Genezingsschool blijft sterke aanrader!
Ans en Albert uit Nederland kwamen naar onze laatste genezingsschool in België. Ze stuurden ons een mailtje over hoe ze onze school ervoeren:
“ Wij vonden het heerlijk om naar de genezingsschool te komen. Het heeft ons geloof opgebouwd, niet alleen wat betreft genezing maar ook onze relatie met de Vader is verdiept! Vooral de eerste les bracht ons zo in een atmosfeer van liefde en aanvaarding dat we daar nog dagen van genoten hebben. Jullie zijn heel gastvrij, niet alleen met woorden maar met je hele hart en in deze sessies met je hele huis!
De verhalen van Hugo over hoe hij genezing uitdeelt namens Vader hebben ons erg bemoedigd en aan het ‘werk’ gezet. We zijn veel vrijmoediger geworden.
Ook de les over de gaven van de Geest was voor ons een opfrisser! Wij zijn allemaal tot geloof gekomen in een gemeente waar men niet gelooft in de geestesgaven. We merken dat er nog restjes opgeruimd werden van angst voor de werken van de Geest. Hoewel we al jaren weg zijn uit die kerk zat er nog wat verborgen in schuilhoeken van ons hart.
Het is heerlijk dat jullie voluit geloven in genezing. Dat was steeds een bemoediging voor ons want mensen om ons heen staan daar niet zo in.
De voorbeelden die gegeven zijn blijven spreken en als we onze aantekeningen nakijken, zijn we opnieuw enthousiast over het feit dat we mogen gaan voor dat waar de Vader voor gaat!
Het is een allround school voor ons geweest. We hebben werk gemaakt van zonden belijden en mensen vergeven. We zijn bezig met proclameren, dat deden we al maar nu met meer vastberadenheid! We strekken ons uit naar herstel in relaties. We zijn door alles aangemoedigd om onze relatie met de Vader, Zoon en Heilige Geest te verdiepen. Het onderwijs is zeker niet eenzijdig, het helpt ons in evenwicht te blijven!”
Toen we Katrien vroegen wat ze van de school vond, vertelde ze ons het volgende:
“De school is heel boeiend. Ik vond het fijn dat ze gespreid is over een paar maanden waarbij het telkens over een aantal thema’s gaat. Als je dan een keertje niet kan komen, kan je toch nog mee!
Het is voor mij verhelderend om op deze manier de Bijbel te leren kennen. Ik ben nog niet zo lang christen en wil ook graag zelf genezen van een aantal kwalen. Met deze getuigenissen en richtlijnen kan ik heel wat. Ik leer ook om ermee bezig te blijven, zelfs als het precies nog allemaal niet zo werkt, en altijd weer opnieuw de Bijbel te blijven lezen, ook in moeilijke momenten.
Je wordt hier echt ondergedompeld in Gods Woord. Ik heb ook genoten van de kleine groep. Het is bijna een persoonlijke begeleiding. De mensen die dit onderwijs geven zijn hier fulltime mee bezig en dat proef je. Ik raad iedereen aan deze school te volgen!”
Herstel van ernstige burn-out
“Want wij prediken niet onszelf, maar Christus Jezus als Heer.” (2 Cor 4:5)
Ik diende meer dan 30 jaar in allerlei leiderstaken in de gemeente van Jezus. Toen kwam er een samenloop van omstandigheden waardoor ik er mentaal helemaal onderdoor ging. Ik was onverwacht en ongewild in een burn-out terechtgekomen die jaren zou aanslepen.
Ik werd ontheven uit mijn voltijdse taak als voorganger. Ik moest noodgedwongen stoppen met allerlei betrokkenheden in christelijk Vlaanderen. Ik predikte meer dan een jaar nergens meer, ofschoon ik dat jaren gedaan had in heel het Vlaamse land. Ik voelde mezelf afgeschreven door God en medemens. De burgerlijke maatschappij verklaarde mij werkonbekwaam.
Na een korte doortocht door de provinciale raad van geneesheren en een paar chirurgische ingrepen o.a. aan mijn rug werd ik ook niet meer uitgenodigd bij de arbeidsgeneesheer. Over en uit.
Het is moeilijk uit te leggen hoe compleet uitgeput ik was. Het is moeilijk om te zeggen hoe de minste spanningssituatie me enorme stress bezorgde. Het idee alleen al om in een grotere groep mensen te komen zoals bijvoorbeeld een ontmoetingsdag, maakte me benauwd. Hierdoor kon ik slechts op een laag pitje functioneren. Zelfs op familiefeesten moest ik me af en toe terugtrekken.
Enkele voorgangers die nog in mij “geloofden”, nodigden me na verloop van tijd opnieuw uit om bv. zondags te komen preken. Ik ging erop in. Ik wilde ook niet volledig buitengesloten geraken uit het land der levenden. Proberen iets zinvols te doen werd dan als een strohalm om me aan op te trekken. Ik ging erop in onder het motto: “Ik predik niet mezelf, maar Christus Jezus als Heer,” zoals de apostel Paulus schreef. Als ik terug thuiskwam, voelde ik me vaak “knock-out”, maar toch dankbaar dat ik iets had mogen doen.
Terwijl ik door een soort uitgerekte sterfervaring ging, bleven er diep binnen in mij toch enkele levenszaadjes aanwezig. Meer dan ooit moest ik erkennen dat ik niet veel van Gods logica begreep. Ik probeerde er alles aan te doen om mijn geloof niet te verliezen: het was als een strijd op leven en dood.
Letterlijk terneergeslagen opende ik me telkens opnieuw voor God, van wie ik weet dat Hij liefde is. Af en toe mocht ik dat ook ervaren, ook al ging ik mentaal nauwelijks vooruit. Niemand kon me die kleine sprankeltjes hoop en vreugde afpakken.
Ik wist dat er na jaren een keerpunt in mijn leven zou komen.
Ik kreeg contact met een groepje christenen uit Nederland waar ik regelmatig mee samenkwam. Dat gaf me moed maar het stress-probleem en de voortdurende uitputting waren een deel van mijn leven geworden. Op internet vond ik informatie over genezingsweken en dat sprak me aan. Ik wilde meer ontdekken over goddelijke genezing, en las daar bijbelteksten en stukjes uit boeken over.
Ik wilde wel een genezingsconferentie volgen. Het idee dat ik lange uren op een stoel zou moeten zitten om de intensieve programma’s te volgen, deed me de moed in de schoenen zinken. Ik wist dat ik dat niet aan zou kunnen. Het lag niet in mijn mentale en fysieke mogelijkheden, ook al had ik er een verlangen naar.
Op een dag kreeg ik een bericht. “Gods Ambassade” organiseerde een verkorte versie van hun genezingsweek. Mijn hart sprong op want misschien dat ik dat wèl zou kunnen overleven. Omdat ik verschillende teamleden van “Gods Ambassade” min of meer van vroeger kende, wist ik dat ik me daarbij goed zou voelen. Mijn echtgenote wilde met me meegaan, ook dat gaf steun maar ik twijfelde om in te schrijven. Ik dacht: dit wordt toch nog te zwaar en teveel.
Toen besloot ik de organisator Hugo te bellen. Ik vertelde hem dat ik zin had om te komen, maar dat zoveel uren op een stoel zitten wellicht niet zou lukken voor mij. Hugo reageerde ongeveer als volgt: “Als je je te moe voelt, kan je er bij ons gerust bij gaan liggen; breng een kussentje en een matrasje of iets dergelijks mee. Terwijl je ligt, hoor je dan toch het onderwijs.” Ik voelde me welgekomen en samen met mijn vrouw schreef ik me in voor de verkorte genezing-week van woensdag 21 januari tot vrijdag 23 januari 2015 in La Foresta in Vaalbeek.
Daar heb ik inderdaad enkele sessies liggend op het voltapijt van de vergaderzaal doorgebracht, maar ik kon des te beter de woorden die gesproken werden vanuit Gods Woord in me opnemen. Opnieuw werd ik aangeraakt door Gods liefde en het was alsof Hij sprak: “Van die dag aan zal ik je oprichten.”
Nu ik terugkijk na bijna twee jaar, weet ik dat mijn deelname aan die conferentie een keerpunt was in mijn leven. Nu kan ik schrijven dat mijn vermoeidheidsprobleem grotendeels is weggegaan. Ik mag getuigen dat de Heer mij mentaal opgekrikt heeft, en dat Hij me terug strijdvaardig maakt. Niet al mijn gezondheidsproblemen zijn opgelost, maar ik leef in actieve hoop en verwachting.
Ik ben de Heer dankbaar, maar ook de broeders en zusters van het team van Gods Ambassade ben ik dankbaar dat zij – samen met andere christenen – hier een belangrijk deel van uitmaken.
Ik ben gemotiveerd om dit getuigenis neer te schrijven ook met een doel, nl. in de hoop en met het gebed dat mensen die in een uitzichtloze burn-out zitten niet de moed zouden opgeven in de liefde van God. Moge de Heer je zegenen.
Ignace, 26 december 2016
Wat een genezingsconferentie kan betekenen
We laten Susan uit Nederland zelf aan het woord:
“Afgelopen maart ben ik samen met mijn moeder op jullie genezingsconferentie geweest in Vaalbeek. Ik wil jullie even laten weten hoe het met mij gaat.
Ik ben zo dankbaar dat ik met mijn moeder bij jullie ben geweest.
God heeft ons dichter bij elkaar gebracht en het woord van God leeft nu in ons. Hij heeft ons kracht gegeven,
vertrouwen en we hebben geleerd wat Gods wil is. God heeft mij geestelijk sterk gemaakt. Het woord van God is waarheid. Mijn lichaam is sterker geworden zodat ik weer kan genieten van mijn gezin en het woord van God met hen kan delen. De liefde die ik hun kan geven maakt mij erg gelukkig!
Ik kan niet omschrijven hoe dankbaar ik ben dat ik nu weet dat God altijd bij mij is en bij mijn gezin.
Mijn liefdevolle Vader houdt van ons.
Ik blijf volharden in mijn geloof en weet dat genezing de wil van God is.
Ik wil jullie vragen of jullie voor mij en mijn gezin willen bidden.
Ik wil jullie bedanken voor jullie liefdevol gebed en jullie gastvrijheid voor ons.
We hebben een heel gezegende driedaagse gehad.”
Hoe groot zijt Gij!
Na onze genezingsconferentie in Vaalbeek in maart kregen we volgend mailtje van Dora:
“Het was mijn verlangen om ooit eens te kunnen deelnemen aan een Vaderhartschool of conferentie van Gods Ambassade. Even groot waren de twijfels of dit ook werkelijkheid kon worden:
Zou ik het wel durven? Onbekende plaatsen en mensen boezemen mij telkens weer angst in, zodat ik meestal toch niet durf te gaan.
Zou ik op het werk wel verlof kunnen opnemen?
Zouden ze er thuis mee akkoord kunnen gaan?
God kent onze verlangens. Nog voor we ze gedacht hebben is onze hoop vaak werkelijkheid en Hij heeft een leidende hand in zoveel dingen die wij niet kunnen zien.
Zo stapte ik op een avond na het werk aan het station van Leuven op de bus naar huis. Buslijn 2 is de drukste buslijn van Leuven. Het zijn maar kleine bussen en meestal is het dringen om er op te geraken, laat staan dat je een zitplaatsje vindt. Die avond zag ik plots Annie op de bus zitten en was er zelfs nog een zitplaats naast haar vrij. Al snel kwam ons gesprek op de genezingsconferentie van maart in Vaalbeek. Zij had het thuis nog niet besproken en dus nog niet beslist of ze zou gaan maar stelde wel voor om – als ze zou gaan – eventueel samen af te spreken.
Daarna zag ik Annie niet meer. Er wordt dit jaar in de kerk heel veel gesproken over vrijmoedigheid en er was ook een mooi getuigenis dat je op een bepaald moment “uit je comfortzone moet durven komen”. Zo liet God mij zien dat, als ik graag naar de conferentie zou gaan, ik ook mijn verantwoordelijkheid daarin zelf moest durven opnemen:
Zelf een mailtje naar Annie durven sturen bijvoorbeeld om te informeren of ze zou gaan. Ik kreeg meteen de volgende dag al een enthousiaste bevestiging dat we samen een kamer konden delen als ik wou, en dat ze, ook al had ze een zware hernia en veel pijn (lees haar getuigenis in ons vorige Goed Nieuws!), er alles zou aan doen om er te geraken om daar te genezen.
We konden er samen voor bidden.
Mijn werkplanning aanpassen en verlof aanvragen op het werk. Dat bleek te lukken!
Thuis uitleggen dat ik er eens behoefte aan had uit de drukte van alledag te stappen om doelbewust de stilte op te zoeken. Het hielp dat het in Vaalbeek doorging, geen onbekend terrein voor hen, de kinderen gingen er vroeger op muziekkamp. Ik kon uitleggen dat ik God wou danken voor mijn genezing de voorbije 5 jaar. Het is deze maand precies vijf jaar geleden dat ik geopereerd ben aan borstkanker en Jezus mij toen de hand heeft gereikt om een onmogelijke berg (van chemo, bestraling en hormoontherapie) te overwinnen op een moment van zware depressie en twijfel in mijn leven.
Mijn aanwezigheid alleen al op de conferentie was een grote overwinning voor mij!
Maar er was meer! Het was goed te beginnen met Psalm 103, want meteen op de eerste avond stelde God mij de vraag waarom, als ik gekomen was om Hem te danken, mijn hoofd tijdens de lofprijs toch weer erg gericht was op al mijn problemen.
Ik was die ochtend ’s morgens vroeg voor het werk nog naar de dokter geweest met een opstoot van reuma in de hand, waardoor ik al een paar nachten niet meer kon slapen van de pijn. Ik heb door de medicatie die ik neem beginnende osteoporose, er was de zorg om mijn erg zieke moeder… Al mijn ditjes en mijn datjes, ik heb ze de volgende morgen in de gebedsdoos gestoken en bij God losgelaten. Het zijn allemaal zaken die ik zelf niet kan oplossen.
Ik heb deze conferentie veel geleerd over geloven in de bovennatuurlijke kracht, waarin Jezus alles volbracht heeft en alle ziekten en zorgen van ons weggedragen heeft. Dat schept ruimte en visie, zekerheid en geborgenheid en geeft een antwoord op de diepe kern van ons bestaan.
Er gebeurden door gebed ook grootse dingen op de conferentie (zoals de volledige genezing van Annie’s rugpijn) maar zelf heb ik lang gewacht op dat éne woord van God voor mij. Er was gebed voor genezing van borstkanker en van depressie en toch zat ik zelf door alweer die onverklaarbare angst vastgenageld aan mijn stoel. Ik worstel ermee om me over te geven aan die bovennatuurlijke wereld, hoewel ik al geleerd heb heel veel te ontvangen en vast te houden. Is het hoogmoed? Die nacht had ik Psalm 121 heel erg nodig:
Ik hef mijn ogen op naar de bergen: vanwaar zal mijn hulp komen?
Mijn hulp is van de HERE, die hemel en aarde gemaakt heeft.
Hij zal niet toelaten, dat uw voet wankelt, uw Bewaarder zal niet sluimeren.
Zie, de Bewaarder van Israel sluimert noch slaapt.
De HERE is uw Bewaarder, de HERE is uw schaduw aan uw rechterhand.
De zon zal u des daags niet steken, noch de maan des nachts.
De HERE zal u bewaren voor alle kwaad, Hij zal uw ziel bewaren.
De HERE zal uw uitgang en uw ingang bewaren van nu aan tot in eeuwigheid.
Op de laatste dag gaf God mij nog een prachtig beeld: toen Antoine (een deelnemer aan de conferentie) voor ons stond, zag ik mijn vader staan die mij zei om samen God te prijzen en groot te maken. Op dat moment was er diepe vergeving en vrede in mij. Het is een droom waaruit ik de kracht haal om verder te gaan, een droom die vertelt van de oneindige Liefde van onze God.
Bedankt Vader dat ik er bij mocht zijn!”
Zware hernia verdwijnt op genezingsconferentie
Annie vertelt ons zelf haar verhaal:
“Sedert het begin van dit jaar had ik regelmatig last van pijn in mijn been.
Ik dacht dat die klachten te wijten waren aan de menopauze waar ik volop inzat…en paste me aan. Ik probeerde de huishoudelijke taken meer te spreiden en niet meer alles op één dag te doen. Dat hielp helemaal niet, integendeel … de pijn werd heviger zodat het dagdagelijkse huishouden een steeds zwaardere corvee werd.
Begin februari moest ik regelmatig afhaken en tijd nemen om te rusten. Hiermee bedoel ik “platte rust”, in bed gedurende enkele uren. Dit was het moment om meer tijd door te brengen met mijn hemelse Papa door te bidden en in mijn Bijbel te lezen…Op deze manier kon het echter niet verder en ik besloot de dokter erbij te halen. Ik moest foto’s laten nemen en kreeg een hoge dosis pijnstillers. Mijn toestand verergerde zelfs zo, dat ik het uitschreeuwde van de pijn en ik helemaal niet meer kon bewegen. Mijn man en onze zoon moesten alles doen in huis. Ik kon me zelfs niet meer wassen. De minste beweging was al teveel…ik kon niet meer uit mijn slaapkamer komen, zelfs niet meer voor het toilet!
Al die tijd werd er voor mij gebeden in onze kerk.
We lieten de dokter terug komen en die verwees me met een ziekenwagen door naar spoedgevallen. Een CT-scan en nog wat andere onderzoeken brachten de diagnose van een discus-hernia tussen mijn laatste wervel en m’n staartbeen. Ik had geen gevoel meer in mijn dij en m’n voet. Volgens de dokter kon het tot een jaar duren voor ik volledig hersteld zou zijn en zou ik er gevoelloosheid aan overhouden.
Intussen was er een genezingsconferentie van onze kerk gepland en ik dacht: “daar moet ik zijn!”. Ik gaf me op en zag ernaar uit!
De eerste dienst moest ik liggend meemaken niettegenstaande ik om de 3 uren zware pillen slikte. Ik had nog steeds heel veel pijn en kon de eerste nacht helemaal niet slapen. De tweede ochtend kwam Ann naar me toe aan de ontbijttafel en ze vroeg hoe het ging. Ik vertelde haar het hele verhaal en zij stelde voor om meteen te bidden. Ze legde me samen met Dora, mijn vriendin en kamergenote, de handen op en we baden éénparig.
Ik zei tegen God: “ik ben niet gekomen om drie dagen plat te liggen maar om genezing te ontvangen en volkomen genezen terug naar huis te gaan. U bent een God van wonderen en ik weet dat het Uw wil is dat ik genees”. Tijdens de lofprijs die ochtend hebben we gedanst en ik besloot – pijn of geen pijn – mee te dansen. Daarna ben ik gaan zitten en ik voelde meteen dat het ging. Ik zat voor het eerst sinds lange tijd een hele ochtend! En ik genoot met volle teugen!
Er werd ons geleerd om genezingsverzen hardop te proclameren en de symptomen bij naam te noemen en weg te sturen in Jezus’ naam, wat ik actief deed. Ik voelde me steeds beter worden! Die nacht heb ik voor het eerst sinds lang zonder pijn kunnen slapen.
Toen ik thuis kwam keken mijn man en zoon me vragend en verbaasd aan…”Wat is daar gebeurd?”. Met veel vreugde in mijn hart kon ik hen zeggen dat God op een wonderlijke manier ingegrepen had!
Ik bleef nog zitten met één vraag: bouw ik de medicatie af of stop ik er meteen mee?
Ik vroeg het aan God en er flitste meteen door mijn gedachten: “vertrouw je mij of niet?”. Ja, Heer, ik vertrouw U! Ik ben dan ook onmiddellijk gestopt met alle medicatie, ik nam 9 pillen per dag! De pijn blijft weg en ik kan opnieuw normaal functioneren!
De Heer heeft mij genezen, waarvoor ik zeer dankbaar ben. Als er nu nog symptomen opduiken, zal ik ze gebieden te verdwijnen in Jezus naam! Deze genezing wil ik alleszins vasthouden!!!
Mijn dank gaat ook uit naar ons fantastisch team dat mij op een schitterende wijze heeft opgevangen en dankzij hun genezingsconferentie me de kans heeft gegeven dichter bij onze God te komen en op de juiste manier te leren omgaan met goddelijke genezing!
Doorbraak in gezondheid na genezingsschool
Op 19 maart kregen we een mail van Lieneke uit Nederland. Zij volgde bij ons alle delen van de genezingsschool en de Vaderhartschool. We laten Lieneke zelf aan het woord:
“Al een lange tijd hebben jullie niks van mij gehoord. We zagen elkaar voor het laatst in juli 2010 op de Vaderhartschool. Vaak heb ik over jullie verteld en andere mensen proberen te bemoedigen zoals jullie mij altijd bemoedigd hebben. Eén van de dingen waarvan ik getuigde was dat mijn hoofdpijn en oververmoeidheid in jullie buurt altijd weggingen!!!
Ik weet al vanaf het begin (bijna 7 jaar geleden) dat jullie manier van met Gods Woord omgaan gewoon waar is. Toch bleek ik wel een erg trage leerling, want die hoofdpijn bleef ook altijd weer terugkomen…
Na de eerste paar lessen in 2005 heb ik in onze kerk enthousiast getuigd over Gods genezende kracht die voor iedereen ten allen tijde beschikbaar is. Toen heb ik daar heel veel negatieve reacties op gekregen omdat er pas een vrouw aan kanker overleden was. Het lag allemaal veel te gevoelig. Dit maakte me helaas jarenlang non-actief binnen de kerk. Ik durfde niet meer in geloof uit te stappen en voor genezing te bidden. Zo werd het voor mezelf ook steeds meer een “ver-van-mijn-bed – verhaal” met als resultaat dat ik steeds meer hoofdpijn kreeg.
In januari 2012 ben ik nog maar eens naar de huisarts gegaan. Hij kon mij na al die jaren vertellen wat ik had. Hij had namelijk pas een artikel gelezen over oorzaken van een open ductus Botalli. Bij deze aandoening is er een verbinding tussen de aorta (de grote lichaamsslagader) en de arteria pulmonalis (de longslagader). Die is er altijd bij de foetus maar sluit normaal in de eerste dagen na de geboorte …bij mij gebeurde die sluiting niet. Als klein meisje heb ik vaak longontsteking gehad omdat er zuurstofrijk bloed in mijn longen stroomde. Gelukkig werd het defect gedetecteerd en werd ik eraan geopereerd toen ik 3 jaar was. Nu had mijn huisarts geleerd dat de oorzaak van dit mankement is dat de sensoren die mijn bloed moesten aansturen, gewoon defect waren. Hij vertelde me dat al m’n klachten op volwassen leeftijd daaraan te wijten waren en dat ik naar een neuroloog moest. Die zou mij de juiste pillen voorschrijven. Zonder pillen zouden mijn klachten volgens hem nooit overgaan.
Het leuke is dat op het moment dat de dokter dat zei, ik weer geloof kreeg in genezing door onze hemelse Vader! Die afspraak bij de neuroloog is er nooit gekomen. Thuisgekomen heb ik samen met mijn man die sensoren aangesproken en toen wist ik dat ik genezen was!!!
Nu zijn we een paar maanden verder…ik voel me herboren en gezond. Heel af en toe heb ik nog hoofdpijn, maar ik weet dat die niet meer bij mij hoort. Ik leer steeds meer in autoriteit te wandelen en mijn gezondheid niet meer te laten afpakken.
Het helpt me ook enorm om heel vaak naar preken te kijken en luisteren van Andrew Wommack, alsook naar getuigenissen van genezen mensen. Dat maakt me weer veel enthousiaster over de Bijbel.
Ik wil mijn verhaal en dus ook vooral Gods verhaal wel van de daken schreeuwen en genezing over mensen uitspreken. Ik ben enorm dankbaar voor wat God in mijn leven doet en al gedaan heeft, dankbaar dat ik een lieve man heb die samen met mij stappen in geloof wil nemen en een vriendin, Els, met wie ik elke week samen bid.
Jullie alle vier (Hugo, Inger, Ann en Nadine) wil ik op deze manier nog een keer bedanken voor al jullie geduld met deze langzame leerling. Jullie zijn en blijven een geweldig voorbeeld voor mij!!!”
