen mensen zich teveel, denken ze dat ze er beter niet zouden zijn. God wil ons echter vrijzetten om te worden wie we kunnen zijn! Tijdens dit onderwijs zei James: “ jij bent geboren voor liefde “ en keek hij op dat moment recht in Danny’s ogen en wees naar haar. Danny voelde hoe dit als een donderslag binnenkwam en diepe genezing gaf. Ze moest erg wenen en is toen de rest van de morgen gaan liggen en mocht ervaren hoe dat heel diep genezend werkte. Samen met haar man, Hugo, heeft ze genoten van een heel mooie week en getuigt ze dat hun relatie door de school ook heel diep aangeraakt werd.
Hugo werd erg aangesproken door de boodschap over vergeving naar je ouders toe. Hugo’s ouders verloren hun eerste zoontje. Hij was, na de geboorte van z’n oudste zus, de jongen die het gemis aan hun eerste zoon moest invullen. Daarom werd hij erg overbeschermd. Hij mocht haast niks doen omdat z’n moeder steeds schrik had hem te verliezen… Ook zelf keuzes maken was er niet bij: hij mocht niet sporten terwijl hij dat erg graag deed, mocht niet tekenen terwijl hij daar een opleiding voor wou volgen…Heel z’n leven werd bepaald door de keuzes die zijn ouders voor hem maakten. Dit keurslijf gaf hem tot op heden heel wat problemen. Een aantal jaren geleden bepaalde God hem erbij dat hij z’n vader en moeder moest vergeven om verlost te worden van de chronische gewrichtspijnen waaraan hij leed. Hoewel hij dat erg moeilijk vond, vergaf hij hen. Sedertdien heeft hij omzeggens geen gewrichtspijnen meer gehad.
James vertelde dat er een verschil is tussen vergeven met je wil en vergeven vanuit het hart. Tijdens het gebed na dit onderwijs vroeg James ons onze ouders te visualiseren en vergeving uit te spreken. Hugo deed dit en zag z’n ouders, die al jaren overleden zijn, erg duidelijk voor zich. Hij kon precies vertellen welk kostuum z’n vader droeg. In gebed legde hij z’n hand op z’n vaders schouder en hij voelde hoe God hem daarbij hielp. Dit gaf ook bij Hugo nog een dieper innerlijk herstel. Het getuigenis van Ian en Janice daagde hem uit iets te gaan doen met z’n eigen hartsverlangens. Op 15 december vorig jaar deed Hugo een hartinfarct. Door gebed kwam hij er wonderlijk vanaf maar hij werd snel moe. Hij vreesde de school misschien niet aan te kunnen. De eerste dag vond hij erg zwaar. Vanaf de tweede dag was hij ’s avonds helemaal niet moe…Papa vernieuwde zijn krachten! Een tijdje na de school moest hij op controle bij de huisarts voor z’n bloeddruk. Voor het eerst in lange tijd ( Hugo heeft al meer dan 30 jaar een verhoogde bloeddruk! ) was z’n onderdruk 9. Ervoor stond hij steeds op 10 of meer. Het innerlijke herstel had duidelijk ook invloed op z’n lichamelijke gezondheid.
Tijdens de herfstvakantie hadden we voor de tweede keer in België een Vaderhartschool in Torhout. Ook dit jaar was de school al maanden op voorhand volgeboekt. We hadden een groep van 84 deelnemers, Nederlanders en Belgen en een vrouw uit Estland die momenteel in België verblijft. Het diep gezalfde onderwijs over het Vaderhart van God door James en Denise Jordan en Ian Ross bracht ons allemaal opnieuw dichter aan het hart van Vader.
We kregen dan ook ontzettend veel mooie getuigenissen binnen van deze levensveranderende week. De laatste getuigenisdienst in onze kerk leek wel een promotiecampagne voor de Vaderhartschool! Deze keer waren wij het niet die de mensen aanspoorden om ook deel te nemen, het waren de deelnemers van de laatste school in Torhout zelf die hun broers en zussen aanmoedigden om volgende keer ook mee te gaan ( van onze kerk namen er 29 mensen deel aan de school! ). Hier volgt alvast een getuigenis die we kregen.
Toen Danny pas tot bekering gekomen was ( nu alweer bijna 14 jaar geleden ), ervoer ze een hele tijd heel diep de volheid van de liefde van God. Na een tijd ging dit gevoel regelmatig weg en kwam er vaak een heel diep gevoel van afwijzing naar boven.
Dat gevoel was zo diep dat ze zich vaak ook door God zelf afgewezen voelde, alsof God haar in die periodes liet vallen. De Vader maakte haar tijdens de school duidelijk dat Hij haar niet afwees, maar dat zij Hém afwees. Danny bepaalde zelf dat God niet verder mocht komen omdat dit een normaal patroon uit haar leven was. Danny’s vader was een zeeman. Hij was telkens 6 weken op zee en dan een week thuis.
Als hij thuiskwam gooide hij, naar Danny’s gevoel, het normale gezinsleven overhoop. Ze was wel blij hem te zien en hij bracht ook cadeautjes mee naar huis, maar na een week was ze ook blij dat hij opnieuw vertrok en het leven weer “ normaal “ werd. God liet haar zien dat Danny zo ook met Hem omging. Hij mocht wel komen voor even en haar dingen geven maar zij verwachtte geen diepe, blijvende relatie met Hem. God toonde haar dat ze met haar eigen vader geen echt diepe relatie had en dat ze met Hem op dezelfde manier omging. Dat was immers in haar binnenste een normaal patroon voor haar. Zij bepaalde dus wanneer God mocht komen en wanneer Hij mocht gaan.
De Vader zei haar dat Hij als Vader wél een diepe, blijvende relatie met haar wou en dat zij daarvoor een deur moest openzetten. Danny weet nu dat ze van God mag verwachten dat Hij er wél altijd voor haar zal zijn en altijd met haar wil spreken. Ze beseft meer dan ooit tevoren dat tekenen en wonderen, lachen en andere “uitingen van de Geest “ wel erg fijn en bemoedigend kunnen zijn maar dat alles draait rond een diepe, blijvende relatie met haar hemelse Papa. Een relatie waarin die volheid van liefde alleen maar toeneemt!
Genezing tijdens vakantiereis op de Siloam
Stichting Siloam verzorgt al jaren Bijbelstudie bootreizen vanuit Kampen ( Nederland ). Sedert de zomer van 2006 mochten Hugo, Inger, Ann en Nadine telkens een week Bijbelstudie verzorgen op het schip. In 2007 was het thema “ Leven en overvloed “, in 2008 “ Verstaan van Vaders stem “. Ank, een dame uit Elburg, reist al 14 jaar mee op de Siloam. In 2007 leerden wij haar kennen. Ook in 2008 gaf ze zich op voor de vakantieweek waar wij zouden spreken. Meteen toen ze op de boot kwam, vertelde ze haar getuigenis van het eerste jaar.
Vorig jaar op de boot ontving ze een enorme rust rond haar kinderen die ze al jaren niet meer zag. Ze ervoer het als een enorme beerput die door de Heer geopend werd, waar alle rotzooi uitgehaald werd en die gevuld werd met de liefde van de Heer. Sindsdien heeft ze volledig rust in haar hart rond de situatie met haar kleinkinderen die ze helemaal niet kent.
Op een bepaald moment was Ank vorig jaar flauwgevallen naast de boot. Ann en Nadine, die beiden arts zijn, werden erbij gehaald. Ank vertelde dat ze medicatie voor een hoge bloeddruk nam. Bovendien had ze diabetes, waarvoor ze op dieet stond, en leed ze aan overgewicht.
Ann vertelde haar dat ze beter kon worden, ja, dat de medicatie zelfs kon gestopt worden met de hulp van God. Op dat moment kon Ank dat helemaal niet pakken. Toch begon ze de week na de Siloamreis te diëten en te sporten. Na drie weken kreeg ze het erg moeilijk maar ging ze beseffen dat dit geen toeval was, dat de Heer bij haar als het ware “ een knop had omgedraaid “. Vanaf dat moment vroeg ze Hem elke morgen haar te helpen het dieet vol te houden. In november stopte ze met diëten en was ze 8 kg. afgevallen. Rond die tijd moest ze op controle bij haar huisarts. De diabetes was verdwenen en ze mocht één van haar bloeddrukmedicaties stoppen. Het andere moest ze nog wel verder innemen.
In januari ging ze opnieuw op dieet en een maand voor de Siloamreis mocht ze ook haar andere bloeddrukmedicatie stoppen. Ze was toen in totaal 16kg. vermagerd, verlost van hoge bloeddruk en diabetes…allemaal met de hulp van God! Ook haar maagmedicatie, die ze al jaren nam, kon gestopt worden. En zo gebeurde wat wij haar verteld hadden en wat ze op de boot nog voor onmogelijk hield…Ank zag er stralend uit!
Ook dit jaar had de Heer voor haar heel wat in petto. Meteen bij het begin van de week sprak Hugo over het adopteren van God als je Papa. Ank kreeg dit niet over haar lippen en ze worstelde er een paar dagen mee. Heel wat afwijzing kwam nog naar boven. Woensdag avond baden Hugo en Inger met haar en meteen daarna stuurde Hugo Ank naar bed. Ze sliep heerlijk en toen ze de volgende ochtend wakker werd, ging ze in haar kajuit op haar knieën en noemde ze God voor ’t eerst Papa. Nu ligt “ Papa “ erg makkelijk in haar mond en daar is ze erg blij mee!
Ook het stuk dat Nadine bracht over verschillende “ wegen “ voor het houden van je “ stille tijd “ sprak Ank enorm aan. Ank is een echte Dorkas die niets liever doet dan achter haar naaimachine gaan zitten en voor iedereen naaien, vaak ook voor de zending. Telkens ze dat doet, zet ze een cd’tje of wat muziek op en begint ze te lofprijzen. Regelmatig eindigt dit in aanbidding op de grond naast haar naaimachine. Heel wat goedbedoelde broers en zussen hadden haar al verschillende keren gezegd dat dit geen goede manier was om “ stille tijd “ te houden. Het gevoel “ verkeerd bezig te zijn “ hing als een donkere wolkenlucht boven haar leven. Door wat Nadine vertelde, werd ze echter bevestigd in haar eigen weg. De donkere wolken verdwenen uit haar leven…en nu voelt ze zich echt vrij om haar Papa te aanbidden achter haar naaimachine…en daar geniet ze mateloos van!
