Wonderlijk herstel van bekkenbreuk
MAANDENLANGE PIJN IN BEKKEN VERDWIJNT OP GOEDE VRIJDAG
Fransien vertelt ons zelf haar verhaal:
Sinds begin 2020 zat ik in een sukkelstraatje. Ik heb zware artrose en via de reumatoloog had ik medicatie gekregen waaronder cortisone, die ik 1 jaar genomen heb. Dat is ook de reden dat ik sinds januari met een barst (breuk) zit in mijn bekken, heel pijnlijk. Volgens de dokters kon hier niets aan gedaan worden buiten plat liggen en veel calcium nemen. Dit gaf ook pijn in mijn buik, pijn om te plassen, pijn om naar toilet te gaan, pijn om te liggen, pijn om te zitten, …. altijd pijn dus…
Ze hadden me gezegd 6 weken plat te liggen en dan zou het beter gaan. Niet dus…. Op de duur kon ik , wanneer ik neerzat, niet meer recht staan… het was precies of ik een lam been had dat ik moest voortslepen. Ik moest naar de revalidatie gaan, maar met Corona was dat niet mogelijk. Ik moest ook nog naar een andere dokter gaan, haar verdict was heel kort: “dat bekken gaat problemen blijven geven, we gaan beginnen met die heup te vervangen door een prothese.”
Ik ben gewoon om naar de live stream van Gods Ambassade te kijken, en ik had een gebedsverzoek gestuurd. Tijdens de genezingsdienst op Goede vrijdag hoorde ik Hugo zeggen: “en nu gaan we bidden voor ons Fransien die een bekkenbreuk heeft, en dat lijkt me een pijnlijke affaire.” Toen Hugo die woorden uitsprak, voelde ik me zo gelukzalig, een stroom van grote dankbaarheid vulde mij. Na Hugo’s gebed kon ik weer rechtstaan, zonder pijn. Lopen kon ik in het begin nog niet zo vlot, ik mankte nog, maar door het lange liggen waren mijn spieren heel zwak geworden.
Toen kwam het moment dat ik terug naar het ziekenhuis (OLV Aalst) moest voor foto’s en controle. Ik stond, met masker, in de lange rij wachtenden voor het secretariaat aan te schuiven, toen de reumatologe voorbijkwam en me zelfs met masker herkende. Ze stapte naar me toe en zei: “Geef mij maar de papieren, jij moet niet wachten, jij hebt teveel pijn, ga maar naar de wachtkamer.” Ik dacht: “dat is leuk, maar ik heb geen pijn meer!”
In haar kantoor was ze alle resultaten aan het bekijken en toen moest ik mee komen kijken op haar scherm. Wat ze zag was niet normaal, zei ze, “want dit is uw bekken en je ziet alleen maar een litteken want die breuk is volledig weg…allé dat kan niet, dit is miraculeus (3 keer heeft ze dit herhaald)”. Ik had geen kans om te antwoorden, want de tijd is beperkt… “Tja”, zei ze, “je bent wel een zorgenkindje met alles wat je hebt meegemaakt, dus ik ga uw medicijnen verhogen… maar onthoud dat je onmiddellijk moet stoppen met het medicament (ledertrexaat) wanneer je koorts krijgt.” En weg was ze…
Ik had hier geen goed gevoel bij, ik ben geen zorgenkindje maar een vrouw geschapen naar Gods beeld en gelijkenis…En zo’n zware medicatie terwijl ze 4 keer opnieuw bloed hebben moeten prikken om een heel klein beetje reuma te vinden…
O.K., ik had hele zware artrose, maar ik dacht: “als mijn God me helpt met mijn bekken, dan zal Hij me ook helpen met die artrose.”
Dit was vrijdag en maandag ochtend moest ik die zware dosis nemen, maar ik had geen zin om die medicatie te gaan halen bij de apotheek. Zondagnamiddag werd ik ziek, zo opeens, en had ik 38.5 ° koorts, ik die nooit koorts maak. Ik bleef in bed en maandagmorgen had ik 37.5. Toen vroeg ik de Here: “komt deze koorts van U om te waarschuwen dat medicament niet te nemen? Ok, U bent mijn Heelmeester en ik zal dit niet nemen.” De volgende dag was de koorts weg en vreemd genoeg had ik ook geen pijn meer.
Op dit moment heb ik helemaal geen last meer van mijn bekken. Ik kan zitten, stappen, TOP!
Onlangs kwam mijn man onze huisarts tegen. Mijn man gelooft op zijn manier, ik ben veel te uitbundig voor hem. Die zei: “ik kreeg bericht van het ziekenhuis dat Fransien een bekkenbreuk heeft…een pijnlijk en moeilijk geval.” “Ja”, zei mijn man, “maar ze is wel genezen en de reumatoloog sprak van een mirakel!” Dat uit de mond van mijn man is al een mirakel. “Tja”, zei de huisarts verwonderd, “mirakels gebeuren!”
Als ik nu op T.V. Remco Evenepoel, de wielrenner, zie sukkelen, dan weet ik waarvan ik genezen ben!
Dus nu hou ik me vast aan deze afspraak met mijn God, en als ik nog opstoten krijg breng ik ze bij de Heer. Laten we samen bidden dat ook die artrose mijn lichaam zal verlaten en dat ik een getuige zal zijn voor onze Allerhoogste God.
Ondertussen kom ik ook naar de genezingsschool. Ik geloof dat God me wil gebruiken in Zijn werk, en ik sta daar voor open, omdat ik rond mij toch veel leed zie, en ik weet Wie in mij leeft…
Bedankt voor alles wat jullie doen!
Wonderlijk herstel van bilaterale bursitis van de heup
Ik had al een tijd last gehad van een drukkende, zeurende pijn aan mijn twee heupen maar eind juni kreeg ik na een overbelasting een stekende pijn aan beide heupen. Omdat onze zomervakantie eraan kwam, ging ik naar de huisarts. Ze schreef mij ontstekingsremmers voor maar die sloegen niet aan. Dan stuurde ze mij door voor een echo van de heupen waarop een acute bursitis aan de rechter heup en ook in mindere mate links te zien was.
Om toch met vakantie te kunnen vertrekken, gaf de orthopedist mij in de beide heupen een injectie met cortisone,
een sterk ontstekingsremmend medicijn. Die moest snel beterschap brengen maar op vakantie nam de pijn alleen maar toe. Ik kon amper kleine afstanden wandelen en had vooral bergop of bij trappen doen veel pijn. Ook slapen ging nog amper door de pijn aan de zijkant van de heupen waardoor het onmogelijk was om op een zij te liggen.
Begin augustus had ik een nieuwe afspraak bij de orthopedist die in de ontstoken slijmbeurzen van mijn heup opnieuw een injectie met cortisone gaf. Maar ook nu wilde de pijn niet minderen en moest ik steeds meer activiteiten afzeggen. Ik maakte een nieuwe afspraak bij de orthopedist die mij nu, omdat ik slecht gereageerd had op de vorige inspuiting, een infiltratie met een ander product gaf. Het effect van deze inspuiting zou langer op zich laten wachten maar ook wel langer moeten aanhouden volgens hem. Dit was wel de laatst mogelijke inspuiting, want zo een inspuiting meer dan drie maal herhalen kan ook schade aan het gewricht veroorzaken.
Ondertussen werd er ook door verschillende mensen van de kerk voor mij gebeden en al leken de symptomen eerst wel wat te minderen, ze kwamen daarna toch weer opzetten. De ontsteking werd chronisch en nieuwe inspuitingen waren niet meer aan de orde.
Ik keek dan ook met veel verwachting uit naar de genezingsdienst begin december. Op een bepaald moment deed Hugo die avond een oproep voor mensen met problemen aan de pezen of spieren van het been. Ik aarzelde eerst even, de heup is misschien niet het been, maar ging toch naar voor. Deze openbaring was voor mij!
Hugo sprak die avond over psalm 52 en haalde vers 3 aan: “Gods goedertierenheid duurt toch de ganse dag”, dus ook vandaag nog en morgen opnieuw. Hij bad voor me en vroeg me een rondje te stappen om te zien of de pijn weg was. Dat gebeurde niet meteen en tijdens het rondje rond de zaal werd er nog opnieuw voor mij gebeden…tot de pijn moest wijken in Jezus naam, dank U wel Vader!
Wandelen lukt weer zonder probleem, ook het slapen gaat weer prima nu ik terug zonder pijn op mijn zij kan liggen en dit aan beide kanten. Ik heb zelfs al een spurtje naar de bus op de hoek van onze straat aangedurfd en dat ging zonder problemen. Dank U Jezus, dat doet deugd na al die tijd!
Het vers uit Psalm 52 gaf me perspectief en genezing en daar hou ik mij nu aan vast.
Dit brengt me bij de mooie slotverzen van psalm 52: “Maar ik ben als een groenende olijfboom in het huis van God; ik vertrouw op Gods goedertierenheid, altoos en immer. Voor altoos zal ik U loven, omdat Gij het gedaan hebt; ik zal uw naam verwachten – want die is goed – in tegenwoordigheid van uw gunstgenoten.”
Wandelen in autoriteit brengt genezing aan hernia
Netty geeft ons een kort verslag van het volgen van onze genezingsschool:
“Van september 2018 tot mei 2019 heb ik de genezingsschool van Gods Ambassade gevolgd. Wat ik daar vooral geleerd heb, is de autoriteit die we ontvangen hebben als discipelen van Jezus om zieken de handen op te leggen om te genezen.
Ik werd me steeds meer bewust van die autoriteit in Christus. Eind juni 2019 mocht ik bidden met iemand die een hernia in de rug had opgelopen. Ik legde hem de handen op en sprak genezing uit over zijn rug in Jezus’ naam.
De eerste dagen veranderde er niets. Hij nam zware pijnstillers en zat in een rolstoel maar op korte tijd werd de pijn minder en liep hij met een kruk. De arts en fysiotherapeut stonden versteld van het snelle herstel! Eind juli liep hij rechtop en zonder kruk en had hij nog last van wat restverschijnselen. Nu is hij zo goed als hersteld.
Het is heerlijk om te weten dat we samen met Jezus er op uit mogen gaan om mensen om ons heen genezing aan te bieden in de Naam van onze Heer Jezus Christus! Niet uit eigen kracht, want uit eigen kracht kunnen we niets doen…”
“DOOR KENNIS WORDEN DE RECHTVAARDIGEN GERED” Spreuken 11:9
Vinger geneest zonder tussenkomst van mensen
Na onze vorige genezingsdienst kregen we volgende getuigenissen doorgestuurd van Mary:
“Ik had al twee à drie weken last van een pijnlijke vinger. Het was moeilijk om met die pijn een pot, pan of zelfs een glas vast te houden. Ik had er dus behoorlijk last van.
Toen we ons gereed maakten om naar de genezingsavond te gaan, sprak ik met de Heer over dit probleem. Ik zei: “Heer, U kan mij aanraken, waar ik ook ben…”
Tijdens de genezingsdienst voelde ik plots dat ik mijn vinger kon bewegen zonder pijn. Er werd die avond niet voor mijn vinger gebeden, het gebeurde gewoon op mijn stoel! Tot op heden functioneert mijn vinger nog steeds perfect.
Ik heb trouwens nog een gelijkaardige getuigenis:
Enkele maanden terug kreeg ik pijn in mijn linkerknie na een oefensessie bij de seniorengym. Waarschijnlijk had ik een verkeerde beweging gemaakt.
Dit was op een dinsdag gebeurd.
Woensdag had ik nog steeds pijn en ik legde mijn hand op de knie en bad.
Donderdag zat ik in de auto toen ik een warmte voelde die in mijn knie opwelde.
Bij onze thuiskomst vroeg ik aan mijn echtgenoot of mijn knie warm aanvoelde en hij zei dat deze eerder koel aanvoelde. Bij het bewegen van de knie werd al gauw duidelijk dat de pijn verdwenen was. Alle lof, eer en dank aan de Heer, onze God !
Gehoorzaamheid aan God, ook op het werk
Liesbeth vertelt ons zelf haar verhaal:
“Begin 2018 was Papa mij op allerlei manieren aan het uitnodigen terug naar het onderwijs te gaan. Hij liet me dit op allerlei manieren verstaan. Hij gebruikte mensen die niet wisten dat ik in het onderwijs had gewerkt, sprekers op conferenties, mensen uit de kerk, Zijn Woord… Aangezien ik niet van plan was terug te keren naar het onderwijs, zei ik na een tijdje: “Papa, ik zie het niet, maar als dat is wat Jij wil dat ik doe, dan moet Jij maar voor een plek op een school zorgen.”
En dat deed Hij! Sinds ik Hem hierin gehoorzaamde, heeft mijn leven weer een hele andere wending gekregen: meer vrijheid, meer rust, meer van Hem.
Ik startte 1 september 2018 terug met lesgeven op de school met de Bijbel in Mechelen, waar Jiska ook lesgeeft. Bij de kleuters deze keer, wat ik bijna nooit had gedaan, voordien stond ik in het lager onderwijs. In het begin ervaarde ik een enorme strijd in mezelf. Er kwamen een hoop vragen zoals “Wat doe ik hier? Kan ik nog wel met kleuters communiceren? Is mijn aanbod wel goed? …”
Op een dag antwoordde Jiska heel eenvoudig dat je met liefde al een hele weg kon afleggen. Toen dacht ik: “Ja, dat kan ik.” Toch bleef ik me afvragen: “wat doe ik hier?”.
Het werd voor mij wel duidelijk dat ik op school door Papa werd gebruikt voor de collega’s en dat vond ik heerlijk. Met enkele collega’s had ik heel wat fijne babbels, ook over het geloof. Zeker ook met Sandra, juf in de derde kleuterklas. Dit waren heel open, opbouwende en fijne momenten, spontaan geleid door Papa.
Op het einde van het schooljaar kreeg Sandra te horen dat haar dochter een tumor had ter hoogte van het oor en dat die rond een zenuw zat. Het zou een moeilijke operatie worden. Samen baden we dat Papa de operatie door de handen van de chirurg zou leiden daar waar de chirurg zelf tekort zou komen. Het wonderlijke was dat hij alles had kunnen wegnemen.
Op 16 juli kregen ze te horen dat het om lymfeklierkanker ging. Ze moesten op onderzoek gaan om te zien of er uitzaaiingen waren. Ze deelde dit in de groep van de collega’s en vroeg om gebed. Op dat moment was Jiska bij mij en ik weet nog dat we allebei onmiddellijk genezing uitspraken. Ik stuurde haar ook een bemoedigend bericht van ons beide. Aangezien we net van de Vaderhartschool terug waren, stonden we in vuur en vlam en twijfelden we geen moment over de genezing van Iman. Ik verwittigde ons team om mee te bidden en ook enkele mensen van de Vaderhartschool. Op 19 juli wezen de eerste uitslagen erop dat er geen uitzaaiingen waren. Ze geloofden dat God aan het werk was.
Er volgden nog enkele onderzoeken en op 5 augustus zouden ze een definitieve uitslag krijgen. Op 28 juli kreeg ik tijdens de samenkomst op mijn hart dat het de dag was om te danken voor Imans genezing, want dat ze genezen was. Dit deelde ik met Sandra en ze kon dit aannemen. Later hoorde ik dat ook Jiska haar die week een bericht had gestuurd met dezelfde boodschap. Wat heerlijk als Papa je gebruikt om te bemoedigen en te bevestigen. Op 5 augustus kregen we het bericht dat er geen uitzaaiingen waren en dat Iman volledig genezen was. Wat een prachtige God hebben wij toch!
Toen ik met Sandra nadien afsprak om even bij te babbelen voor het schooljaar, hadden we een heerlijke tijd samen. We waren trotse, gelukkige dochters van Papa die ontzettend dankbaar waren voor wat Hij voor ons doet en dat we elkaar mochten bemoedigen in dit proces. Papa geeft je een nieuwe familie die zo kostbaar is.
Ik ben Papa dankbaar dat ik deel mocht uitmaken van dit verhaal. Ik werd weer eens bevestigd in het Zijn ‘fleppekakske’ (voor de Nederlanders: lievelingetje) zijn. Sandra geniet van dat woord en leert dat ook zij Papa’s ‘fleppekakske’ is en vindt dit een schitterend woord.
Waar ik ook zo van geniet, is dat Papa deuren openzet van genezing en geloof in genezing. Sandra was hier heel sceptisch over en nu staat ze open voor meer van Zijn wonderen van genezing. Hoe Papa doorheen je kan werken wanneer jij toestemming geeft is zo heerlijk en bijzonder. Ik, een gewone vrouw, waarin Hij, de allerhoogste God, vertrouwen heeft dat ze Zijn glorie kan laten zien. Geef mij maar meer van dat, veel meer. Het maakt me nederig en zoooooooo geliefd tegelijk. Ik hou van mijn Papa en Hij van mij, dat weet ik zeker.”
Ziek naar het examen met God
Monia doet zelf haar verhaal:
“De avond voor mijn eerste examen in juni werd ik heel misselijk. Een tijdje daarna begon ik te braken. Ook mijn broer had dezelfde problemen. Een heel deel van de nacht bleven we allebei braken. Samen met mama waren we natuurlijk direct aan het bidden…
Ik voelde me ellendig en dacht dat ik de volgende dag zeker geen examen kon afleggen. Het tweede deel van de nacht ben ik toch in slaap gevallen en mama had gezegd dat de Heer mij verder zou genezen in mijn slaap. Ik kreeg daar vrede rond. Ze zette wat zachte christelijke muziek op en liet mij tot 10.00 uur ’s ochtends slapen.
Toen ik wakker werd, was ik nog heel zwak. Zelfs nadenken was erg vermoeiend en ik voelde me nog steeds slecht. Het examen was gepland in de namiddag om 14.00 uur. We waren aan het overwegen wat ik zou doen. Naar de dokter gaan betekende sowieso tweede zit doen, dus zei mama om het met Jezus gewoon te proberen.
Ze bracht me naar het examen met de wagen want met de fiets was echt niet haalbaar. Dan moest ik nog flink wat trappen doen, waar ik heel moe van werd. Maar ik kwam er en deed van 14.00 uur tot 16.00 uur mijn schriftelijk examen. Dat ging vlot.
Bij het examen stond een woord dat ik de dagen ervoor in mijn gedachten had gekregen om nog eens extra na te kijken. Het was voor mij erg bemoedigend om te ontdekken dat God mij ook tijdens het studeren leidde. Wonderlijk toch, Hij weet al precies welke vragen op mijn examen gesteld gaan worden!
En ik kreeg uiteindelijk 17/20 op dit examen…dank U Jezus!”
Pijnlijke teen moet luisteren naar het woord van God
Ann had al lang regelmatig een erg pijnlijke teen omdat de nagel in het nagelbed duwde. Ze werd er soms ’s nachts van wakker en niets kon de pijn stillen. Ze probeerde van alles zelf te doen met de nagel maar ook dat hielp niet…tot ze besefte dat ze er nog niet voor gebeden had. Jezus was toch ook daarvoor aan het kruis gegaan?
Een eenvoudig gebed veranderde alles: de pijn is volkomen verdwenen en niet meer teruggekomen…Dat is toch niet zo erg, een pijnlijke teen? Klopt, maar hij kan wel veel aandacht vragen…en dat doet hij nu niet meer.
Dank U Vader!
Polscyste verdwijnt na gebed
Een hele tijd geleden liet Inger aan Ann haar pols zien…daar stond al maanden een zacht knobbeltje. Ann zag meteen dat het ging om een onschuldige polscyste. Die kunnen echter wel last gaan geven als ze groeien…dus ging Inger spreken tegen de cyste en zei dat ze moest verdwijnen. En na een tijdje gebeurde dat ook: de cyste is nu al maanden weg. Dank U Vader!
Fantoompijn verdwijnt na gebed op medewerkersavond
Ludo, onze huiskok, verloor op maandagavond 21 maart 2016 door een ongeluk aan zijn linker hand een stuk van z’n duim en z’n pink en de hele wijsvinger, middelvinger en ringvinger…en dat minder dan een week voor ons paasfeest met diner waar hij de leiding had in de keuken.
Hij werd in allerijl overgebracht naar Gasthuisberg waar professor Nijs de hele nacht opereerde en de middelvinger op de plaats van de wijsvinger hechtte.
Toen professor Nijs de volgende ochtend de operatiezaal verliet, kwamen de aanslagen op de luchthaven van Zaventem en het metrostation van Maalbeek en kon hij onmiddellijk opnieuw de operatiezaal in…het werd een lange marathon voor hem!
Ludo bleef een paar dagen in het ziekenhuis maar was aanwezig op ons paasfeest die zondag…op zich al een wonder…en de keuken werd prachtig overgenomen door een team van toegewijde mensen vanuit onze kerk. Toen hij het ziekenhuis verliet, stopte Ludo alle pijnmedicatie maar al snel wist hij goed wat fantoompijn was.
Fantoompijn is een pijnsensatie die beleefd wordt als afkomstig van een geamputeerd lichaamsdeel. Het is een normaal en veelvoorkomend verschijnsel na een amputatie en komt globaal bij 70% van de patiënten voor. Fantoompijn doet zich het meest voor in aanvallen die in ernst en frequentie kunnen verschillen maar kan ook chronisch optreden en dus altijd aanwezig zijn.
Over de oorzaak van fantoompijn is inmiddels duidelijk dat het hersengebied dat oorspronkelijk correspondeerde met het geamputeerde lichaamsdeel nog actief is en chronisch of af en toe geactiveerd wordt. De hersenen interpreteren dit alsof het geamputeerde lichaamsdeel er nog is en pijn doet.
Ludo had na de ingreep soms dragelijke maar soms ook ondragelijke pijn in z’n linker hand. De assistent van professor Nijs stelde medicatie voor die inwerkte op de verkeerde impulsen vanuit de hersenen maar Ludo koos ervoor ze niet te gebruiken. Ondanks de pijn bleef hij al z’n werk doen, inclusief het verzorgen van onze kerst- en paasfeesten voor een honderdtal mensen, klieven en zagen van bomen enz…Zelfs de dokters staan hierover nog steeds versteld en begrijpen niet hoe hij dit doet…Ludo weet het wel: met z’n Vader natuurlijk!
Op de medewerkersavond voor teamleiders op 2 april ll. had Ann het op haar hart om voor Ludo’s vingers te bidden. We geloven dat Vader zijn vingers terug kan laten aangroeien en daar bad Ann opnieuw voor die avond. Ludo vroeg haar ook te bidden tegen de fantoompijn en Ann deed dit. Sedert die avond heeft Ludo niets pijn meer gehad in z’n hand…en hij is daar heel blij mee. En nu bidden we verder voor herstel van die hele hand…voor onze God en Schepper is dat heel goed mogelijk!
Dood en leven zijn in de macht van de tong
Eva stuurde ons de afgelopen week volgend wonderlijk verhaal:
“Ik ben in ziekenverlof. Ik had last van een opgezwollen rechter been. De dokter vond het een raadsel en stuurde me naar de radioloog voor een echografie.
Volgens de radioloog bleek het een complexe zaak te zijn: vocht in de knie, een versleten knieschijf, een serieuze ontsteking van de slijmbeurs, een peesontsteking, een knikje in een pees die over mijn knie loopt, een vermindering van het kraakbeen en iets mis met de buitenste meniscus. Ik kreeg een afspraak voor een MRI, waar ik wel tegen op zag.
Enkele dagen voor de MRI had ik tegen mijn dochter gezegd: “Awel, eigenlijk hoop ik dat ze op de MRI niets speciaals gaan zien, alleen dat er iets geweest is maar dat ik voor de rest genezen ben.”
Zoals ik gesproken had, is ook gebeurd.
Op de MRI was enkel te zien dat er nog wat ontsteking was, vandaar dat mijn knie de afgelopen tijd soms gezwollen was. Verder bleek, buiten een beetje normale sleet op mijn knieschijf, al de rest in orde te zijn!
Ik moet m’n knie nog een tijdje laten rusten en wat kine krijgen. Het herstel verloopt vlot en de diagnose is veel minder erg dan eerst werd gezegd. Van andere ontstekingen, geraakte meniscus, versleten knieschijf, een knikje in een pees die over mijn knie loopt en kraakbeen dat weg is, werd plots niet meer gesproken!
Zelf voel ik me diep blij vanbinnen, wetende dat wonderen bestaan!
Ook heb ik weer gemerkt dat wat je uitspreekt, een invloed heeft op situaties.
En vermits de medische wetenschap verklaart dat cellen een geheugen hebben, praat ik nu tegen mijn knieën en herinner ik hen eraan dat ze gezond zijn in Jezus’ naam.”
Bied weerstand aan de duivel
We laten Lutgart zelf aan het woord:
“Het was op een maandag dat ik mijn voet omsloeg. Ik hoorde duidelijk een harde kwak (geen krak, ik had dan ook niet het idee dat er iets gebroken was) maar de pijn was enorm.
Ik werd ontzettend boos op de tegenstander. Ik bestrafte onmiddellijk de pijn in Jezus’ naam en ook de mogelijke zwelling die er zou kunnen komen.
Thuisgekomen heb ik Hugo, onze voorganger, gebeld en hij heeft ook nog voor mij gebeden. Mijn enkel was intussen rood geworden, voelde een beetje warm aan en was wat gezwollen.
Ik was vooral zo boos omdat ik het echt heel sterk als een aanval van de boze ervaarde. Dit was de derde keer op rij dat ik een weekendje weg met mijn kinderen gepland had en dat er iets gelijkaardigs gebeurde. Ik zou de volgende vrijdagavond met hen naar Londen vertrekken.
Bij elke stap die ik zette, sprak ik uit dat dit een stap dichter naar mijn genezing zou zijn. Maandag was de pijn nog heftig, dinsdag ging het al een heel stuk beter. De roodheid was er nog altijd en mijn enkel bleef warm aanvoelen. Dat is tot en met donderdag zo gebleven.
Vrijdagavond zijn we gewoon vertrokken. Enkele dagen voor ons vertrek gaven verschillende weerapps aan dat het fris en regenachtig zou zijn maar de dag van ons vertrek verscheen er ineens een zonnetje! We hebben kunnen genieten van uitzonderlijk heerlijk weer voor Engeland. De Engelsen zelf maakten er zelfs grapjes over: “kijk daar zie je iets geel, in andere landen noemen ze dat de zon…bij ons is die niet zo bekend”. En dit terwijl er in Belgïe zowat de zwaarste storm over het land raasde! Er was wel wat wind, één keer wou ik de paraplu open doen maar tegen dan kon ik hem weer sluiten. De regen was al voorbij!
Zaterdag hebben we 12 kilometer gestapt, zondag 10 kilometer, allemaal zonder pijn. Toen ik weer thuis kwam, zag de voet enkel nog een beetje blauw maar hij was niet meer gezwollen. Dank U Jezus!
Ook onze terugreis is enorm gezegend geweest. Toen we in het station aankwamen, was er een massa volk, veel meer dan normaal. Er bleken verschillende treinen gecancelled te zijn door een staking in Frankrijk. Als we toch zouden kunnen vertrekken, zouden we sowieso twee uur vertraging hebben.
Ik heb in stilte gebeden en had al snel de overtuiging dat we toch zouden kunnen vertrekken. En inderdaad, met twee uur vertraging konden we vertrekken en die vertraging neem je er graag bij op zo’n moment!
Ik heb weer mogen ervaren dat we écht een liefdevolle Papa hebben die tot in elk klein detail voorziet. Niets is voor Hem te klein, te groot of te onbenullig. Niet alleen mijn voet was in orde, we hadden ook prachtig weer en een behouden terugreis! Dank U Papa!”
Verlost van jarenlange nek- en hoofdpijn
We laten Lutgart zelf aan het woord:
“Ik heb jarenlang heel veel last gehad van verschillende soorten hoofpijn: migraine, nekpijn die ook erge hoofdpijn als gevolg heeft en chronische sinusitis.
De eerste migraine aanval begon zo’n 35 jaar geleden vlak na de geboorte van mijn dochter. Vanaf dan kwamen die aanvallen heel frequent: meestal 1x/week, een aanval duurde gewoonlijk 3 dagen om dan soms de volgende dag alweer opnieuw te beginnen.
Tijdens die aanvallen had ik vreselijke hoofpijn, pijnmedicatie hielp niet, ik kon geen licht of geluid verdragen en moest braken…erg onaangenaam dus!
Dit is vele jaren zo blijven doorgaan, artsen wisten ook geen raad…
In 2006 kwam ik voor het eerst in aanraking met Gods Ambassade waar mij niet alleen over fysieke genezing onderwezen werd maar ook over innerlijke genezing.
Ik was al langer christen en geloofde wel dat God genas…maar dat Hij het ook voor mij wou doen?
En dan het aspect van innerlijke genezing…ik worstelde enorm met mijn innerlijke pijn maar ik was gewoon om alles maar onder de mat te vegen en te doen alsof er niets was en door te gaan…
“Zo is dan wie in Christus is een nieuwe schepping: het oude is voorbijgegaan, zie het nieuwe is gekomen” (2 Kor. 5:17)…dat had ik wel geleerd, maar ik begreep en wist niet dat het belangrijk was om met mijn innerlijke pijn naar de Vader te gaan en het door Hem te laten genezen en me door Hem te laten troosten…
Daar had ik nog nooit eerder over gehoord of gedacht en het heeft nog een hele tijd geduurd voor ik er klaar voor was en om dit echt onder ogen te zien.
Intussen werd er regelmatig voor mij gebeden en volgde ik verschillende vaderhartscholen waar ik God als Vader steeds beter leerde kennen.
Ik heb geen instant genezing ervaren, het is een langzaam genezingsproces geweest van ongeveer twee jaar maar intussen ben ik helemaal vrij van migraine!
De nekpijn die ook hoofdpijn veroorzaakte, daar had ik nog wel last van…
Meestal kwam die pijn ‘s nachts opzetten in de nek met zware hoofdpijn als gevolg. Dit was duidelijk geen migraine maar duurde ook wel drie dagen.
Dan moest ik rechtop gaan zitten anders werd de pijn alleen maar erger…
heel vervelend dus, vooral als je buiten de pijn die je al hebt ook nog ziek bent…want dan wil je juist gaan liggen.
Dit gebeurde toen ik enkele jaren geleden voor het eerst deelnam aan de vastendagen die door onze kerk georganiseerd werden.
Ik was nog niet lang daar toen ik heel ziek werd: ik had koorts, was verkouden en kreeg een sinusontsteking. Ik heb daar twee nachten rechtop gezeten omdat ik onmogelijk kon gaan liggen door de hevige pijn in mijn nek en hoofd.
Ik ben dan de laatste dag iets eerder naar huis gegaan omdat ik zo ziek was dat ik zelfs geen thee meer kon drinken…geen leuke ervaring dus, hoofpijn en een lege maag gaan ook al helemaal niet goed samen…
Mijn besluit stond vast: ik zou niet meer deelnemen aan vastendagen, dit was echt niets voor mij!
Toen eind vorig jaar de aankondiging kwam wanneer de vastendagen van 2019 zouden doorgaan, kwam er een stille overtuiging in mijn hart om terug deel te nemen…
Toch bleef mijn vorige slechte ervaring mij flink parten spelen…
Ik heb mij toen met een bang hart ingeschreven en ben gegaan.
Ik had wel tijd nodig om mezelf daarop voor te bereiden en worstelde de hele tijd met de slechte herinneringen van de vorige keer…tot ik opeens besefte dat ik sindsdien nooit meer last had gehad van sinusitis…ik had daar nooit eerder bij stil gestaan!
Dat gaf me wel wat extra moed om te gaan maar het bleef toch nog altijd een beetje met lood in de schoenen.
Tijdens de eerste nacht van de vastendagen kreeg ik nekpijn en hoofdpijn…
ik kon wel deelnemen aan het onderwijs en ‘s avonds was er een genezingsdienst waar er ook voor mij gebeden werd. Daarna ben ik naar bed gegaan.
De volgende morgen was de nek- hoofdpijn er nog altijd maar het was niet erger geworden.
Kort na de middag was er gelegenheid om een getuigenis te brengen over wat je ervaren had tijdens de vastendagen.
Ik voelde dat het goed was om mijn getuigenis te brengen over de vorige vastendagen, vooral dan over het feit dat ik sindsdien nooit geen sinusontsteking meer gehad heb.
Na mijn getuigenis vroeg Hugo mij of ik nog pijn had en heeft hij opnieuw voor mij gebeden en enkele uurtjes later was ik volledig pijnvrij!
Voorheen duurde dat altijd drie dagen, nu een dag en half…
Ik heb samen met iedereen de vastendagen kunnen afsluiten met een broodmaaltijd, maar vooral met diepe dankbaarheid naar mijn hemelse Papa…en ik ben weer een getuigenis rijker. Ik heb sedertdien geen nek- of hoofdpijn meer gehad!”
Totaal herstel van epilepsie na volhardend gebed
We laten Karina zelf aan het woord:
“De Here God heef bij mij een groot wonder verricht dat geen enkele dokter of pilletje kan doen. Ik heb 7 jaar niet met de auto mogen rijden voor mijn eigen bestwil.
Ik nam al een hele tijd antidepressiva en was daar plots mee gestopt omwille van migraine aanvallen. Ik had die medicatie moeten afbouwen maar had dit niet gedaan.
Ik kreeg daarna black-outs of absences, een vorm van epilepsie waarbij ik regelmatig een paar minuten van niets meer wist. Autorijden was dus levensgevaarlijk. De dokters zeiden dat ik deze black-outs deed op littekenweefsel in mijn hoofd dat ik heb overgehouden aan een ongeval met mijn brommer in 1984. Het was een zwaar ongeluk waar God mij ook heeft doorgeholpen, Hij redt mij steeds uit diepe dalen.
Vele dokters zeiden mij dat ik nooit volledig zou kunnen genezen. Heel wat jaren heb ik gebeden en gebed gevraagd aan mijn zussen en broeders waarvoor mijn dank. Jaren gingen voorbij, maar ik gaf de moed niet op. Ik bleef geloven dat de Here mij zou genezen, ik las in Zijn Woord de wonderen die Jezus heeft gedaan en nog steeds doet.
Want in Gods Woord staat “als gij de Vader om iets bidt, zal Hij het u geven in Mijn naam” (Johannes 16:23). Ik bad: “Vader, ik vraag U om mij van mijn black-outs te genezen, ik weet en geloof dat voor U niets onmogelijk is. Als U het wegneemt, zal het nooit meer terugkomen en kan ik terug met de auto rijden.”
Ik begon vanuit Gods woord te bidden en vroeg hem om tekens om mijn moed niet te verliezen. Ik zei tegen God dat ik mijn vliesje zou uitleggen, net zoals Gideon dat deed, en vroeg Hem dat het niet nat zou zijn tegen de morgen, maar het gras wel. En dat gebeurde.
Ik vroeg om een wit duifje om 3u in de namiddag in onze tuin op het hout te laten zitten en dat gebeurde. De week erna vroeg ik om het wit duifje in onze tuin te laten rondlopen en dat gebeurde ook.
In juli 2018 moest ik terug onder de scan en werd er een EEG genomen. De uitslag van beide onderzoeken was zeer goed. De black-outs waren bijna een jaar weg in juli en op weg naar de dokter om toelating te krijgen om met de auto te rijden heb ik heel de weg in tongen gebeden. En de dokter gaf mij toelating om terug met de auto te rijden!
Het mooie aan dit verhaal is dat het witte duifje nooit meer is teruggekomen. De witte duif is weg, en mijn black-outs zijn weg. Al die jaren ben ik blijven geloven en vertrouwen op de Here dat Hij mij zou genezen hoewel vele mensen zeiden dat ik nooit zou kunnen genezen.
Onze Here is een rots waarop wij mogen staan. Zijn Woord is de waarheid!”
Opgegeven longpatiënt herleeft na gebed
We laten Rita D. aan het woord:
Patrick, 55jaar, papa van mijn schoondochter Jessie, was al jaren longpatiënt. Op donderdag 24 augustus 2017 voelde hij zich helemaal niet goed, hij was onwel geworden en kon moeilijk ademen.
De situatie was zo ernstig dat er een ziekenwagen gebeld werd. Onderweg naar spoed begon hij met zijn ogen weg te draaien en verstijfde en verkrampte hij helemaal. Tegen de tijd dat hij in het ziekenhuis kwam, was hij in coma.
Hij bleek een veel te hoog Co2 gehalte in zijn longen te hebben, bijna 4 maal hoger dan in normale longen. Op intensieve werd hij onmiddellijk aan de beademing gelegd.
De dag erna proberen ze hem wakker te laten worden maar hij was niet in staat om zelfstandig te ademen. De dokters besloten om hem 3 dagen te laten slapen en te beademen. De week erna op dinsdag gingen ze dan opnieuw proberen om hem wakker te maken. Op dat moment bleek dat het nog niet kon omdat zijn longen nog te zwak waren om zelfstandig te kunnen ademen. Ze hebben hem dan wel van machine gewisseld om te kunnen zien hoeveel hij nog zelfstandig kon ademen. Toen bleek dat hij 45% zelfstandig kon ademen en dat de machine 55% van het werk deed.
De dokters vroegen zich af of het nog zinvol was om verdere behandeling toe te passen. Eigenlijk gaven ze hem op maar hier wou mijn schoondochter niks van horen omdat ze haar mama 3 jaar ervoor aan leukemie had verloren. Ze heeft dan ook al het mogelijk ondernomen zodat ze de behandeling niet zouden stopzetten.
Die week ben ik op vrijdag bij hem op bezoek gegaan. Ik heb dan even de mogelijkheid gehad om alleen te zijn met hem nadat de kinderen naar buiten waren gegaan. Ik had natuurlijk al heel veel gebeden voor zijn genezing en op die dag heb ik hem de handen opgelegd en in autoriteit gebeden. Ik heb hardop leven en herstel over hem uitgesproken. Hoewel hij niet bij bewustzijn was, heeft hij toch tweemaal met zijn hoofd geknikt toen ik zei: “Volhouden Patrick, want ik wil dat ge uw kleinzoontje dat op komst is, gaat zien. Wij bidden voor u, met verschillende mensen en op verschillende plaatsen.” Het was een bijzonder moment!
Op maandag 4 september spraken de dokters ervan om een tracheotomie (gaatje in de luchtpijp) te doen als er geen verbetering optrad. De medicatie was al flink afgebouwd maar ze merkten dat zijn spieren erg verzwakt waren na 15 dagen coma. Ook zijn middenrif dat erg nodig is om te ademen was erg verzwakt.
En dan is Patrick op 7 september plots zelfstandig beginnen ademen en terug wakker geworden. Af en toe had hij nog wel wat zuurstof nodig met een masker maar die vrijdag tijdens het bezoek wou hij al opnieuw praten. Plotseling was er heel veel verbetering hoewel de dokters hem eigenlijk hadden willen opgeven.
Woensdag 13 september zat hij voor de eerste keer rechtop in de stoel op intensieve, weer veel verbetering. Halleluja, God was hier duidelijk aan het werk! Het praten ging al vlot. Hij heeft nog een hele weg moeten afleggen en gaat nog steeds naar de revalidatie maar ondertussen rijdt hij terug met de wagen en heeft hij zijn kleinzoon geboren weten worden. De dokters zijn erg tevreden over de evolutie en wij zijn God erg dankbaar voor zijn herstel!
Mijn gebed dagelijks voor hem was:
In gedachten ben ik bij je.
Ik bid je Gods kracht toe,
Zijn zegen over jouw leven en
Zijn liefdevolle zorg, dag na dag.
Ik zegen je met Zijn leven en herstel.
Dank u HEER Jezus voor het leven van de papa van Jessie!
Gezond oud worden
Ook dit is een getuigenis van Ann:
Eén van de thema’s die ons als kerk nauw aan het hart ligt is gezond oud worden. We geloven dat onze hemelse Papa ons altijd wil genezen maar gezond blijven gaat nog ver boven genezing uit…en ook over dit onderwerp heeft Gods Woord heel wat te zeggen.
Eén van mijn lievelingsverzen uit het Oude Testament hierover zijn de woorden die je vindt over Mozes in Deuteronomium 34:7 toen hij naar de Vader ging:
“ Mozes was honderdtwintig jaar oud toen hij stierf; zijn oog was niet verduisterd en zijn kracht was niet geweken.” Nu heeft de medische wetenschap na al die jaren ondertussen bewezen dat een menselijk lichaam 120 jaar kan meegaan…maar de meesten van ons zien en horen alleen maar achteruitgang en minder goed functioneren naarmate mensen ouder worden. Toch geloven wij dat God het zo niet bedoeld heeft…
Alleen is de vraag of we daar ook zo mee omgaan en vasthouden aan dat geloof. Durven we anders te denken dan de wereld die alleen het tegendeel beweert?
Eén van de dingen waar velen van ons mee geconfronteerd worden, is problemen met minder goed zicht en de noodzaak aan een bril. In het voorjaar van 2018 werd ik daar zelf mee geconfronteerd: ik merkte dat ik slechter ging zien, dat ik af en toe echt moest focussen om te kunnen lezen en zelfs soms moeite had met het lezen van verkeersborden op de weg. En dan gaan je gedachten natuurlijk naar een bril…mijn vader draagt een bril, mijn moeder draagt een bril, mijn broer heeft een bril, mijn zus begint ook last te hebben…kan ik daar dan aan ontkomen? Tijdens onze vakantie aan zee was het heel moeilijk geworden en had ik heel veel last van mijn ogen…
Maar mijn Bijbel zegt: “gij geheel anders, gij hebt Christus leren kennen” (Efeze 4:20) en dat stuk gaat duidelijk over hoe wij denken…en daar begint het allemaal, toch? Dus besloot ik anders te gaan denken en uit te gaan spreken dat ik geen bril zou dragen maar dat mijn ogen zouden genezen…ik heb er samen met ons team een paar keer voor gebeden maar ook voor mezelf duidelijk standpunt ingenomen en de genezing van mijn ogen ontvangen in geloof… en nu merk ik al enige tijd dat ik terug perfect kan zien…en ik ben van plan om dat te blijven doen tot ik 120 ben. Dank U Vader voor Uw woord dat vol beloftes zit die U ons leert ontvangen en vasthouden!
DE CD “GEZOND OUD WORDEN” EN VELE ANDERE CD’S MET ONDERWIJS ROND GENEZING KAN U BESTELLEN VIA ONZE WEBSHOP OP ONZE WEBSITE
Spectaculair herstel van zware maag-darm infectie
Op zaterdag 3 november hadden we weer genezingsschool in België. Een 30-tal mensen kwamen die dag luisteren naar “genezing ontvangen en vasthouden” en “een inleiding tot innerlijke genezing” waarin hoop en leven werd gebracht voor iedereen die te kampen heeft met lichamelijke of psychische kwalen.
Onze God is een Verlosser en er is geen God buiten Hem. Er is geen leven buiten Hem, Hij gaf ons het leven en Hij is de Enige die onze levens grondig kan vernieuwen en genezen.
Met veel enthousiasme werden de lessen gegeven en heel wat mensen kregen nieuwe hoop voor zichzelf, voor hun geliefden en de mensen die ze helpen.
Toen de middag afgelopen was, zag Ann op haar gsm dat haar zus in het begin van de namiddag een bericht had gestuurd met de vraag of Ann haar even kon bellen.
Het was ondertussen 16.30 uur dus Ann belde haar meteen op. Ze kreeg haar zus aan de lijn die maar flauw klonk en haar vertelde dat ze heel ziek in bed lag. Ze was al de hele nacht en dag heel misselijk, had hevige maagpijn en zware diarree. Ze kon amper iets drinken en helemaal niets eten. Ze voelde zich zo flauw dat ze amper op haar benen kon staan en wegdraaide als ze uit bed kwam. Zelf dacht ze aan een Salmonella infectie omdat ze zich zo ziek voelde. (Susi is zelf verpleegkundige)
Op 5 november zou de mama van Ann 85 jaar worden. Dat zou met de hele familie gevierd worden op zondag 4 november bij Susi, de zus van Ann. Anns zus belde dus vooral om te laten weten dat het feest niet bij haar thuis kon doorgaan omdat ze zo ziek was. Het zou verplaatst worden naar het huis van mama en papa. Anns vader had al drank en hapjes meegekregen en de traiteur was verwittigd dat hij moest leveren op een ander adres.
Natuurlijk zag Ann het helemaal niet zitten dat haar zus niet op het feest zou zijn, dus bad ze meteen met haar zus, gebood ze de misselijkheid, de pijn en de diarree om te verdwijnen en zegende ze haar met gezondheid en eetlust. Ze gaf haar snel ook nog wat advies rond medicatie en voeding…en dan moest haar zus terug naar bed want ze draaide weg.
Toen ze de telefoon neergelegd had, vertelde Ann aan Nadine was er gebeurd was. Ze baden nog samen en zeiden ook tegen God dat ze erop vertrouwden dat Hij voor hun familie ging zorgen, ook omdat zij die dag voor Zijn familie hadden gezorgd.
Die avond stuurde Ann nog een berichtje naar haar zus om te horen hoe het was. Ze had iets genomen tegen de misselijkheid en had met moeite een beetje gedronken maar voelde zich nog altijd erbarmelijk. Ann beloofde dat ze voor haar zouden blijven bidden en kreeg een bedankje terug…haar zus hoopte echt dat ze de volgende dag genezen zou zijn.
Zondag na de samenkomst zag Ann op haar gsm een berichtje van haar zus waarin stond dat ze veel beter was…Ann en Nadine reden naar Anns ouders en de eerste die ze daar zagen was haar zus…helemaal terug op de been! Ze zei nog eens dat ze zich nog nooit zo ziek had gevoeld als de dag daarvoor maar ze kon de hele namiddag bij de familie zijn en voorzichtig terug genieten van wat lekker eten…zelfs van de verjaardagstaart van oma! Dank U Vader voor Uw ingrijpen en dank U dat U voor onze familie zorgt!
Gelovige kleindochter legt haar oma tot tweemaal toe de handen op met genezing als resultaat
Vaak spreken we in onze kerk over het feit dat velen van ons eerste generatie christenen zijn…maar dat geldt niet voor allemaal! Monia is derde generatie christen en volgde afgelopen jaar na haar humaniora een jaar Bijbelschool in Nederland omdat ze het verlangen had God nog beter te leren kennen.
Ook daar werd ze, net zoals in onze kerk waar ze al heel wat jaartjes heen komt samen met haar moeder, broer en grootouders, uitgedaagd om voor zieken te bidden en te geloven dat ze zouden genezen.
Een tijdje geleden kwam Suzanne, haar grootmoeder, in de kerk getuigen dat ze hevige pijn had geleden ter hoogte van haar linker duimmuis, het gewricht waarmee de duim vast zit op de hand.
Bepaalde bewegingen, waaronder het openen van een deur met de klink, deden heel veel pijn. Ze had haar kleindochter gevraagd om ervoor te bidden, wat deze prompt deed. Tot Suzanne’s verbazing (hoe komt het toch dat wij geloven in genezing en toch nog verbaasd zijn als het gebeurt?) was de pijn de volgende dag volledig weg!
Een tijdje later, meer bepaald eind augustus, rond Suzanne’s verjaardag, waren Harry en Suzanne met de kleinkinderen een paar dagen gaan kamperen aan het Zilvermeer in Mol.
Ze doen dit al jaren en genieten er nog steeds heel erg van!
Suzanne had toen heel veel pijn in haar linker schouder en kon hem amper gebruiken. Harry moest haar zelfs meehelpen bij het aan- en uitkleden. Suzanne herinnerde zich levendig dat ze met haar rechter schouder in het verleden ook veel geleden had en zag er niet naar uit dit opnieuw met haar andere schouder te moeten doormaken. Dus vroeg ze Monia opnieuw om gebed. Monia legde haar de handen op, bad voor genezing en vroeg of de pijn weg was, maar dat was helemaal niet zo. Suzanne ging die avond met pijn slapen en werd ’s nachts zelfs nog wakker van de pijn maar de volgende ochtend was de pijn volkomen verdwenen en ze is niet meer terug gekomen…Wat een zegen is het als je kleinkinderen actief geloven in een God die geneest!
Verlamde baby-arm hersteld
Begin juli kregen we in onze mailbox twee foto’s van een baby van 7 maanden. Op de ene foto droeg ze een slab met daarop “God zorgt voor jou”, op de andere zit ze te lachen met haar handjes “biddend” in elkaar… Op het eerste zicht zou je zeggen dat er niets aan de hand is of was met deze baby maar dat was niet zo … tot onze God haar genas!
De mail kwam van een biddende tante, wiens naam bekend is bij de redactie en die ons het volgende schreef:
“ Als je de foto’s ziet, herinner je je misschien nog wel dat baby’tje met haar verlamd armpje, waar we samen voor gebeden hebben.
Ik wil jullie met vreugde laten weten dat het zo goed gaat met onze E. en onze Heer danken voor dat wonder. Ik kreeg deze week van mijn nichtje deze foto van de baby met haar handjes gevouwen, net of ze de Heer Jezus aan het danken is.
De mama zegt dat ze veel ligt te bidden (zo noemt zij dat) met haar handjes gevouwen, ik vond dit zo mooi dat ik het niet kon laten jullie deze foto door te mailen.
E. is op 5 januari van dit jaar geboren met een verlamd armpje. De bevalling was niet zo makkelijk, het was op het randje een keizersnede maar de mama, mijn nichtje, zelf ook een vroedvrouw, is dan toch natuurlijk bevallen. Het schoudertje was blijven hangen en daardoor was E.’s armpje verlamd. De dokters zeiden dat ze niet konden garanderen dat het goed zou komen. Ze kreeg wel kine.
Toen ik het hoorde, ben ik onmiddellijk gaan bidden dat de Heer mocht ingrijpen maar het verbeterde maar heel traag.
Toen ik met Goede Vrijdag in een genezingsdienst bij jullie kwam, heb ik het verhaal aan Hugo verteld en heeft hij voor E. gebeden. Ik zag daarop zeer snel verbetering. Het schoudertje en armpje begonnen te bewegen maar haar handje bleef naar binnen liggen en kon niet naar buiten draaien.
Toen ik enkele weken geleden opnieuw in jullie dienst was, vertelde ik het weer aan Hugo en hij bad direct voor het handje.
Nu zag ik verleden week dat E. haar beide armen en handjes naar buiten draaide toen ik haar beertje in haar armpjes legde. Ik doe ook soms handjes draaien met haar en ik merk dat ze meedraait.
Ik ben er zeker van dat de Heer haar genezen heeft en ben daar zo gelukkig mee.
GOD IS GROOT EN WAT VOOR ONS ONMOGELIJK IS, IS MOGELIJK BIJ GOD!”
Wat het getuigenis van Hugo's genezing voor ons leven betekende / betekent
In het najaar van 1991 leerden wij Hugo en Inger kennen. Eén jaar eerder, op 1 november 1990, hadden we beiden ons leven heel bewust in Gods handen gelegd. We studeerden samen geneeskunde en waren tijdens onze studie goede vriendinnen geworden. Samen zaten we “op kot” (“op kamers” voor de Nederlanders), volgden we de lessen, aten we, gingen we uit en studeerden we.
Ook ons gelovig zoeken deelden we. Toen we in het laatste jaar geneeskunde een keuze dienden te maken welke richting we verder uit zouden gaan, wisten we het niet meer zeker. Beiden waren we aan de opleiding geneeskunde begonnen, omdat we mensen in nood wilden helpen. Nu weten we duidelijk dat het een roeping was, maar toen beseften we dat nog niet. “Naar het buitenland vertrekken of in België blijven?” We hadden er na 6 jaar studeren geen idee meer van. Bovendien zaten we met heel wat zinsvragen. “Hoe zit het met leven na de dood?” Hoewel we gelovig waren en ons in de kerk geëngageerd, hadden we heel wat vragen rond het lijden van mensen. Hierop hadden onze professoren geen antwoord gegeven, vaak integendeel!
Aan het begin van het laatste jaar geneeskunde baden we samen een eenvoudig gebed. “God, als U bestaat, willen we U écht leren kennen en van U weten welke richting we het beste uitgaan.” Een eenvoudig en duidelijk gebed dat God even eenvoudig en duidelijk beantwoordde. Om een lang verhaal kort te maken: op 1 november 1990 maakten we een diepe, bewuste keuze voor een leven met God. Jezus was voor ons aan het kruis gegaan om onze zonden te vergeven en ons terug thuis te brengen bij onze Hemelse Vader. Een begin van een heel nieuw leven… Als we er nu op terug kijken, het begin van een waar avontuur dat nog lang niet ten einde is.
God leidde ons heel duidelijk om samen een huisartsenpraktijk te starten. Niet vanzelfsprekend op dat moment, aangezien er toen nog meer dan genoeg huisartsen waren. Maar God zegende onze praktijk van in het prille begin. Toch wisten we al bij aanvang dat dit voorlopig zou zijn… hoewel we geen flauw idee hadden van wat er daarna zou komen.
Tijdens het eerste jaar van onze praktijk, leerden we Hugo en Inger kennen. Zij kwamen aan de KUL (Katholieke Universiteit Leuven) getuigen van de wonderlijke genezing van een ongeneeslijk non-Hodgkin lymfoom in 1988, toen twee jaar geleden.
Voor ons ging er door hun getuigenis een hele nieuwe wereld open: we leerden God kennen als Geneesheer! Als arts was dit uiterst boeiend en uitdagend… “Kan God ook vandaag nog doen wat geen enkele arts op deze wereld kan?
Na die eerste ontmoeting met Hugo en Inger volgden er nog vele andere. We leerden door hun getuigenis en met hun hulp dat God weldegelijk nog altijd wonderen bewerkstelligd. Meer nog: we kwamen tot de conclusie dat God, zoals elke liefdevolle Vader, al Zijn kinderen gezond wil hebben én houden. Ook daarvoor had Hij Zijn Zoon Jezus aan het kruis laten sterven. “Door Zijn striemen zijn wij genezen”, staat er in 1Petrus 2:24… De ontdekking van deze geestelijke realiteit werd van een parel waarvoor we al het andere verkochten.
Gedurende de volgende jaren gingen we met deze nieuw verworven kennis samen met Hugo en Inger aan de slag. We baden voor onszelf als we ziek waren, we baden voor anderen en we verdiepten ons meer en meer in alles wat de Bijbel hierover leert.
De resultaten waren boven alle verwachting. We ervaarden zelf zoveel bevrijding en genezing dat we samen met Hugo en Inger en nog vele anderen steeds meer uitgingen om dat “goede nieuws” ook met anderen te delen. Het werd een zodanig belangrijk deel van ons leven, dat God ons op een bepaald ogenblik vroeg om onze praktijk als huisarts stop te zetten en met Hem verder samen te werken. Een roeping specifiek voor ons die niet voor elke gelovige arts geldt, daar zijn we ons heel bewust van!
We zijn nog steeds arts, maar gebruiken onze oude en nieuwe kennis nu om samen met Hem te doen wat alleen Hij kan: mensen hoop geven in hopeloze situaties en Hem leren kennen als hun Geneesheer, niet alleen voor hun lichaam maar ook voor hun ziel.
Hij is onze Schepper en wie kan er beter voor ons zorgen en ons diep gelukkig en gezond maken dan Diegene die ons heel diep gewild en gemaakt heeft in de schoot van onze moeder? Zonder Hem heeft ons leven diepe zin noch betekenis, want die krijgen we net van Hem…
Het is een voorrecht om als arts met Hem hieraan mee te mogen werken… En dit alles begon met het getuigenis van Hugo’s genezing. We zien samen met Hugo en Inger en onze hele kerk uit naar wat Vader nog allemaal voor ons in petto heeft!
Schouder geneest volkomen in de nacht na gebed
Dus hier volgt het verhaal van de genezing van Suzanne’s schouder…
Het functioneren van de rechter schouder van Suzanne was over de loop van jaren stilaan achteruit gegaan. Suzanne had dat opgemerkt en had ook vaak pijn in haar schouder maar probeerde zich met allerlei hulpmiddeltjes te redden. Ze trok bijvoorbeeld de waslijn eerst met haar linkerhand naar beneden om de was op te hangen.
Het ging slechter en slechter en uiteindelijk kon Suzanne bijna niets meer met haar rechterarm tenzij ze hem tegen haar lichaam hield.
Zo kon ze haar haar niet meer kammen en kon ze zelfs geen pot koffie meer opheffen. Ze sliep ’s nachts niet langer dan 1 uur door omdat ze dan wakker werd van de pijn en anders moest gaan liggen om terug in slaap te vallen.
Toen Jef, het tweede kind van hun dochter Sigrid, geboren zou worden, liet ze zich nakijken door verschillende artsen omdat ze voor Monia, hun ander kleinkind, wou kunnen zorgen en ze haar niet meer kon oppakken. Na heel wat onderzoeken was de uiteindelijke diagnose helemaal niet prettig. Er zou een pees onder een stuk bot vast gezeten hebben en die had daardoor geen goede doorbloeding meer gehad en was stilaan afgestorven. Herstel was dus niet meer mogelijk.
Suzanne zou ermee moeten leren leven en de dokters hadden haar gezegd dat de situatie nog wel iets zou verbeteren als andere pezen en spieren de functie van de afgestorven pees een stuk zouden overnemen. De functie van haar arm was sterk beperkt en ze werd ’s nachts heel vaak wakker van de pijn.
Op een maandag namiddag kwam een kleine groep die genezing nodig had samen bij Ann en Nadine thuis. Suzanne en Annick, hun dochter, waren er ook bij. We baden op het einde voor alle kwalen en Hugo vroeg aan Suzanne waarvoor hij kon bidden. Suzanne vertelde over haar schouder en Hugo bad voor genezing.
Suzanne ging naar huis zonder enig resultaat te zien of te voelen en ging die avond gewoon slapen. De volgende ochtend werd ze wakker om 9 uur en maakte ze Harry opgewonden wakker…”Harry, het is al 9 uur…”. “Ja, en dan?” vroeg Harry…Suzanne had die nacht voor het eerst sinds heel lang zonder pijn doorgeslapen!!! Voorzichtig probeerde ze haar arm te bewegen en vol blijdschap stelde ze vast dat haar schouder na al die jaren voor ’t eerst weer volledig normaal functioneerde…We zijn nu 17 jaar verder en haar schouder werkt nog steeds perfect!!!
Snel herstel na 2 bijna fatale longembolen
Op zondag 18 maart kon Jean, de man van Ria, bijna niet meer op z’n benen staan.
Hun dochter liet een ziekenwagen komen en Jean werd naar het ziekenhuis in Mechelen gebracht. Longontsteking was de diagnose en antibiotica werden opgestart. Jean werd overgebracht naar Duffel omdat hij dan dichter bij Ria was.
Dinsdag 20 maart rond 16.00 uur kregen we een telefoon van Ria. Ze zei dat het helemaal niet goed ging met Jean.
Ze was rond 15.00 uur op bezoek geweest en hij zag er erg slecht uit. De dokter vertelde dat Jean met twee bloedklonters in de linker long zat. Daar had hij in het verleden nog last van gehad. Hij was in behandeling geweest in Mechelen maar in februari had de specialist de bloedverdunners afgebouwd. In Duffel begrepen ze niet waarom die gestopt waren!
Jean was er erg slecht aan toe. Hij kon niet meer praten, kreeg heel veel zuurstof en de dokter zei dat ze hem mogelijk moesten overbrengen naar een gespecialiseerde afdeling in Leuven of Antwerpen. Het zag er allemaal echt niet goed uit.
Ann en Ria baden samen en spraken goddelijk leven uit over Jean. Ann beloofde ook dat ze ’s avonds met de voorbidders zouden bidden voor hem. Tot Ria’s grote verbazing belde Jean haar om 17.00 uur op en vroeg hij of ze nog zou komen die avond. Ria ging terug op bezoek en trof daar een heel andere man aan…hij zag er stukken beter uit en was terug aanspreekbaar.
Jean werd niet meer overgebracht naar een ander ziekenhuis maar mocht na een dikke week intensieve naar een gewone kamer. Ook daar bleef hij nog een week en dan werd hij overgebracht naar de revalidatie afdeling. Nog eens twee weken later werd hij ontslagen uit het ziekenhuis. De assistente zei bij z’n ontslag dat hij zeer snel hersteld was. En Ria…die dankt God voor een heel groot wonder in een heel korte tijd!
Instant genezing van schouder die vast zat
Op goede vrijdag 30 maart hadden we een genezingsdienst in de Krekel. Tijdens het bidden voor de zieken was het eerste woord van kennis dat Hugo kreeg een woord van genezing van schouders. Harry had al maanden pijn in z’n rechter schouder en kon zijn arm geen 90 graden meer omhoog krijgen… laat staan hoger!
Hij kwam naar voor en Hugo bad voor hem.
Er was niet meteen duidelijk resultaat dus bad Hugo opnieuw… en vanaf dan begon het stilaan beter te gaan… een vijftal minuten later kon Harry z’n arm terug 180 graden opheffen! Drie weken later opent en sluit hij terug moeiteloos het dakvenster in huis, wat hij maandenlang niet kon… hij het hele verhaal nog eens vertelde, zei Suzanne, Harry’s vrouw, dat de genezing van haar schouder 17 jaar geleden toch nog een veel groter wonder was geweest …
Genezen van slecht functionerende hartkleppen
Arwie vertelde ons tijdens onze vastendagen van vorige week een prachtig getuigenis van onze vorige vastendagen in 2017:
“Sedert ik met pensioen ben, ben ik veel gaan fietsen. Ik doe dat heel graag en wil altijd overal de eerste zijn. In september 2016 merkte ik dat ik niet langer mee kon met mijn kinderen… ik bleef achter en was heel snel moe. Ik ging naar de dokter en die deed een bloedonderzoek.
Daaruit kwam de diagnose van klierkoorts ( ziekte van Pfeiffer) maar hij stuurde me ook door naar de cardioloog.
Daar moest ik een inspanningsproef doen en kreeg ik een echografie van het hart. Daaruit bleek dat twee van mijn hartkleppen maar voor de helft meer sloten.
Dit verklaarde mee mijn beperkte inspanningscapaciteit. Ook tijdens het schaatsen met mijn kleinkinderen merkte ik dat!
Tijdens de vastendagen van januari 2017 werd er voor mij gebeden voor genezing.
De dinsdag na de vastendagen ging ik opnieuw schaatsen met mijn kleinkinderen. Ik merkte direct op dat dit heel goed ging, supergoed zelf, het was één van de beste keren ooit…Zo wist ik dat er iets gebeurd was op de vastendagen!
In maart 2017 moest ik opnieuw naar de cardioloog. Hij stelde tijdens de echocardiografie vast dat die twee hartkleppen weer perfect dicht gingen…
Ik kan nu weer alles doen wat ik graag doe en geniet daar mateloos van!”
Jarenlange bekkenpijn verdwijnt als sneeuw voor de zon
Unni vertelde ons op de laatste Vaderhartschool A volgend getuigenis:
Na de geboorte van onze vijfde zoon kreeg ik heel veel last van een bekkeninstabiliteit. Jarenlang had ik daar heel veel pijn van en kon ’s nachts er soms amper van slapen. Na de A school in Noorwegen in augustus 2017 baden Mark en Olav voor mij. Ik viel in de geest en begon Vader spontaan te prijzen.
Ik voelde me hoe langer hoe zwaarder worden en kon niet meer opstaan. Uiteindelijk gaf Olav me een kussen en een deken en bleef ik de hele nacht op de grond van onze kerk liggen.Vader toonde me een visioen van de boom van het Leven en ik at ervan.
Vervolgens zag ik rechts van mij een beeld van de engelen met zwaarden en ik was me ervan bewust dat het die engelen waren die de boom van het Leven moesten bewaken opdat de mensen er niet van zouden eten. Over dat beeld kwam een groot rood kruis en ik wist dat dit betekende dat dit niet meer gold voor mij. Ik mocht dus zoveel als ik wou eten van de boom van het leven en ik deed dit ook. Toen voelde ik een hitte op en neer stromen doorheen mijn bekken en benen…en ’s morgens toen ik opstond was mijn bekken compleet genezen! Dank U Vader!!!
Totale genezing van bovenarm
Unni vertelde ons op de laatste Vaderhartschool A volgend getuigenis:
TOTALE GENEZING VAN BOVENARM ANDERHALF JAAR NA OPENBARING VAN VADERS LIEFDE
Een aantal jaar geleden werd mijn rechter bovenarm ten gevolge van een trauma zwaar gekwetst. Ik kon ‘s nachts niet meer op mijn rechter zijde slapen, kon amper een tas opheffen met mijn rechter arm en kon mijn arm niet meer boven mijn hoofd heffen. Toen de pijn na een paar maanden niet beter ging, werd er uiteindelijk toch een echografie van mijn bovenarm gemaakt. De dokter zei me dat het erop leek dat er spier- en peesweefsel “weggeknabbeld” was in mijn bovenarm… ik zou ermee moeten leren leven.
Twee jaar geleden op de Vaderhartschool in Vaalbeek kon ik echter in mijn hart de openbaring ontvangen dat Vader me zou genezen, gewoon omdat Hij van me hield. Ik heb aan die openbaring altijd vastgehouden en wist in mijn hart dat het zou gebeuren, ik wist alleen niet waar of hoe. Tot er anderhalf jaar later in onze kerk een gastspreker kwam en ik na de prediking voelde dat ik naar voor mocht gaan voor gebed. Die man bad simpelweg: “vul haar met Uw liefde, Vader”…
Die avond werd mijn rechter arm volkomen genezen en ik kan hem nu terug perfect zonder pijn gebruiken! Hij genas me, gewoon omdat Hij van me houdt!
Genezen van diabetes
We ontvingen volgend mailtje van Paulien uit Nederland:
“Op de conferentie op de Siloam vorige zomer heeft Ann gebeden en mij de handen opgelegd i.v.m. net daarvoor geconstateerde diabetes. Ik heb drie maanden nogal streng dieet gevolgd, dat zeker ook, maar de bloedwaarden waren nu gedaald van 7 tot 5,9 binnen 3 maanden. Ik heb geen medicijnen gebruikt.
Volgens de richtlijnen is er nu dus geen diabetes meer. Het is des te opmerkelijker dat dit is gebeurd omdat de dokters dit van alleen dieet niet hadden verwacht. Ik zit namelijk in de groep zonder overgewicht en dan zien ze vaak geen verbetering na dieet. Er was mij gezegd dat ik er hoogstwaarschijnlijk nooit meer vanaf zou komen omdat het zonder overgewicht vaak in de genen zou zitten.
Ik zie hier de hand van God in. DANK GOD!”
Vastendagen blijven doorwerken
Ignace wist ons onlangs via mail dit nog te vertellen:
“Nog even terug over de vastendagen in Cornimont begin dit jaar. Ik ben tot op heden bemoedigd door de geestelijke impuls die je (Ann) ontving op het einde van de getuigenisdienst, zaterdagnamiddag 28 januari. Ik was de laatste die naar voor kwam. Toen gaf je me een woord van de Heer door. Ik ervaar dat er duidelijke verbetering is in mijn gezondheid en in mijn algemene toestand. Dank voor je vrijmoedigheid in de Heer, die tot op heden veel voor mij betekent.
De Heer heeft mijn geloof, hoop en visie opgebouwd in de driedaagse in Cornimont, en daarbij vervulden jullie als team van Gods Ambassade een bijzondere rol.”
Hartklachten onverwacht veel beter
We laten Jos, arts met pensioen, zelf aan het woord:
“Ik was vroeger een fervent wielrenner. Als je aan wielersport wil doen en een beetje wil meekunnen, moet je net zo hard trainen als de beteren … Een keer de vijftig voorbij is het competitie-element er af, maar ik ben blijven door trainen alsof mijn leven en inkomen ervan afhing… Niet juist, uiteraard!
Sedert jaren lijd ik dan ook aan één van de gevreesde gevolgen van dat urenlange trainen tegen zware fysische belasting: voorkamerfibrillatie van het hart.
Voor de niet-ingewijden: het hart bestaat uit voorkamers en kamers. De voorkamers trekken eerst samen en zorgen voor een goede vulling van de kamers, en die trekken iets later samen en zorgen ervoor dat het bloed op voldoende krachtige wijze wordt voortgestuwd. Het hart is dus een perfecte twee-traps-pomp. Het is dus duidelijk dat die voorkamers een belangrijke rol spelen in het hartritme. Zij geven de eerste impuls.
De voorkamers zijn zwakker omdat hun belasting ook veel geringer is maar door het duursporten (wat het wielrennen bij uitstek is) worden de voorkamers abnormaal belast. Daardoor wordt de wand uitgerekt en gaan de voorkamers hun normaal ritme verliezen en fibrilleren (trillen i.p.v. samentrekken). Dat heeft dan weer tot gevolg dat de kamers met een sterk wisselende snelheid op onvoorspelbare wijze gaan samentrekken. Dit voelt erg onaangenaam aan en heeft ernstige gevolgen voor de hartwerking. Het kan ertoe leiden dat er bloedklonters in het hart ontstaan die uiteraard niet zonder risico’s zijn.
Omdat Eddy Merckx een paar jaar geleden via zijn behandelende arts aan de ganse bevolking liet weten dat hij daarvoor behandeld werd, noem ik de aandoening nu de “Eddy Merckx-ziekte”. Ik lijd ook aan die ziekte maar met een efficiënte behandeling (ablatie) een drietal jaar geleden, was ik veel beter.
Ik ben nu de 70 voorbij en haalde dit jaar nog eens de gekke gedachte in mijn hoofd de Stelvio, met 2758 meter de hoogste bergpas van Italië en meestal in die nationale ronde (de Giro) verwerkt in de koninginnenrit, voor de tweede keer te beklimmen. Dat ging dit jaar door op de 24ste juni en bij toeval hadden we een verlof gepland tot de 21ste in Italië, een land waar ik eigenlijk niet direct thuis ben.
Na een intense voorbereiding die probleemloos verliep, begon twee dagen voor mijn vertrek naar Italië totaal onverwacht die voorkamerfibrillatie opnieuw. Ik had er zoals gezegd een kleine drie jaar geen last meer van gehad. Normaal gaan die aanvallen na enkele uren voorbij maar deze keer ging het niet over. Wat ik ook deed, welke medicijnen ik ook nam: geen helpen aan. Na overleg met mijn cardioloog heb ik toch de gekheid gedaan met voorkamerfibrillatie de beklimming te doen. Het was een verschrikkelijke ervaring: ik had geen kracht, geen adem en recupereerde uiterst slecht maar ik ben er geraakt.
Nadien zijn we onmiddellijk naar huis gegaan en ging ik op maandag naar de cardioloog. Ik kreeg een ander medicijn tegen die ritmestoornis. Dit heeft echter duidelijk meer nevenwerkingen. De cardioloog verwachtte niet echt dat mijn probleem daarmee opgelost zou geraken omdat de fibrillatie al zo lang duurde. Hij stelde meteen het laatste redmiddel voor: die fibrillatie onder verdoving behandelen met de shock van een defibrillator, die men ook gebruikt bij hartstilstand. Als die behandeling mislukt, blijft je hart definitief onregelmatig kloppen met alle gevolgen van beperking en medische behandeling tot gevolg, ook voor het voorkomen van klontervorming in de bloedbaan. Een ernstige handicap dus! Die behandeling was voor mij een eerder akelige ervaring die gepland werd voor de dinsdag van de daarop volgende week.
Zodra ik naar de gemeente kon komen, heb ik met Ann overlegd en hebben we gebeden voor volledig herstel. Dat mogen we toch vragen, niet? Men heeft mij verteld dat er nog intens is gebeden door anderen, waarvoor ik oneindig dankbaar ben.
Wat ik niet wist, was dat de Heer reeds op voorhand met mijn genezing bezig was. Ik had reeds een regelmatige hartslag vanaf de vrijdag voor die gemeentesamenkomst op zondag. Dat kan medisch gezien met de andere medicatie die ik kreeg maar lag niet in de lijn van de verwachting…anders zou de cardioloog geen ingreep gepland hebben. We konden het niet vaststellen op EKG maar het was zo en, nog iets wat pas later duidelijk werd, mijn hart had tegen die volgende dinsdag die enkele dagen regelmatig ritme nodig voor de verdere behandeling.
Vorige dinsdag ben ik dus naar het ziekenhuis gereden voor die elektroshock maar die was niet meer nodig omdat het ritme regelmatig was en dat wees op een normale werking van de voorkamers. Er was echter meer: mijn bloeddruk was weer normaal en door de rust van de vorige dagen was het volume van die voorkamers weer praktisch normaal… En dat betekende op zich dan weer dat de speciale behandeling tegen nieuwe aanvallen van ritmestoornissen (ablatie) vermoedelijk nog eens kon herhaald worden maar bij de laatste controle zei de cardioloog dat er geen enkele reden was om dit te doen…volledige genezing dus…want daar hadden we voor gebeden!
Wij, artsen, hebben van het feit dat één keer uitgerokken voorkamers weer kunnen verkleinen, nog nooit gehoord…
Ik denk dat we hier duidelijk van een wonderlijke tussenkomst mogen spreken. God is groot en Hij is oneindig goed… Denk er aan: Psalm 23: De Heer is onze Herder (ik heb hem in het meervoud gezet)! AMEN!”
Een kostbare genezing
Dora vertelde ons volgend getuigenis:
“Onlangs sprak Ann over de kracht van zegenen. Aan het einde van een gesprek dat wij hadden, vroeg ze mij of ze mijn handen mocht zegenen. Ik heb al verscheidene jaren last van een pijnlijke vorm van voortschrijdende erosieve handartrose, die de beweeglijkheid van mijn vingergewrichten erg aantast. Ze vertelde mij over een getuigenis dat ze net opnieuw gelezen had over een katholieke Canadese vrouw met een jarenlange vergevorderde vorm van verlammende reumatoïde artritis.
Die dame had op weg naar een genezingsdienst van Kathryn Kuhlman in een Protestantse bus terwijl ze in slaap verzonken was, de volledige genezing van haar misvormde handen en lichaam ontvangen. Het is een getuigenis dat mij om verschillende redenen heel erg bemoedigt.
Het verhaal van deze genezing bracht bij mij de herinnering naar boven aan een bijzonder herstel van de beweeglijkheid van twee vingers van mijn linkerhand. Toen ik enkele jaren geleden nog maar pas tot bekering was gekomen en zoveel nog nieuw en onbekend voor mij was, sprak een paar weken voor mijn doop Jan Sjoerd Pasterkamp in onze kerk. In zijn preek vertelde hij over de vele krachtige genezingen die hij tijdens zijn zendingswerk had meegemaakt. Aan het einde hiervan bad hij ook nog voor een aantal mensen. Zo bad hij voor mensen met rugpijn en met nog een aantal andere ziektebeelden die hij vernoemde, toen hij plots zei dat God het op zijn hart legde dat hij moest bidden voor iemand die iets aan een vinger had. Er was iets met die vinger, hij wist niet wat. Mijn aandacht werd hierdoor getrokken.
Het zou toch niet kunnen dat dit speciaal voor mij was? Ongetwijfeld moest er in de kerk iemand anders zijn waarover dit ging. Hoe zou hij kunnen weten dat ik enkele jaren ervoor een ongeval aan de pink en ringvinger van mijn linkerhand had gehad? Bij het snoeien van een aantal struiken in onze tuin had ik per ongeluk met de elektrische haagschaar de bovenkant van mijn pink eraf gesneden en ook de ringvinger was geraakt. Met plastische chirurgie werd alles met huid uit de liesstreek en onderarm hersteld maar mijn vingers waren hierdoor heel stijf geworden. Ook na intensieve kinesitherapie konden ze met veel moeite en pijn niet verder meer plooien dan tot de helft zodat ik mijn linkerhand niet meer volledig kon sluiten. Niemand reageerde in de kerk en Jan Sjoerd herhaalde dat hij toch voor iets met een vinger zou bidden.
Op dat moment sloot ik mijn linkerhand en merkte ik dat de ringvinger en pink ook volledig plooiden. Ik kon het amper geloven dat God zo’n wonder voor mij deed. De volgende uren en dagen, tot lang daarna, deed ik niets anders dan controleren of mijn hand zich toch wel bleef sluiten.
Het is een genezing die ik heel erg koester, omdat ze mij iedere keer opnieuw door een kleine beweging van mijn hand bemoedigt en mij eraan herinnert dat God er altijd voor mij is. En ook de verdere genezing van mijn handen mag ik van Hem verwachten, want Zijn leven is voor wie Hem vindt en dicht bij Hem blijft, genezing voor het ganse lichaam!”
Diagnose verandert en pijn vermindert drastisch
Monique uit Nederland stuurde ons volgend getuigenis:
“Twee weken geleden heb ik een gebedsverzoek voor mijn moeder in jullie gebedsdoos gestopt. Ik vermeldde enkel dat ze heupproblemen had. Daarbij vernoemde ik niet de diagnose die gesteld was: slijmbeurs ontsteking op de heup. Nu is ze de afgelopen twee weken “toevallig” door een vervangende huisarts behandeld, en die verwees haar nu naar de fysiotherapie.
Mijn moeder wilde graag een vrouw als behandelaar. De fysiotherapeute die ze kreeg, stelde een andere diagnose: ischias.
Ze begon te masseren, wat pijnlijk was, maar er kwam verbetering de afgelopen week. Daarvoor had mijn moeder veel pijn, maar het gaat nu veel beter. De zware pijnmedicatie die ze op recept er vorige week bij kreeg, gaat ze nu naar de apotheek terugbrengen, want die heeft ze niet nodig, zegt ze. De pijn die ze nu nog heeft is draaglijk.
Ze had meer dan drie maanden klachten en liep en sliep slecht van de pijn.
Wat een prachtig resultaat op korte termijn. En ik geloof in verder herstel!
Ik heb mijn moeder verteld dat ik een gebedsverzoek in jullie doos had gestopt. Ze praat er vrijwel gewoon overheen als ik dat zeg, maar ik weet dat ze het toch ergens opslaat. Ze weet dat God geneest want ze is ooit door een wonder van de dood gered!”
Nog meer wonderlijke genezingen op hoge ouderdom
Dora stuurde ons volgende getuigenissen:
“Begin dit jaar viel mijn vader tweemaal kort achter elkaar bij hem thuis zonder dat hij zich kon herinneren wat er precies gebeurd was. De huisarts dacht aan een kleine tia (transient ischemic attac, een korte onderbreking van de bloedstroom in de hersenen). De bloedanalyse bleek door verhoogde trombosewaarden alarmerend. Hij werd met spoed opgenomen in Gasthuisberg.
Men stelde een longontsteking, vier maagzweren en een slokdarmontsteking van de 4de graad vast. Er werden antibiotica gestart. Mijn papa leek in eerste instantie langzaam te herstellen, maar bleef wel klagen van een onverklaarbare hoofdpijn. We vierden zijn 91ste verjaardag noodgedwongen in het ziekenhuis.
Voor verder herstel werd hij begin februari naar Pellenberg overgebracht. Hij wilde zelf nog graag terug naar zijn huis gaan en was bereid daar hard voor te werken. En ook al leek het aanvankelijk de goede kant op te gaan, kreeg hij plots terug koorts. Er werd een nieuwe longontsteking vastgesteld. Twee nieuwe antibioticakuren werden opgestart en uitgeprobeerd maar sloegen niet aan. De koorts nam toe.
Op een zaterdagmiddag einde februari stond een arts mij op te wachten met de boodschap dat ze mijn vader in isolatie gingen leggen. Op basis van de foto van zijn aangetaste longen hadden ze een vermoeden van tbc en er moest eerst worden uitgesloten dat deze niet besmettelijk was. Dat was wel totaal onverwacht nieuws, we wisten geen van allen goed waarop of waaraan. Een telefoontje naar Ann ’s avonds bracht rust, we moesten ons niet ongerust maken en het vertrouwen bewaren. Na een week werd de diagnose bevestigd, tbc in het bloed, niet besmettelijk maar wel dodelijk indien deze niet behandeld werd. Er was maar één optie: kiezen voor de zware tbc behandeling (vergelijkbaar met chemo) die minstens 6 tot 9 maanden lang moet worden gevolgd en maar weinig perspectief biedt voor iemand op die ouderdom. Ik vertelde het aan Ann, zij gaf een gebedskaart “U Here, bent mijn heelmeester”.
Mijn vader werd opnieuw overgebracht naar Gasthuisberg en de behandeling werd opgestart. De ziekte sloeg nu hard toe en de bijwerkingen van de behandeling bleken bijzonder zwaar. Hij kreeg tot 22 pillen per dag. De situatie van mijn vader ging zienderogen achteruit. Hij kon nog maar enkele stappen zetten en hing 24 uur per dag aan de zuurstof. Hij werd nog maar gedurende één uurtje per dag opgezet in de zetel, raakte meer en meer verward, werd incontinent en eten lukte nog maar mondjesmaat. Er was maar weinig uitzicht op verbetering. Wij bleven hem dagelijks bezoeken, ’s avonds bad ik nog enkel de titel van de gebedskaart met hem, hij antwoordde: “van wie moet ik het anders verwachten?”. Na drie weken brachten de bloedwaarden tekenen van licht herstel.
Voor het ziekenhuis was de situatie van mijn vader hiermee voldoende gestabiliseerd, hij moest daar weg. De zoektocht naar een rusthuis drong zich op, niet eenvoudig de dag van vandaag. Ik besloot het in de gebedsdoos te steken. De maatschappelijk werkster van het ziekenhuis nam contact op met het WZC Ter Vlierbeke. Dit rusthuis had onze voorkeur, het was dicht in de buurt waar hij en wij wonen. Er bleken driehonderd wachtenden op de wachtlijst te staan, rechtstreekse plaatsing daar was niet mogelijk.
We werden doorverwezen naar het WZC in Wilsele. Daar bleek hij bij de “eerste drie” op de wachtlijst te komen (wie de hoogste Katz schaal heeft of de meeste zorgen behoeft komt bovenaan te staan). Er was kans op een spoedige opname, maar de maatschappelijk werkster vroeg een duidelijk engagement van ons. Het moest een definitieve keuze zijn en het was dus niet de bedoeling om daarna nog van rusthuis te veranderen. Wij besloten eerlijk te zijn en vertelden van onze voorkeur voor Ter Vlierbeke in onze buurt maar ook van de lange wachtlijst daar. Zij beloofde ons zelf contact te zullen opnemen met haar collega in Ter Vlierbeke.
Enkele dagen later reeds werden we uitgenodigd voor een gesprek in het WZC Ter Vlierbeke en werd zijn plaatsingsaanvraag goedgekeurd. Anderhalve week later werd hij naar daar overgebracht. Een groot wonder, we waren zeer verheugd hem terug in onze buurt te hebben!
Toch verliep de aanpassing in Ter Vlierbeke voor mijn papa helemaal niet zo vlot. Hij raakte door de verhuizing nog meer verward, de incontinentie werd nog erger, hij viel tot driemaal toe uit bed. Bovendien werd de communicatie met hem steeds moeilijker en moest hij ook overschakelen op gemixt eten. Samen bidden lukte nu helemaal niet meer. Zijn fysieke toestand verbeterde wel langzaamaan.
Ann stelde voor mijn papa een bezoekje te brengen. Hij bleek die dag zeer alert. Zij vertelde hem kort over psalm 92 en de belofte waarnaar ook hij mag uitkijken: “Goede mensen lijken op grote, hoge bomen, die vruchten blijven geven, ook als ze oud zijn. Hun bladeren blijven groen en fris.” Het gaf hem meteen de kracht om op te staan en te gaan wandelen…
Mijn vader herstelde nu vlot verder. Wandelen in het aanliggende park gaat terug vlot met de rollator en hij eet weer goed (de verzorgster wist ons te vertellen dat hij tot 5 sandwiches per avondmaal zonder problemen eet). Bovendien is hij niet langer incontinent! De verwardheid is er nog bij momenten maar ook hier zien we beterschap. Met Pinksteren zaten mijn vader, mijn zus en ik gezellig een spelletje Rummikub te spelen in de cafetaria. Echt een moment van diep geluk. Daarna haalde mijn zus frietjes voor hem op de kermis in de buurt. Ze hebben hem gesmaakt!
Eind mei kregen we op vrijdagavond plots bericht van het rusthuis dat ze hem op de grond gevonden hadden. Hij werd onmiddellijk naar spoed op Gasthuisberg overgebracht. Hij kon zich niets herinneren van wat er gebeurd was. Zijn saturatie in het bloed was veel te laag. Het toedienen van zuurstof bracht meteen beterschap en alle onderzoeken waren verder geruststellend.
Zaterdagmorgen werden we opgebeld dat hij ‘s nachts een klein hartinfarct had gedaan. Ze wilden een catherisatie doen. Het werd een spannend weekend op spoed, maar uiteindelijk hebben ze ervoor gekozen dit toch niet te doen. De risico’s werden gezien zijn leeftijd en verzwakte toestand door de tbc te hoog ingeschat. Hij werd overgebracht naar hartintensieve.
Maandagavond wilden ze hem naar een andere afdeling verhuizen. Ik heb ervoor gepleit dit niet te doen om de kans op nieuwe verwardheid te voorkomen. Toen ik vroeg wat de reden van de verhuis was, zeiden ze dat ze de kamer dringend nodig hadden en dat hij de beste patiënt op de afdeling was! Dinsdag is hij terug naar het rusthuis overgebracht, hij kan daar verder herstellen. De medicatie voor zijn tbc mocht vanaf dan ook gehalveerd worden. Hij stelt het opnieuw goed. God blijft trouw voor mijn vader zorgen en wij kijken dankbaar uit naar nog vele mooie dagen samen.
Ik heb ook nog een mooi getuigenis over mijn schoonmoeder. Zij had na een val ‘s nachts in het rusthuis een grote open wonde op haar been. Die is zo erg gaan ontsteken dat ze uiteindelijk geopereerd moest worden. De dermatoloog sprak van een grote kans op amputatie en heel de familie ging daar van uit. Ik stak het in de gebedsdoos en bad uit Jesaja 58 vers 8: “Uw wonde zal zich spoedig sluiten”. Ik heb dit gebed lang moeten bidden, van december tot met Pasen maar uiteindelijk zie je er nu niets meer van terug … God is goed, Hij is waarachtig, in Hem is geen onrecht!!!”
Genezen stembanden via onze gebedsdoos
We kregen van Isabelle volgend getuigenis via mail:
“Dag lieve mensen,
Een hele tijd geleden vroeg ik gebed voor de genezing van mijn stembanden. Ze sloten niet helemaal zodat ik lange tijd hees was en niet meer kon zingen. Graag wil ik laten weten dat ze volledig hersteld zijn. Eigenlijk al na een maand, maar ik vergat dit telkens even te laten weten en jullie te bedanken voor jullie gebed.
Iedere keer tijdens de lofzang in de kerk dacht ik eraan terwijl ik aan het zingen was, maar eens thuis dacht ik er niet meer aan. Toch vind ik het belangrijk om jullie verder te bemoedigen en jullie te laten weten dat gebed echt helpt.
Hier mijn verhaal:
In september 2015 begon ik al vrij snel hees te worden, wat voor mij heel uitzonderlijk is. Ik sta al jaren in het onderwijs en heb eigenlijk nog nooit stemproblemen gehad. Ik ben kleuterleidster en zing dus ook heel veel in de klas. Dat doe ik heel graag! Deze keer was ik wel moe en we hadden een vrij stressvolle maand september gehad. De heesheid ging niet weg. Ik had een paar keuken middeltjes uitgeprobeerd, maar er veranderde niets. Wat ik het ergste vond, was dat ik niet meer kon zingen. Tijdens de kerkdiensten is het moment van aanbidding voor mij echt belangrijk. Het is voor mij echt DE manier om dicht bij God te komen. Maar vermits ik op dat moment telkens geconfronteerd werd met die heesheid en het niet kunnen zingen, groeide telkens mijn bezorgdheid i.p.v. dichter bij God te komen.
Na een maand begon ik me echt zorgen te maken. Vrienden spoorden me aan om toch eens bij de dokter langs te gaan voor onderzoek, want iedereen kende wel iemand die kanker had gehad… Ik maakte een afspraak bij de huisarts. Die leek nogal bezorgd en wilde dat ik binnen de week naar de specialist ging. Dat was voor mij de dag waarop ik toch begon te paniekeren!!
Samen met mijn man ging ik die dag nog naar de neus-keel-oor arts voor onderzoek. Hij deed een laryngoscopie (onderzoek van het strottenhoofd) en zag dat mijn stembanden niet meer sloten waardoor ik bepaalde tonen niet kon halen. Er was gelukkig geen sprake van keelkanker. Wat een opluchting! Hij zei dat ik er verder niet veel aan kon doen. Er was geen medicijn voor. Hij kon ook geen echte oorzaak vinden. Misschien zou het vanzelf overgaan en zo niet moest ik logopedie volgen voor het gebruik van mijn stem. Ook raadde hij me aan naar een osteopaat te gaan om mijn nekspieren los te laten maken. Wetende dat ik nog een aantal jaren voor de klas zou moeten staan, maakte ik me toch wat zorgen daarover.
Diezelfde dag van het onderzoek begon het Elim weekend van onze kerk. De spreker was Hugo Van Leemputten en zijn vrouw Inger. Het ging dus over bidden voor genezing. Ik dacht in dat weekend: oh nee, nu gaat het weer over kanker en zo, en ik had juist zoveel schrik gehad dat ik ook zo’n diagnose zou krijgen. Aan de andere kant kon ik me levendig inbeelden wat het zou betekenen indien ik de diagnose zou krijgen en hoe opstandig ik zou reageren. Hoewel ik de diagnose niet had gekregen, bleef de schrik duidelijk hangen. Tijdens het Elim weekend aan zee was er zeker ook ruimte om te laten bidden voor genezing, maar op de één of andere manier heb ik dat toch niet durven vragen, zelfs niet toen we met Hugo en Inger aan tafel zaten. Ik had zoiets van: “waar klaag ik over?? Ik heb wel geen kanker, hé. I am the lucky one!!”.
Na het weekend bleef de heesheid aanhouden. Ook de schrik voor kanker zat er nog steeds. De daarop volgende zondagdienst dacht ik: “misschien moet ik gewoon eens een mail sturen om te bidden voor genezing”. Dat deed ik dus en na een maand begon mijn stem beter te worden en is alles weer goed gekomen. Ik kan weer volop zingen, hoef niet naar de logopedie.
De angst om kanker te krijgen is ook zeer sterk afgenomen.
Ik ben ontzettend dankbaar voor jullie gebed. Gebed vermag veel en veel te vaak vergeten we dat!”
Schouder volkomen hersteld door gebed
We kregen dit getuigenis van Mai en laten haar zelf aan het woord:
“In september 2014, twee dagen voor we met vakantie gingen, ben ik thuis van de trap gevallen. Ik ben recht gestaan en kon alles goed bewegen…dank U Jezus voor Uw bescherming! Op vakantie had ik helemaal geen last.
In oktober kreeg ik op een avond wat pijn in m’n rechter schouder. Ik dacht dat ik onze kleinzoon, Lucas, die dag wat veel had opgepakt. De pijn bleef aanhouden en dus ging ik naar de huisarts. Hij dacht dat er wat ontsteking op mijn schoudergewricht zat ten gevolge van die val in september.
Radiologie en echografie van de schouder bevestigden ontsteking. Ik kreeg ontstekingsremmers maar er kwam geen beterschap.
Begin januari 2015 ging ik terug naar onze huisarts. Ik kreeg toen een inspuiting met cortisone. Twee weken later had ik een gezwollen en pijnlijke rode arm en schouder en kreeg ik antibiotica van de huisarts. Ik dacht dat het toen wel zou beteren maar dit gebeurde niet…integendeel! Eind januari had ik zoveel pijn dat ik ’s nachts bijna niet meer kon slapen. Jef belde de huisarts en die stuurde ons naar spoedgevallen.
Er werden opnieuw foto’s genomen en er was duidelijk een heel groot abces vol etter gezien op het schoudergewricht. Ik werd onmiddellijk geopereerd om de schouder te spoelen en kreeg antibiotica via een infuus. De dokter zei me dat ik er juist op tijd bij was…anders zou het bot gaan ontsteken en zou ik een bloedvergiftiging gedaan hebben. Ik bleef uiteindelijk 3 weken in het ziekenhuis. Al die tijd bleef ik heel rustig omdat ik wist dat onze Hemelse Papa bij me was!
Twee weken later moest ik terug op controle. De bloedwaarden waren opnieuw gestegen en ik werd weer opgenomen voor intraveneuze antibiotica en om de schouder te spoelen. Ik begreep er niks van maar hield me vast aan de tekst in Romeinen 8: “Niets zal ons kunnen scheiden van de liefde van God”.
Toen bleek dat mijn schouder uit de kom was geschoten. De dokter begreep niet dat ik niet meer pijn had…alle ligamenten waren uitgerekt en er was een pees gescheurd.
De pees kon terug gehecht worden maar dan zou ik 5 maanden moeten revalideren. Dat zag ik echt niet zitten. Een andere optie was een volledig nieuw schoudergewricht laten steken met een nieuwe methode. Ook dit zag ik niet zitten. De derde optie was afwachten en hopen dat de andere pezen de functie van die pees zouden overnemen. Dat deed ik maar ik wachtte niet alleen af…ik bad er ook voor want we hebben een God van genezing!
We zijn nu bijna een jaar later. Op dit moment doe ik alles met mijn arm en schouder zonder de minste pijn. En ik kan alleen maar zeggen: “dank U Jezus, want onze God maakt het volledig af!”.
15 jaar van kommer en kwel trokken weg als de ochtendmist en de zon brak door in mijn leven
We kregen volgend getuigenis doorgestuurd door Anne, die ten einde raad bij ons terecht kwam. We laten haar zelf aan het woord:
“Sinds de geboorte van mijn kinderen merkte ik dat mijn gemoedstoestand jaar na jaar achteruit ging . Achteraf gezien besef ik dat ik telkens een postnatale depressie deed maar toen had ik daar nog nooit van gehoord.
Als moeder zorg je de ganse dag voor het wel en wee van je kroost en je cijfert jezelf daarbij vaak helemaal weg en dat eist zijn tol. Mijn leven voelde aan als een constante wedren tegen de klok om alles gedaan te krijgen. Ik viel elke avond doodmoe in mijn bed en had het gevoel dat ik niet veel aan mijn dagen had. De voortdurende zorg voor de kinderen, het huishouden, de tuin, het eten, de boodschappen en nog veel meer …. het werd me allemaal teveel.
Bovendien ben ik een perfectionist en vond ik het nooit goed genoeg. Gedurende 15 jaar heb ik me heel erg terneergedrukt gevoeld. Ik kon me in aanwezigheid van vrienden of familie amper nog goed houden. Vaak moest ik moeite doen om niet in huilen uit te barsten en in gesprekken kwamen de somberste uitspraken steevast van mij. Ik besefte maar al te goed dat deze situatie nefast was voor de ontwikkeling van mijn kinderen. Zij hadden recht op een vrolijke moeder die geduldig en liefdevol met hen omgaat .
Ik zocht hulp bij een psychiater. Die gaf me een antidepressivum. Omdat ik geen genoegen kon nemen met alle vervelende bijwerkingen ging ik terug bij hem langs voor een ander medicijn. De zoektocht naar een voor mij geschikt antidepressivum heeft uiteindelijk vele jaren geduurd. Elk nieuwe medicatie die ik uitprobeerde gaf erg hinderlijke bijwerkingen. Sommige medicijnen maken je loom en afgevlakt. Niets kan je dan nog schelen. Van andere ga je overdadig veel eten. Onmogelijk om dan nog maat te houden. Ik verdikte zienderogen. Nog een andere pil gaf ernstige spierpijnen. Weer een ander soort antidepressivum gaf geheugenstoornissen. Ik besefte uiteindelijk dat die psychiater me nog veel langer aan het lijntje kon houden maar een échte oplossing leek hij niet te hebben.
Ten einde raad zocht ik hulp bij een psycholoog. Dat bleek uiterst tijdrovend te zijn en na ontelbaar vele uren therapie stond ik nog geen stap verder! Blijkbaar had ik de verkeerde hulpverleners getroffen. Dus ging ik op zoek naar een andere psychiater en een andere psycholoog. Ook bij hen vond ik niet de oplossing voor mijn probleem.
Handenvol geld en zeeën van tijd heeft het me gekost om me te laten behandelen voor depressie! Het vervelende was dat het allemaal niets hielp, integendeel zelfs, het ging van kwaad naar erger met mij. Heel de toestand maakte me zo oneindig moedeloos. Ik vond dat ik op een wetenschappelijk verantwoorde manier naar een oplossing moest zoeken voor mijn depressieprobleem maar het antwoord bleek helemaal niet in de wetenschap te liggen!
Op een gegeven moment was mijn geduld totaal op. Ik kon niet meer! Ik wilde van die depressie af en wel heel snel, maar hoe? Als laatste redmiddel besloot ik contact op te nemen met het team van Gods Ambassade. Op maandag 7 september 2015 mocht ik langskomen. Ik vertelde mijn verhaal en er werd met me gebeden. Veel meer was het eigenlijk niet. De dagen daarna luisterde ik naar 3 cd’s waarop uitgelegd wordt hoe wij door het geloof tot andere inzichten kunnen komen.
En toen voltrok zich een wonder… ik heb er gewoon geen andere woorden voor. De 15 jaren van kommer en kwel trokken weg als ochtendmist en de zon brak door in mijn leven. Sindsdien heb ik me elke dag sterk, moedig en opgewekt gevoeld. Het leven is voor mij nu net als een zonnebloem die eindelijk zijn vermogen teruggevonden heeft om zich naar de zon te keren. Het voelt echt aan als een grandioze bevrijding! Ik sta nu totaal anders in het leven en elke dag beleef ik als een geschenk uit de hemel!”
Hevige pijn verdwijnt als sneeuw voor de zon
Maria Calant kreeg zondagavond 6 september hevige pijn in de maagstreek. Ze heeft vroeger nog maagzweren gehad en dacht meteen in die richting. Zondagnacht sliep ze amper van de pijn en ook maandag ging het niet beter. Ze at die dag niks. Na een tweede slapeloze nacht belde ze dinsdagochtend om zes uur naar haar dochter Nadine. Die stelde voor om haar naar spoedgevallen te brengen.
Toen ze in de auto zaten en van de oprit reden, voelde Maria zich zo slecht dat Nadine haar terug naar binnen bracht en de ziekenwagen belde. Ze draaide helemaal weg van de pijn en de ambulancier moest alles doen om haar bij bewustzijn te houden. Omdat ze zo’n hevige pijn had, werd de MUG opgeroepen…dit kan immers een symptoom zijn van een hartinfarct en de ambulancier wou het zekere voor het onzekere nemen. De MUG arts stelde gelukkig vast dat het hart in orde was en Maria werd naar het ziekenhuis van Bonheiden gebracht.
Daar werd ze helemaal onderzocht om de oorzaak van de pijn te vinden: gastroscopie, bloedname, echo’s…maar er kwam geen diagnose! De hevige pijn bleef aanhouden ondanks pijnstillers in het infuus en er volgde terug een slapeloze nacht. “Ik had alleen maar zin om mijn kamer af te breken”, zei Maria, “zo hevig was de pijn”. Ze bad de hele nacht in tongen voor zichzelf en voor nog een paar andere zieke mensen.
Woensdag namiddag belde Inger haar op en bad met haar. Vanaf dat moment beterde het stilaan…om half vijf zei Theo dat hij zag dat Maria beter was en ze bevestigde dat. Dezelfde avond nog was de pijn helemaal weg!
Toen de dokter donderdag langs kwam en vroeg hoe het ging, kon Maria alleen maar zeggen dat ze geen pijn meer voelde…en ze mocht naar huis. Maria vroeg nog aan de dokter wat dan toch de oorzaak van de pijn geweest was. Die concludeerde met de woorden: “mevrouw, we gaan niet gissen, we weten het niet!”.
Maria vertelde ons nog dat het deze keer de eerste keer was dat ze tijdens de ziekenhuisopname niet kwaad was geweest op God. Maria heeft al vaak in het ziekenhuis gelegen en de vorige keren had ze telkens een heel gevecht met God daarrond…maar deze keer wist ze heel zeker dat dit niet van Hem kwam en dat ze bij Hem mocht schuilen tot het onheil voorbij was…en dat is de beste positie om genezing te ontvangen!
God doet continu wonderen, zelfs vaak zonder we het weten
Dit mailtje kregen we van Dora na de gemeentedag en de thema-avond over psychosomatiek:
“ God laat mij de laatste weken zoveel ineens zien, dat ik het precies allemaal niet verwerkt krijg. Het was wel fijn om er de voorbije zondag bij te kunnen zijn. De Kerk is de enige hoop voor een wereld in nood, we bidden en zingen het zo vaak: de 21ste verjaardag van Gods Ambassade is er inderdaad een prachtig voorbeeld van!
Dank U Jezus dat U mij op een dag de kans gegeven hebt naar deze kerk te mogen komen!
Na een preek als gisterenavond (over psychosomatiek) word ik toch weer heel erg stil. Ik herken zoveel van de genoemde ziektepatronen alleen al in mijn gezin. In de mensen rondom mij maar ook nog altijd bij mezelf…
Je vernoemde gisteren huiduitslag als een typisch voorbeeld. Herinner je je, Ann, hoeveel last ik daarvan had toen ik in het begin bij je langs kwam? Op een bepaald moment ben ik toen met een rash zelfs opgenomen geweest op spoed. Tot dan had ik altijd Nivea crème gesmeerd. Plots ging ik daar allergisch op reageren! Ik ben toen moeten overschakelen op een veel duurder product van Widmer (kostprijs x3). Vorige zaterdag was ik samen met mijn man aan het winkelen en zei ik hem dat ik eigenlijk toch al een hele tijd geen last meer scheen te hebben van die huiduitslag. Hij stelde daarom voor om het toch nog eens met die Nivea crème te proberen. Je raadt het al: ik smeer opnieuw probleemloos Nivea gezichtscrème!
Ik moest er gisterenavond plots aan denken toen ik, ergens toch een beetje moedeloos, opnieuw naar huis reed. Huiduitslag is één van de problemen die ik ooit, hoopvol gelovend, in de gebedsdoos vooraan in de kerk heb gestoken. Die grote zwarte doos, waarin we zoveel van onze zorgen aan Jezus kunnen toevertrouwen, staat vlak naast de witte zaaidoos die ook mij telkens opnieuw resultaat en oplossing geeft. Zoals ook nu weer in dit voorbeeld, niet alleen lichamelijk, zelfs ook financieel!
Dank U Vader!”
Dora herinnerde ons nog aan een ander wonder dat voor haar gebeurde bij het begin van haar bekering…ook dat willen we graag met jullie delen:
“Ik kwam toen nog niet naar de kerk. Je weet nog wel dat toen ik borstkanker had, ik ook erg bang en (levens)moe (zwaar depressief) was en ik zag de voorgestelde behandeling (chemo, bestralingen en daarna nog extra boosts op de oksel en ook nog 5 jaar hormoontherapie) echt niet zitten. Zo ben ik voor een gesprek naar jou gekomen.
Mijn man had mijn dossier op Gasthuisberg opgevraagd en voor een tweede opinie voorgelegd aan het UZ in Jette. Daar hebben ze er ons op gewezen dat er in het verslag van Gasthuisberg eigenlijk ook verwezen werd naar de mogelijkheid van een bijkomend onderzoek naar de delingssnelheid op de verwijderde tumor (met uitzaaiingen in de oksel). Omdat ik reeds twee jaar eerder had aangegeven dat ik een gezwel voelde, was er een mogelijkheid dat het om een traag delende tumor kon gaan. In dat geval stelde de VUB dat zij dan eventueel een andere behandeling zonder chemo zouden overwegen. In Gasthuisberg was dit niet de gewoonte omdat zij daar (toen toch) altijd voor de volledige behandeling opteerden en ook omdat dit onderzoek er, omwille van de hoge kostprijs, gewoon niet werd uitgevoerd. De oncologe van de VUB kende evenwel de dokter van Gasthuisberg persoonlijk en heeft dan in onze plaats gevraagd dat Gasthuisberg dit onderzoek toch nog eerst zou doen. Dat alles zou gebeuren in de week dat ik voor een tweede gesprek bij jou langs ben gekomen.
Als ik het mij goed herinner had ik op donderdagnamiddag (het kan ook vrijdag geweest zijn) een afspraak bij jou en was de plaatsing van de poortkatheder voor de chemo reeds ingepland voor de maandag erop. Ik had het nieuwe testament van het Boek gelezen dat je me bij ons eerste gesprek had meegegeven en wou zo graag mijn leven aan Jezus geven. Je hebt eerst nog kort geïnformeerd naar het resultaat van die test waar ik je de eerste keer over had gesproken. Maar dat resultaat was toen nog niet bekend, omdat de kleuring van de test op het verwijderde tumorgezwel steeds opnieuw mislukte. Jij zei dat dit je niet verbaasde omdat God soms andere wegen heeft en op ons wacht. Ik weet nog dat ik totaal niet begreep wat je eigenlijk bedoelde, maar toen ik daarna vervuld van Jezus thuis kwam, was mijn man ondertussen opgebeld door het ziekenhuis. De test was toch gelukt en gaf een zeer lage score aan, ver onder de referentiewaarde, zodat zelfs de oncologen van Gasthuisberg mij konden geruststellen dat de chemo toch niet nodig was. Voor mij heeft JEZUS mij genezen van borstkanker op het moment dat ik mijn leven aan Hem gaf, ik heb daar sindsdien geen moment meer aan getwijfeld. Ja, ik was echt in de Hemel toen!”
Dankbaar voor de kracht van gebed
We kregen dit getuigenis van Dominique Vandelannoote, gemeentelid van de evangelische gemeente van Leuven, via Annie. Zij bad mee voor hem en stopte hem ook regelmatig in onze gebedsdoos:
“ In maart 2014 werd bij mij rectumkanker (kanker van het laatste deel van de dikke darm) vastgesteld.
Omdat de kanker nogal laag zat en dus heel dicht bij de sluitspier lag, stelde de dokter voor om alles weg te nemen. Ik zou dan de rest van mijn leven met een stoma moeten leven. Ik was er even niet goed van. Was er echt geen andere mogelijkheid?
Een gesprek met de chirurg in Tienen bracht me naar Gasthuisberg. Daar zou hun expertise het behoud van de sluitspier misschien mogelijk maken. Intussen was de kring van Tienen, de ganse evangelische gemeente van Leuven en heel wat andere broeders en zusters op de hoogte van mijn gezondheidsprobleem…eigenlijk weet ik niet hoe zoveel mensen op zo’n korte tijd dit wisten.
In het UZ van Leuven sprak ik met de professor oncologie (kankerspecialist). Zou het niet mogelijk zijn de sluitspier te sparen? Zij telefoneerde naar chirurgie en op de volgende afspraak werd ik onderzocht. De chirurg bekeek ook alle digitale plaatjes. “Het kon” was zijn antwoord. Wat een opluchting! Een rectumsparende operatie was dus mogelijk.
Er volgde een maand van bestralingen met chemotherapie en een operatie in augustus 2014. De tumor werd verwijderd. Er werd ook een tijdelijke stoma op de dunne darm geplaatst. Alles verliep prima en na een week mocht ik naar huis. Heel kort daarna werden 12 sessies chemotherapie opgestart. Ongeveer vier uur duurde zo’n sessie en dit om de veertien dagen gedurende een half jaar. Op vrijdag, zaterdag en zondag was mijn energie weg. Ik lag in de zetel te rusten. Ook was ik heel snel oververmoeid. Een trap opgaan was al genoeg om buiten adem te zijn.
Wat ben ik dankbaar dat we elke zondagochtend naar de evangelische kerk konden gaan. Ik heb zelfs niet één zondag moeten missen. Wonderlijk hoe God hierin voorzag! En Hij liet me zelfs met volle teugen genieten … onvoorstelbaar. Ik was ook voorzien om enkele keren de dienstleiding en de prediking te verzorgen. Ook dat verliep vlekkeloos!
Pasen 2015 werd ik terug gehospitaliseerd. Deze keer werd het stoma op de dunne darm verwijderd. Na enkele dagen mocht ik terug naar huis maar de stoelgang was alles behalve. Ik had er helemaal geen controle over. De pamper of het maandverband werden mijn tweede onderbroek (hmm) en de WC mijn tweede verblijf (hmm). Na enkele maanden zou het volgens de chirurgen wel beteren, maar drie maanden later was er nog niks veranderd.
Opnieuw werd er gebeden en na vier maanden gebeurde er iets wonderlijks: van de ene dag op de andere had ik geen verlies van stoelgang meer. Vier dagen lang verliep alles normaal! Voor mij was dat een groot wonder. Nu heb ik af en toe nog wel eens een dag dat het minder goed gaat. Niets is echter meer te vergelijken met hoe het voorheen was. Ik ben dan ook uitermate dankbaar voor die ommekeer. Ik dank God en allen die voor mijn gezondheid gebeden hebben. Hem zij alle eer!!!
Gebed is een wondermiddel dat God ons ter beschikking stelt. Toen ik hoorde dat ik kanker had, raakten ik, noch mijn echtgenote, van streek. Op geen enkel moment zijn we rusteloos of bezorgd geweest. Dat is de kracht van gebed! We werden op vleugels gedragen! Zijn Woord is immers de waarheid. Wie op Zijn Woord vertrouwt, wordt niet beschaamd! Het gebed van de rechtvaardige vermag veel doordat er kracht aan verleend wordt. Deze en zovele andere Bijbelverzen heeft God ons ter bemoediging gegeven.
Het jaar 2014 was op fysisch vlak het moeilijkste jaar van mijn leven maar op geestelijk vlak was het een topjaar! Hoe heb ik Zijn nabijheid ervaren! Hoezeer is mijn geloof in diepte gegroeid! Hoezeer heb ik de kracht van het gebed van mijn medebroeders en –zusters ervaren. Wat een liefdevolle Heer hebben wij toch!”
Ook van Antoinette Jablonski kregen we een fijne e-mail met een getuigenis over de kracht van gebed:
“Ik heb weer iets moois beleefd maar ik kan het gewoon nog niet geloven. Ik had je toch verteld dat ik voor mijn neef moest bidden zoals Job voor zijn vrienden bad toen hij een keer in zijn lot kreeg… En wat gebeurde er? Zijn vrouw werd 3 weken geleden met een ernstige hartconditie met spoed opgenomen in het ziekenhuis. Ze heeft op cardiologisch gebied zowat alles gehad wat je hebben kan, ze is zelfs gereanimeerd en de specialist had gezegd dat het zeer ernstig was geweest! Nu is ze weer thuis en huppelt ze gewoon weer rond.. ze is 80 jaar. Ze had dood kunnen zijn maar ze leeft!
En er gebeurde nog iets heel opmerkelijks: haar ene dochter wilde niets meer met haar te maken hebben en ze zag dus ook haar kleinkinderen niet meer. Nu is iedereen zo geschrokken van die opname dat de dokter heeft aangeboden om als bemiddelaar op te treden tussen hen en dat accepteert ze…dat zou vroeger niet mogelijk geweest zijn! Het is net of God zegt dat dat antwoord is op mijn gebed…”
Opgegeven door de artsen in België, maar niet door GOD!
Ik heb een kennis. Zij was ten dode opgeschreven. Ze is 43 jaar en had een bloedvatencluster in haar hersenstam die reeds twee maal gebloed had. Ze was daardoor halfzijdig verlamd en zo goed als blind aan één oog. Niemand in België durfde een operatie aan. Ik heb lang voor haar gebeden. Na maanden ging ik terug bij haar op bezoek. Toen ze de deur open deed, kon ik mijn ogen niet geloven:
ze liep perfect zelfstandig, geen looprekje meer in haar buurt! Ze is echt een vechter en had haar lichaam flink getraind onder begeleiding van fysiotherapeuten. En ze had een chirurg in Zweden gevonden die het aandurfde haar te opereren. Hij gaf haar bovendien 90 % kans om te overleven.
Alleen haar rechter arm was verlamd gebleven. Ik vroeg of ik voor haar mocht bidden en sprak leven uit over haar rechter arm. Na het gebed vroeg ik of ze iets gevoeld had. Ze keek naar haar arm en zei heel verwonderd: “maar dat kan toch niet, mijn arm wordt terug warm en rood en hij tintelt, ik voel er terug leven in komen!”.
Twee dagen later is ze met de trein naar Zweden vertrokken voor die operatie. Met het vliegtuig mocht ze niet want een derde bloeding zou ze niet overleven. Ze is nog steeds in Zweden maar ik heb gehoord dat de operatie goed verlopen is!
Blinde tante neemt Jezus aan en krijgt geloof voor genezing!
Mijn Duitse tante is 93 jaar en blind sinds 5 jaar. Ik had enkele maanden geleden door de telefoon voor haar gebeden en zij had toen Jezus aangenomen in haar hart.
Tijdens een bijeenkomst van de hele familie vroeg ik of ik voor haar mocht bidden in een andere kamer. Ik vroeg mijn vader mee te gaan. Ik heb voor haar in het Nederlands gebeden omdat mijn gebed in het Duits niet vloeiend is. Zij verstond dus niets van het hele gebed.
Zij ziet heel rare dingen door haar blindheid: bewegende giraffen, neushoorns, constant bewegende ranken en zand dat steeds van boven naar beneden valt. Na gebed zei ze, dat ze mijn bloes kon zien en beschreef ze hoe ze eruit zag.
De bewegende dieren en groene ranken waren al verdwenen na mijn vorig gebed aan de telefoon maar die beelden van het vallende zand waren er nog. Ik blijf bidden.
Na het gebed zei ze verschillende malen met tranen in haar ogen: “ik geloof dat ik ga kunnen zien, ik geloof dat!”.
Tijdens dat gebed begon mijn vader heel hard te wenen, hij werd aangeraakt door de Heer. De dag erna belde hij me op en zei dat hij in geen jaren aan één stuk door had kunnen slapen maar nu dus wel. Normaal ligt hij de hele nacht wakker met hier en daar een paar minuten slaap ertussen. Ik had enkel gebeden voor mijn tante maar mijn vader heeft ook genezing ontvangen. Hoe bijzonder!
Schoonzus met hevige buikpijn geneest ogenblikkellijk
“Enkele maanden geleden belde mijn schoonzus me op. Ze was aan het wenen van de pijn in haar buik. Ze zei dat het zo veel pijn deed alsof ze aan het bevallen was. Ik vroeg of ik voor haar mocht bidden. Na het gebed was het heel stil aan de andere kant van de lijn. Ik vroeg of er iets in haar lichaam gebeurd was.
Ze zei: “ik kan het niet geloven maar toen je bad, voelde ik warmte door heel mijn lichaam gaan en de pijn is volledig verdwenen”. De dag erna getuigde ze daarvan bij mijn ouders en mijn broer, de pijn was weg gebleven. Normaal schaamt mijn broer zich voor mij omdat ik deze dingen doe en zal hij me daarmee pesten, maar mijn ouders getuigden dat hij erbij zat toen zijn vrouw dit vertelde en dat hij zweeg en voor de eerste keer geen commentaar gaf. Dat was volgens mijn ouders al een wonder op zich…
Gebed in autoriteit doet eten!
We laten iemand van onze kerk zelf aan het woord:
“Maandagochtend 18 mei kreeg ik na enkele happen van mijn ontbijt vreselijke pijn onder mijn linker onderkaak. Ik bad onmiddellijk en gebood de pijn te wijken in Jezus’ naam. Het deed zo’n pijn dat ik telkens na elke hap even moest wachten vooraleer ik een nieuwe hap kon eten. Met veel moeite at ik mijn ontbijt.
Voor het middageten bad ik opnieuw. Ik begon te eten en de pijn kwam onmiddellijk terug. Ik at weer erg moeizaam, zelfs een yoghurtje eten deed verschrikkelijk pijn!
’s Middags zag ik Ann en Hugo. Ik vertelde het verhaal en natuurlijk baden ze voor mij.
Die avond maakte ik heerlijke brochetten met gebakken aardappeltjes en een slaatje. Het water stond me in de mond en ik had echt honger. Ik dankte God dat ik genezen was door de striemen van Jezus en nam mijn eerste hap. Meteen kwam de pijn terug! Ik besloot dat het nu lang genoeg geduurd had. Ik had gebeden en Ann en Hugo hadden gebeden. Ik bestrafte de pijn, gebood die te wijken en herinnerde mijn lichaam eraan dat het te luisteren had en moest stoppen mij te pijnigen. Bij elke hap gebood ik mijn lichaam te luisteren. Toen mijn bord half leeg was, had mijn lichaam het door! Van de ene moment op de andere verdween de pijn en kon ik genieten van een heerlijke maaltijd met cakejes van mijn dochter als dessert. Dank U Jezus!
Spectaculaire genezing van knietrauma
We laten Jozef De Clercq graag zelf aan het woord:
“Onze Vader ziet ons graag…
Einde januari deed ik een verkeerde beweging met een sterke overbelasting van mijn linker knie in gebogen stand. Ik kreeg een flinke pijnscheut en ik voelde iets doorscheuren. Dat leek mij onmiddellijk ernstig. Ik kon slechts met moeite en met veel pijn mijn been strekken en mij opduwen vanuit gehurkte positie was onmogelijk. Geen kracht meer… Ik had ook een klik in die knie wanneer ik bij het strekken aan een bepaalde hoekstand voorbij moest, alsof er een stuk been los zat.
Ik legde mijn sportactiviteiten stil en vroeg onmiddellijk een NMR-onderzoek aan, maar moest daarvoor wachten tot begin maart. Psalm 23, dat is het gebed dat ik dagelijks wel een paar keer doe en ook deze keer ben ik niet in gebreke gebleven. De Heer is onze Herder, ons ontbreekt niks!
Michèle en ik wilden intussen tijdens de maand februari graag eventjes met verlof en in Spanje ben ik ook verder uiterst voorzichtig gebleven. Geen fietsen meer, langzaam wandelen langs het strand, meer zat er niet in.
Begin maart kwam dan die NMR. De diagnose was erg verontrustend: de pees van de grote dijspier was juist boven de knieschijf voor de helft doorgescheurd. Indien die scheur volledig was geweest, zat ik in een rolstoel. Die pees loopt in de vorm van een sterke band door over de knieschijf die eigenlijk de pees beschermt.
Die band vertoonde ook een scheur die 1,7 cm openstond. Normaal kan men vrij goed behandelen als die scheur maar maximaal een halve centimeter open staat. Dat was dus uitgesloten. De knieschijf zelf was aan de rechter bovenpool gewoon gebroken en aan de linker bovenpool was een stuk kraakbeen afgebroken. Dat was het stuk dat ik voelde wegklikken bij het strekken van de knie.
Het zag er dus werkelijk niet goed uit. Achteraf (lees rustig verder, want de Heer doet Zijn werk in stilte) kan ik er een grap over maken: wanneer de specialisten naar mijn knie keken, krabden ze eventjes met een bedenkelijke blik in hun haar. Wanneer ze dan naar boven keken, naar de radiografieën, dan grepen ze met even bedenkelijke blik naar hun kin. En mijn uitgebreide ervaring op medisch gebied heeft mij geleerd dat dit een zeer ongunstige combinatie is!
Eigenlijk was er geen goede behandeling mogelijk en het enige wat men kon doen was een brace ter stabilisatie van de knie en ter beperking van het buigen. Ik mocht einde april een nieuwe NMR laten maken en nadien zou de specialist beslissen hoe men zou beginnen revalideren.
Het grote gevaar was dubbel: de pees kon volledig doorscheuren en/of, en dat zou in ieder geval het logische gevolg zijn, er zou op de plaats van de scheur een ingroei komen van fibrose. Dat is een soort littekenweefsel dat niet meer soepel is en vrij broos. Slechte prognose dus… Dag fietsen over de Stelvio!
Maar ik kon bidden en vertrouwen op God… en dat deed ik. Er werd ook in de kerk voor mij gebeden. Tot mijn grote verwondering was de pijn vrijwel onmiddellijk behoorlijk minder. Ik kon vrij vlug de brace weglaten en mij weer behoorlijk normaal bewegen. Wel had ik nog duidelijk merkbare krachtvermindering en die vervelende (en licht pijnlijke) klik bij het strekken van het gewricht bleef. Ik kon echter na een tweetal weken weer trainen op de hometrainer en het ging elke dag beter.
Einde april kwam er aan en de controle-NMR werd gemaakt. De specialist stond vol verwondering te kijken: letsel bijna niet meer te bespeuren. Geen enkel spoor van de gevreesde peesfibrose, wat bijna nooit voorkomt. Normale buigbaarheid van het gewricht en 80 % van de kracht was er terug. Het kniegewricht is in zijn geheel nog in een zeer goede toestand. De specialist gaf toe: zo een snelle en in die mate volledige recuperatie had hij nog nooit gezien! Daarbij zou hij er veel geld voor geven (zijn woorden!) om op mijn leeftijd, zo hij die al zou bereiken, nog dergelijk goede knieën te hebben…
Hij wenste mij proficiat. Ik hoefde voor hem niet meer terug te komen. Ik mocht vrijuit weer trainen en voluit belasten. Hij wist niet welke revalidatie hier nog moest gebeuren. Toen ik hem vertelde dat we een goede en machtige Vader hebben, die goed voor ons zorgt, keek hij eventjes verwonderd op.
Ik ben aan het verhuizen en loop met zware kratten persoonlijke spullen probleemloos en zonder pijn de trap op. Vorige week legden we 1OO m² laminaat en ik heb geen kniepijn gehad. Van een echt wonder gesproken!
Ik weet wel Wie dit gedaan heeft…en iedereen mag het horen, vandaar dit waarheidsgetrouwe getuigenis. Leve onze God. Halleluja!”
Vader geneest arts met hartritmestoornissen
We laten Jos zelf zijn verhaal doen:
“Ik ben gepensioneerd arts en 68 jaar nu.
Sedert mijn jeugd ben ik ook altijd een fietsfanaat geweest en ik was zelfs als wielrenner onderweg, categorie veteranen, Belgische Wielerbond… Echt: een arts met een valhelm, een kleurige trui, een nummer op de rug, blik op oneindig en verstand op nul…
Het vele werken en het nachtelijk trainen hadden voor gevolg dat ik een hartritmestoornis kreeg, die met medicijnen vrij goed onder controle bleef.
Eén keer werd ik opgenomen in het ziekenhuis maar er hoefde niks aan de behandeling te worden veranderd en ik kon de zware fysieke inspanningen, die ik zo graag deed en die ik eigenlijk gewend was te doen, verder blijven beoefenen.
Dit jaar echter werd de combinatie van hard werken – ik heb als hobby het renoveren van huizen en dit jaar was bijzonder pittig op dat gebied – en fietsen – ik was op de top van de mythische Stelvio in juni – echter teveel en ik kreeg steeds meer lastige aanvallen van ritmestoornissen, die in de regel vroeg ’s morgens opzetten en die, mede door het innemen van een maximale dosis medicijnen ertegen, een twee- à drietal uren bleven duren.
Mijn cardioloog, ook fietser, raadde mij een ablatie aan. Sedert een universiteitsprofessor in de cardiologie kwam vertellen dat ook Eddy Merckx ervoor werd behandeld, noem ik ze de ‘Eddy Merckx-ingreep’. Dat is een techniek, waarbij via een toegang doorheen bloedvaten in de liesstreek een sonde in het hart wordt ingebracht, die de tussenwand doorboort en die zowel in de linker als in de rechter voorkamer bepaalde paden gaat verbreken, waarlangs die stoorzendertjes, die het hartritme verstoren, hun berichten versturen. Bij mensen met een nog gezond hart zou het resultaat erg goed zijn.
Op 3 november mocht ik die behandeling laten doen en dat is mij best meegevallen. Ik was wel acht uren onderweg, maar het onmiddellijk verloop na die ingreep was normaal.
Men had mij wel verwittigd dat er nog verwikkelingen zouden kunnen optreden na de ingreep, maar toen die kwamen, was ik totaal uit mijn lood geslagen. Ik kreeg na de tiende dag plots zeer heftige aanvallen, die wel tussen de 15 à 24 uur duurden en die ik met geen medicamenten onder controle kreeg. Ik heb voor het eerst in mijn leven een ziekenwagen voor mijzelf besteld om naar een afdeling Spoed te rijden, die slechts 12 kilometer van bij ons thuis verwijderd was. Toen ik op een zeker ogenblik naar vrienden een berichtje stuurde, ben ik vier keer bijna bewusteloos gevallen… Een best wel akelige situatie!
Ik heb de laatste aanval gehad op zondag 23 november… Ik kon helemaal niet naar de gemeente komen. De maandag was ik nog bij mijn cardioloog en hij was ook onzeker over die situatie. Ik had het team op de hoogte gebracht en op dinsdag heeft Hugo mij opgebeld en voor mij gebeden. Ik kreeg een zalig warm gevoel over mij.
Ik weet niet of ik op dat ogenblik werd aangeraakt, vermits emotionele gebeurtenissen dat gevoel ook zo kunnen verwekken. Ik geloofde echter dat het in orde zou komen. God zou het voor mij wel doen… waarom niet?
Diep in mij bereidde ik me toch nog voor op aanvallen. Waarom zouden ze nu plots ophouden? Maar een volgende aanval kwam niet! Op aanraden van mijn cardioloog heb ik lichtjes terug trainingen aangevangen. Ik heb er vertrouwen in: de aanvallen zullen vermoedelijk niet meer komen. Ik neem nog wel verder mijn medicijnen, want de herstelfase duurt eigenlijk drie maanden en daar zijn we nog niet. Maar toen die aanvallen kwamen, hielpen mijn medicijnen ook niet… dus…
God is groot en machtig en ziet zijn kindjes graag… Halleluja!”
Vader houdt van zijn ganse schepping
Een getuigenis van Carine:
“Annick, mijn buurvrouw, en ik joggen wekelijks twee à driemaal.
Tijdens het joggen wordt er heel wat verteld, over de kinderen, de hond enz…
Ze vertelde me tijdens één van die keren dat ze een weekendje gingen doorbrengen in Durbuy met de familie en Imca, hun hond, mocht mee. Ze had Imca de vrijdag voor dit weekend nog door de dierenarts een spuitje laten zetten tegen hondsdolheid.
Maandag na hun weekend zei Annick me dat Imca niet meer op zijn poten kon staan. Eerst dacht ik dat dit wel kon zijn omwille van de lange wandelingen die zij daar eventueel deden. Maar zijn voor- en achterpoten lagen er maar lam bij, hier klopte echt iets niet.
De dierenarts stond voor een raadsel. Dit had hij nog niet meegemaakt. Hij dacht niet dat er een verband zou kunnen zijn met die inenting. Toch was het zo dat ik in mijn geest de bevestiging kreeg dat dit er wel mee te maken had.
Imca werd voor enkele dagen in observatie genomen in een dierenkliniek, waar ze wat testen deden.
Toen ze hem daar terug gingen halen, kregen ze het bericht dat ze verder moesten afwachten en zien wat het zou worden. Ofwel zou het stilletjes aan beteren over een tijdspanne van minstens 8 weken, ofwel zou hij slechts gedeeltelijk herstellen of helemaal niet meer.
Vanaf het eerste moment sprak ik opstandingskracht uit over Imca en zei hem om op te staan in Jezus’ naam.
Dit sprak ik uit in het bijzijn van Annick en de kinderen. Ik wist op dat moment dat dit resultaat ging geven, er was een zekerheid in mij dat dit in orde zou komen. De papa en de opa haalden de verwachting van de kinderen terug naar beneden doordat zij op de situatie keken en er niet veel goeds in zagen.
Annick en de kinderen waren triestig. Er vloeiden heel wat traantjes.
Ik zei hen dat Imca het aanvoelde als ze de moed opgaven, dat we samen moesten geloven in genezing en dat Imca dan ook sneller zou herstellen. Zo kregen ze moed om door te gaan.
Imca beterde enorm. Elke dag was er een klein wondertje te zien: eerst een staart die kwispelde, zijn ademhaling ging beter, hij kon op zijn zij liggen, de achterste poten kregen kracht en zo sloop hij al wat voort, de voorste poten kregen kracht, hij kon staan, hij stapte, hij liep en dit allemaal op één week tijd!
Van een wonder gesproken…
Wij blij, de buren blij, God is groot, Hij houdt van Zijn schepping….
Dank U Papa!”
Bekkeninstabiliteit ongeneeslijk? Niet voor Jezus!
Jasmijn doet haar verhaal:
“Sinds de bevalling van Karalien, ons derde kindje, had ik af en toe wat last van mijn bekken. Na ongeveer 9 maanden werd de pijn te groot om te negeren. Ik kon niet meer lopen, zelfs geen 10 passen meer. Houdingen waarbij alle gewicht op één been kwamen, waren te pijnlijk geworden.
Via de huisarts kwam ik terecht bij de kinesist. Ik geloof met heel mijn hart en verstand in goddelijke genezing, maar we moeten ons lichaam natuurlijk ook verzorgen. Het leek me dus logisch dat ik mijn spieren moest versterken.
Tijdens de voorlaatste kiné-sessie wijdde de kinesiste uit over mijn ‘probleem’. Ik zou heel mijn leven last hebben van een instabiel bekken. Het was goed om mijn buik- en rugspieren te versterken, maar aan een instabiel bekken kan je eigenlijk niets doen. Door de omliggende spieren te versterken creëer je een korset dat je bekken stabiel houdt. Wel 10 keer zei ze dat ik levenslang last zou hebben. Ik verwierp haar woorden in Jezus’ naam en sprak herstel uit over mijn bekken.
Ondertussen had ik sinds een week ook last in mijn voet van een pees die van mijn dikke teen naar mijn enkel loopt. Heel vaak had ik pijn bij elke stap. Niet leuk! Tijdens de laatste kiné-sessie vroeg ik de kinesiste om advies. Haar diagnose was een ontstoken pees. Eigenlijk moet je die laten rusten, maar in een voet kan dat eigenlijk niet. Dus de behandeling bestond uit het nemen van ontstekingsremmers en dagelijks (pijnlijke) massage van de pees. Die mocht ik thuis zelf geven, maar als het te moeilijk was, mocht ik bij haar komen.
En weer herhaalde ze verschillende keren dat ik voor altijd last zou hebben van mijn bekken.
Opnieuw zegende ik mijn bekken en voet met volkomen herstel, op dat moment schijnbaar zonder resultaat.
Een week of twee later, tijdens een (weeral) gezegende lofprijs in onze kerk op zondagochtend, bad Ann voor herstel en genezing. Heel ruim, helemaal niet specifiek voor mij, noch voor bekken- of voetproblemen. Ik voelde niets lichamelijk op dat moment, maar merkte wel sterk Gods aanwezigheid.
Een paar dagen later thuis besefte ik plots dat alle pijn en last in mijn bekken én mijn voet compleet verdwenen waren! Ik testte mijn bekken nog even door bewegingen te doen die ik daarvoor niet kon.
We zijn ondertussen 4 maanden later en alles werkt prima zonder enige pijn!
Dank U Jezus!”
Gecompliceerde ingreep van de baan mede door gebedsdoos
Op 3 mei ontvingen we van Luc volgende mail:
“Begin maart heb ik de broers en zussen in mijn gemeente, de christengemeente Londerzeel, en een paar goede vrienden om gebed verzocht. Eén van mijn vrienden, Cora, heeft mijn gebedsverzoek bij jullie in de gebedsdoos gestoken. Vandaag wil ik graag met jullie delen hoe de Heer ons gebed verhoord heeft.
Mijn cardioloog had mij een ‘gecompliceerde ingreep die wel enkele uren kon duren’ in het vooruitzicht gesteld. De reden daarvoor waren hartritmestoornissen. Zonder ingreep zou de conditie van mijn hart achteruitgaan en bovendien liep ik kans op een beroerte. De cardioloog was evenwel akkoord om de ingreep nog even uit te stellen en het, hoewel hij de kans op genezing klein achtte, zolang met medicatie te proberen. Ik vertelde hem dat ik mijn broers en zussen zou vragen om voor mij te bidden.
Ik vroeg jullie gebed. Gebed om genezing: een hart dat normaal klopt. Gebed om vreugde, rust en vrede die alle verstand te boven gaat. Gebed om wijsheid in het nemen van beslissingen en wijsheid voor de dokter bij het analyseren, evalueren en adviseren. Gebed voor Ritje, mijn lieve vrouw.
God is goed. Sinds 7 maart heb ik geen last meer gehad van duizeligheid, vermoeidheid, hartkloppingen of andere ongemakken. Alles waarvoor ik gebed vroeg heb ik gekregen. Ik wist mij al die tijd gedragen door jullie gebed en was vol vertrouwen op de goede afloop. God zou immers zorgen dat het goed zou aflopen. God doet alles medewerken ten goede voor diegene die Hem liefheeft. (Romeinen 8:28). Deze belofte is voor mij. Deze zekerheid zit verankerd in mijn hart. Mijn broers en zussen, dat zijn jullie allemaal, hebben voor mij op de bres gestaan.
Cora had ons ook een boek gegeven. “Genezen van Kanker” van Hugo Van Leemputten. Een bijzonder verhaal, een verhaal van leren vertrouwen op God en vasthouden aan zijn belofte. Het was voor mij heel bemoedigend hierin te lezen. Het is zeker een aanrader en echt niet alleen voor wie ziek is.
Eind april zijn Ritje en ik, zoals afgesproken, opnieuw bij de dokter geweest om mij te laten onderzoeken. Bij het elektrocardiogram liet de dokter zich al ontvallen dat mijn hart rustig klopte. Ook bij de fietsproef sloeg mijn hart niet op hol. Na afloop van de testen kwam de bespreking met de dokter. Hij zat wat in mijn medisch dossier te bladeren en richtte zich dan tot ons met de woorden: “Meneer Cauwenbergh, het lijkt erop dat u zichzelf genezen heeft.” Het moest heel even doordringen wat de dokter zei. Toen heb ik geantwoord: “Er is wel voor mij gebeden, dokter.” “Jij hebt wel veel steun aan die christengemeenschap” merkte de dokter op. Dat kon ik alleen maar beamen.
De ‘gecompliceerde ingreep die wel enkele uren kon duren’ is van de baan. In november moet ik terug op controle. Ik moet ook nog medicatie blijven nemen. Maar ik weet nu al dat dit verhaal nog niet af is.
Ik wil jullie allemaal danken voor jullie gebed en voor jullie warme hart. Elke goede gave, elk volmaakt geschenk komt van boven, van de Vader van de hemellichten; bij hem is nooit enige verandering of verduistering waar te nemen (Jacobus 1:17).
Ik heb een prachtig kado gekregen van de Vader en jullie gebeden hebben het bij mij gebracht.
De HEER is goed, zijn liefde duurt eeuwig, zijn trouw van geslacht op geslacht.”
Schouder van 81-jarige geneest volkomen
Theo, die ondertussen bijna 82 jaar is, fietst nog veel en kan nog hard werken.
Hij gelooft van harte in Vaders belofte in Psalm 92:13-16:
De rechtvaardige zal groeien als een palmboom, opschieten als een ceder van
de Libanon; geplant in het huis des HEREN groeien zij in de voorhoven van
onze God; zij zullen in de ouderdom nog vrucht dragen, fris en groen zullen ze
zijn; om te verkondigen, dat de HERE waarachtig is, mijn rots, in wie geen
onrecht is.
en hij getuigt hiervan overal waar hij komt en mensen hem vragen hoe het komt dat hij nog zo gezond is.
Een paar jaar geleden was hij met de fiets gevallen en had hij zijn linker schouder daarbij zwaar bezeerd. In het begin kon hij alleen zijn onderarm nog gebruiken en zat z’n schouder volledig vast. Door aanhoudend gebed verbeterde de hele toestand wel. Hij kon z’n schouder terug bewegen maar kon zeker niet werken met die schouder. Zijn broer had hem gevraagd of hij een rolluik kon komen herstellen bij hem thuis maar Theo had gezegd dat dit niet kon omdat hij z’n schouder daarbij heel hard nodig had.
Toen Jan Sjoerd Pasterkamp zondag 9 maart bij ons in de kerk sprak, had hij op het einde van de dienst nog een paar woorden van kennis voor genezing van mensen.
Eén daarvan was dat iemands linker schouder die gewond was door een ongeluk of val genezen werd. Theo dankte de Vader onmiddellijk in stilte en zei er meteen bij dat hij z’n broer zou gaan helpen met dat rolluik.
Die maandag ging hij naar zijn broer. Dat rolluik zat heel vast in de kast boven het raam en Theo moest twee dagen met z’n armen hoog omhoog werken om alles in orde te krijgen…het was een zware klus! Hij werkte dus heel hard met z’n beide schouders en dat ging zonder pijn…zijn schouder was terug volledig in orde!
Theo is de Vader daar heel dankbaar voor, vertelt het overal en werkt opnieuw hard met die schouder!
Ingeklemde zenuw ontklemt na gebed
We laten Carine zelf aan het woord:
“Maandag 6 januari kreeg ik in de loop van de dag een lastig gevoel in mijn linker bil…het was behoorlijk pijnlijk! Het voelde alsof er iets geklemd zat.
Dinsdag ging ik zo naar de dienst en had het gevoel dat mijn linkerbeen korter was dan mijn rechter.
Na de samenkomst stapte ik ermee naar Ann die vertelde dat het waarschijnlijk een ingeklemde zenuw in mijn rug was. Ze bad voor mij. Ik nam dit aan…en was zeker dat het in orde zou komen.
Woensdagavond besefte ik plots dat het mankement was verdwenen. Die avond heb ik mijn Hemelse Papa van harte bedankt, want Hij is fantastisch!
Zijn heil en goedertierenheid volgen mij al de dagen van mijn leven…en dat van jullie natuurlijk ook!”
Diagnose van kanker verandert in "Alles is goedaardig"
We laten Imelda zelf aan het woord:
“Eind oktober 2013 ging ik op controle bij mijn gynaecologe. Ik had helemaal geen klachten, het ging dus om een routine controle. Tijdens het onderzoek verbaasde het me een beetje dat de gynaecologe een echografie deed. Dat was nooit eerder gebeurd tijdens een controleonderzoek. Ze ontdekte een cyste van 4.5 op 4 cm. Ze vertelde me dat dit op zich niet erg was als dit een cyste met een waterachtige inhoud zou zijn, maar deze cyste was anders van structuur: er groeiden aan de zijkanten “paddenstoelen” in. Ik kon dit heel goed op de echo volgen en zag wat ze bedoelde. Deze “paddestoelen” waren helemaal geen goed teken.
De cyste moest volgens mijn gynaecologe dringend verwijderd worden maar ze wou eerst het oordeel van een collega die samen met haar de operatie zou uitvoeren. Enkele dagen erna ging ik op onderzoek bij haar collega die nogmaals een echografie uitvoerde. Hij bevestigde dat de eierstokken en de baarmoeder zeker moesten verwijderd worden en deed ook heel wat berekeningen. De dag erna, terug op consultatie bij mijn gynaecologe, vertelde ze mij dat ze besloten hadden om mij door de sturen naar Gasthuisberg, naar professor Vergote. Ik had sterk de indruk dat de 2 gynaecologen die mij onderzochten het risico niet wilden nemen om de operatie zelf uit te voeren.
Op internet ontdekte ik dat professor Vergote niet alleen gynaecoloog was maar vooral oncoloog (kankerspecialist). Ik mocht een dag later – erg snel dus! – al op consultatie bij hem en de professor bevestigde dat mijn baarmoeder en eierstokken zouden moeten verwijderd worden en dat hij tijdens de operatie zou beslissen of er nog meer zou moeten verwijderd worden. “We moeten ervoor zorgen dat de kanker volledig weggenomen wordt, hé mevrouwtje”, zei hij. Ik schrok toen wel even, maar ik ben echt geen moment ongerust geweest, want ondertussen werd er wel al serieus gebeden. Michel, mijn man, en ik baden dat de eventuele kwaadaardige cellen door onze hemelse Vader mochten veranderd worden in goedaardige.
Na nog een MRI-scan werd de operatie uitgevoerd, baarmoeder en eierstokken werden verwijderd. Enkele uren na de operatie kwam de professor me opgelucht melden dat alles goedaardig bleek te zijn! Ik kan alleen maar zeggen : ‘Here Jezus, dank u wel!” Ook dank u wel aan iedereen die gebeden heeft!
Bij het verwijderen van de haakjes bij mijn huisarts vroeg ik haar waarom er bij vele vrouwen horizontaal gesneden werd en bij anderen dan weer verticaal. Zij antwoordde me dat bij een horizontale snede de chirurg zeer beperkt was en bij een verticale snede hij nog alle kanten uit kon…ik had een verticale snede, omdat ze echt niet wisten wat ze zouden aantreffen…
En dan besef je weer dat God wonderen doet…dank U Vader!!!!”
Bidt en gij zult ontvangen
Een tijdje geleden kregen we van Vera volgend mailtje:
Goed nieuws moeten we delen tot een getuigenis. Hier komt het: ik kreeg vanmorgen de vraag om mee te bidden voor iemand met een fistel. Ik heb dat gedaan. Dit antwoord kwam deze avond:
Dag lieve Vera!
Er is een wonder gebeurd! De huisdokter heeft het gezwel gezien op woensdag, donderdag naar de chirurg gebeld, vrijdag zijn we naar de chirurg geweest en die zei ook dat het een fistel was die zo snel mogelijk geopereerd moest worden.
Vandaag dus…tot op de operatietafel… Ze vonden NIETS!!! Echt waar, ze hebben er een tweede chirurg bij gehaald en nog eens alles nagekeken. De dokter is nadien aan het bed gekomen en hij zei: ” Er is een mirakel gebeurd, wij kunnen het niet verklaren!” Wij hebben gezegd dat we een hele machtige God hebben die veel meer kan dan mensen geloven. Dus ze hebben echt niets, niets meer gevonden …echt een wonder en daar prijzen we onze Almachtige God voor!
Op de vraag of ik (Vera) het in de kerk mocht delen kwam dit:
Ja dat mag je zeker, ik zou het wel van de daken willen schreeuwen! Ik heb het ook zo gezegd tegen mijn moeder. Die moest vroeger niet van God weten, maar ze is al enkele keren mee geweest naar de kerk. Daarstraks zei ze dat ze het toch echt begint te geloven… Prijs God daarvoor! En onze kinderen hebben nu ook weer iets om terug over na te denken. Groetjes en een dikke knuffel van ons beide voor je gebed!
In maart 2012 kreeg Ludwine van een rugspecialist te horen dat ze geopereerd moest worden.
Ze leed aan een vernauwing van het ruggenmergkanaal waardoor de zenuwen ingeklemd zaten. Zonder operatie zou dit leiden tot verlamming van haar benen en leven in een rolstoel. Ze moest wel even slikken bij deze diagnose maar ging ervoor met Jezus en we baden voor een vlotte operatie en een wonderlijk herstel. Op 28 juni 2012 werd Ludwine met succes geopereerd. Er volgde een lange maar vlotte revalidatie waarbij Ludwine steeds weer zei dat ze dit niet zou kunnen doormaken hebben zonder haar geloof in een liefdevolle Vader die haar ook kracht gaf om geduldig én in rust door te gaan. De vele kaartjes, telefoontjes, gebeden en bezoekjes van mensen uit de kerk hebben daar zeker toe bijgedragen.
Op de laatste controle bij de specialist, een jaar na de operatie, werden platen genomen. De specialist was zichtbaar verwonderd en zei dat het kraakbeen op de plaats van de operatie uitzonderlijk hersteld was. Bij heel wat patiënten duurt dit herstel 3 à 4 jaar, bij Ludwine was het nu al in orde! Ludwine mocht vertellen dat ze erg dankbaar was voor de gouden handen van de specialist maar dat ze ook gebeden had en dat God het had overgenomen waar de specialist niks meer kon doen!
Spectaculair herstel na eenparig gebed
Op 12 maart kregen we een dringend mailtje met een gebedsverzoek van Hans en Gerda Eijsackers, medewerkers van Gods Ambassade in Nederland. Zij vroegen gebed voor Leeuwke, kleinzoon van 1, 5 jaar van een broer van Gerda. Hij was opgenomen op Intensive care en lag aan de beademing. De dokters wisten niet precies wat er mis was gegaan.
Zondag 9 maart zaten z’n ouders in de kerk toen z’n moeder door een crècheleidster uit de dienst werd gehaald omdat Leeuwke helemaal niet lekker was geworden. Toen ze hem zag, schrok ze want zo suf had ze hem nog nooit gezien. Hij lag languit in de kinderwagen, vuurrood en verroerde zich nauwelijks. Z’n ouders lieten meteen tijdens de dienst voor hem bidden en gingen daarna naar huis.
Thuis gekomen begon Leeuwke te braken en dat duurde de hele nacht door! Maandagmorgen ging z’n moeder met hem naar de huisarts en die stelde haar gerust. Er was volgens hem nog geen gevaar voor uitdroging.
Tegen zes uur ‘s avonds belde haar man de huisartsenpost omdat hij vond dat Leeuwke echt achteruit ging. Ze mochten meteen komen en werden doorgestuurd naar de kinderarts. Die liet Leeuwke opnemen en er werd meteen gestart met het toedienen van vocht. De diagnose was uitdroging. Het protocol in Nederland is dat ze altijd eerst vocht toedienen via een sonde (in de darmen). Ze dienen dit 2 keer toe en normaal gesproken reageert een kind hier vrijwel direct op. Als dit niet werkt, wordt er vocht via een infuus gegeven.
De sonde in de darmen werkte niet en tegen de morgen begonnen ze met een infuus maar Leeuwke werd slechter en slechter. Hij was bijna helemaal buiten bewustzijn en de kinderarts stond helemaal te trillen omdat het helemaal fout leek te gaan. Ze moest een infuus prikken maar dit lukte nergens meer. Uiteindelijk heeft ze dit in zijn voorhoofdje voor elkaar gekregen.
Omdat zijn bloeddruk dramatisch laag was geworden, zijn hartslag constant boven de 200 lag en hij blauwe vlekken onderhuids begon te krijgen is hij met gillende sirenes naar de intensive care in Het Academisch Medisch Centrum in Amsterdam gebracht. De artsen zijn zo’n twee uur bezig geweest om hem te stabiliseren. Hij bleek een septische shock te hebben. Toen z’n ouders aan de arts vroegen of Leeuwke dood kon gaan, antwoordde hij dat hun zoon zeer ernstig ziek was en dat hij niet kon zeggen of Leeuwke dit zou overleven.
We baden meteen voor hem mee en staken hem in onze gebedsdoos in de kerk. Ondank 5 dagen intensief toedienen van vocht en bloeddrukverhogende medicatie bleef Leeuwkes bloeddruk erg laag.
In de nacht van zaterdag op zondag 16-17 maart baden de broer van Gerda en Hans beiden krachtig voor Leeuwke. Ze wisten dit niet van elkaar. De volgende ochtend kregen de ouders te horen dat van het ene op het andere moment Leeuwkes lichaam spontaan terug hersteld was. De arts stond er helemaal versteld van! Twee dagen later mocht hij de intensive care verlaten. Hij moest nog wel een tijdje afkicken van de zware medicatie die hij gekregen had maar herstelde volkomen! In juni spraken z’n ouders nog met de arts van de intensieve afdeling. Die stond nog steeds verstomd van het plotse herstel van Leeuwke en ook van het feit dat hij er helemaal niks aan overgehouden had!
Dank U Vader voor Uw leven over Leeuwke!
Totale genezing van allergieën
We laten Eva, Sarah’s mama, aan het woord:
“De dokters hadden gezegd dat Sarah zou geboren worden met een gewicht van 2,6 kg maar ze kwam ter wereld als een gezonde baby van 3,2 kg en 51 cm groot. Omdat de borstvoeding niet lukte, ben ik na een zestal weken overgeschakeld op flessenvoeding.
Toen Sarah twee maanden was, merkte ik op dat er iets niet juist was met haar en ging te rade bij Kind&Gezin. Daar kreeg ik te horen dat – behalve de droge huid die ze had – alles in orde was. Toch werd haar huid steeds droger en kreeg ze eczeem in de knieholtes, aan de voetjes, armen en polsen. Sarah groeide erg langzaam en kwam niet voldoende bij. Er werd zelfs de vraag gesteld of ik haar wel genoeg eten gaf…
Haar huid werd nog droger. Ik kreeg de raad haar meer in oliebadjes te zetten en in te oliën met amandelolie. Dit laatste heb ik nooit gedaan en dat bleek achteraf maar goed ook want ze was allergisch aan amandelolie!
Toen ze negen maanden was, gingen we op consultatie bij een kinderspecialist. Ondertussen was ze in gewicht en lengte al onder de laagste normen van de curve terecht gekomen. Meteen vertelde de specialist ons dat Sarah allergisch was aan melk. Om te beginnen dus… .want na verder onderzoek bleek dat ze ook allergisch was aan eieren, kobalt, chroom en nikkel. Achteraf kwamen daar nog kruisallergieën bij voor noten, zaden, zwarte thee e.d.
Sarah mocht dus geen producten eten of drinken die melk of eieren bevatten maar alles wat met bonen en granen te maken had mocht ook niet omdat die nikkel bevatten: koffie, chocolade, soja-melk… Wit brood mocht omdat dit heel weinig nikkel bevat. We moesten dus speciale melk bestellen bij de apotheker. Enkel vers fruit en groenten, niets uit blik of voorverpakt dus ook geen koeken en zo.
Kobalt kom je tegen in sterke poetsproducten en bleekwater, in blauwe kledij en de etiketjes van kledij, en in drukwerk zoals kranten. Chroom zit bijvoorbeeld in bestek… dat moest dus liefst plastiek handvaten hebben. Er was dus heel wat te mijden…
De dokters zeiden ons dat ze van de allergie aan melk en eieren spontaan zou kunnen genezen met het ouder worden maar de chroom-, nikkel- en kobaltallergie zou voor het leven zijn.
Advies van een diëtiste en een allergoloog gaven geen uitkomst. In plaats van te weten te komen welke voeding Sarah toch nog extra zou mogen eten, werd ons verteld welke voedingsmiddelen we zeker nog extra moesten mijden. We “schikten” ons dus naar Sarah’s allergieën en gaven haar een strikt dieet met vers fruit, verse groenten, wit brood, siroop, honing, confituur en de speciale melk van de apotheker… geen extra’s dus voor Sarah.
We wisten dat God genas, maar waren niet op die belofte gaan staan. We hadden al wel voor genezing gebeden maar zonder resultaat.
In mei 2003 lieten we Sarah inschrijven in de kleuterschool. Leuk nieuws, ware het niet dat ze op school met verjaardagen telkens lekkere dingen aten die Sarah niet mocht eten: wafels, pannenkoeken, cake en noem maar op. Er werd mij voorgesteld Sarah telkens iets mee te geven dat ze dan wel mocht eten: een stuk fruit of zo.
Dat was voor mij de doorslag om op genezing te gaan staan.
Ik vroeg God haar te genezen voor de leeftijd van 3 jaar zodat mensen niet zouden kunnen zeggen dat ze “eruit was gegroeid” en voor ze naar school ging zodat ze ten volle mee zou kunnen genieten van alle lekkers waar andere klasgenootjes van aten.
In de nacht van 31 augustus op 1 september 2003 werd Sarah wakker om naar de wc te gaan. Sarah was toen 2 jaar, 7 maanden, 1 week en 1 dag oud en al meer dan een half jaar zindelijk. Ze had mij voordien nog nooit wakker gemaakt omdat ze moest plassen.
Dit deed ze 14 nachten… totdat ik door had dat er iets veranderd was! Toen Dirk thuis kwam van zijn werk, vertelde ik dat ik geloofde dat Sarah genezen was. We gaven haar een stukje cake in het vertrouwen dat er geen negatieve gevolgen zouden zijn… en dat was ook zo!
Vanaf dat moment heb ik geen verpakkingen meer gecontroleerd in de winkel. Ik geloofde dat Sarah genezen was en wou God zo tonen dat ik Hem vertrouwde. Sarah is steeds groter gebleven dan haar één jaar jongere zus Rebekka. Rebekka had een normale groei en gewichtstoename maar haalde Sarah niet in. Dat was een bevestiging dat Sarah goed groeide en genezen was.
Tot op vandaag eet en drinkt Sarah alles. Blauw is haar lievelingskleur en ze draagt naar hartenlust blauwe kleren. Ik gebruik allerlei wasproducten waar ook kobalt in zit. Verchroomde materialen zijn ook geen probleem voor haar… Vader genas haar werkelijk van elk spoor van allergie voor ze drie jaar was!!!”
God gaf Henk tijdens de genezingsschool twee nieuwe heupen.
We leerden Henk Kokenberg kennen in maart 2012 op de genezingsschool in Apeldoorn. Henk was 55 jaar en op het eerste zicht kon je niet merken dat hij ergens aan leed. Hier volgt zijn verhaal zoals hij het ons vertelde op het einde van 2012:
Drie jaar geleden kreeg ik dramatisch veel last van mijn heupen. Ik werk als zelfstandige in een bouwbedrijf. Als ik op een ladder of een dak kroop, blokkeerde mijn heup soms. Het voelde aan als een mes dat in m’n spieren en zenuwen gestoken werd en dan langzaam rondgedraaid werd…een verschrikkelijke pijn! Als ik dan even wachtte, ging het wel over maar het was niet erg comfortabel.
Eind 2010 raadpleegde ik een orthopedist in het ziekenhuis. Hij liet foto’s maken van m’n beide heupen. Dezelfde dag werd ik nog opgebeld. Er werd me verteld dat m’n beide heupgewrichten volledig versleten waren, links nog erger dan rechts. De kop van de heup was als een appel die te lang in de fruitmand gelegen had. Er was geen tussenruimte meer in het gewricht. De gewrichten waren dus zwaar vernield.
De orthopedist gaf me inspuitingen met silicone in het gewricht om me soepeler te laten lopen. Dit liep helemaal verkeerd: ik lag twee weken met zware pijn en morfine in bed. Er bleef nog maar één ding over: twee nieuwe heupen.
Ik bleef een operatie uitstellen. Ik las in m’n Bijbel dat Jezus genas en zei tegen God dat ik wou dat Hij het deed. Toen kwam de genezingsschool naar Apeldoorn in maart 2012. Wat ik daar die eerste zaterdag hoorde, bevestigde wat ik geloofde…het was enorm bemoedigend! Ik ging naar huis en deelde alles met mijn vrouw Jannie. Ik zei haar dat we heel anders en gezonder zouden gaan leven.
De tweede zaterdag van de school werd in de namiddag de zelfbediening onderwezen. Hugo kreeg ook een woord van kennis en riep alle mensen met last aan de knieën naar voor. Een aantal mensen getuigden van een onmiddellijk herstel. Ik dacht: ik heb last van mijn heupen!!!
Tijdens de zelfbediening legde ik mijn hand op mijn linker heup omdat ik daar het meeste last van had. Ik kwam thuis en had het gevoel dat de steeds aanwezige vermoeienis uit mijn heupen verdwenen was. Ik liep de trap op met twee treden tegelijk, iets wat ik al een hele tijd niet meer gedaan had! Ik kon amper de trap nog op, mensen bij wie ik werkte brachten mijn spullen naar boven, ik kon geen kop koffie meer naar boven dragen omdat ik mijn handen nodig had om me naar boven te trekken, wandelen kon ik helemaal niet meer en zeker niet op het strand!
Kort daarna zijn we met vakantie geweest in Duitsland en wel in een gebied met bergen en heuvels. We komen daar ieder jaar en ik kon die wandelroute niet meer lopen het vorige jaar. Nu liep ik 15 km gewoon naar boven en beneden, zelfs trappen lopen ging perfect. Je hebt daar een trap met 205 treden en we zijn naar beneden gegaan en na de lunch weer naar boven…ik had niks pijn!!! Met Koninginnedag heb ik een hele dag gestapt zonder problemen. Ik kan nu mijn werk terug doen zonder problemen…Vader gaf me twee nieuwe heupen! En daar geniet ik elke dag met volle teugen van!
Een heel nieuw leven
We kregen met nieuwjaar een heel bijzonder kaartje van Ria.
Het begon als volgt: “Ik zou graag de Heer willen danken voor het nieuwe leven dat ik ontvangen heb. Voor mij is psalm 103 vers 5 (“zodat uw jeugd zich vernieuwt als die van een arend”) levensecht. Ik ga fietsen, zwemmen, stap kilometers met de hond, werk in mijn tuin…mijn bamboowoud wordt stilaan een echte tuin.”
In oktober 2012 was Ria 2 jaar medicatievrij en dat heeft voor haar heel veel veranderd…
Ria leed bijna 30 jaar aan epilepsie. Het begon allemaal in 1987. Ria volgde toen tweedekansonderwijs. Daar viel ze van de trap. Een paar dagen later viel ze thuis ook van de trap. Als ze ging wandelen met haar man, ging ze soms gewoon door haar knieën. Ria ging naar de dokter en werd uitgebreid onderzocht. In het begin dacht men aan ms omwille van het krachtverlies maar uiteindelijk verloor ze ook echt het bewustzijn en deed ze zware epilepsie-aanvallen.
Door de jaren heen ging ze naar heel wat dokters en kreeg ze stapels medicatie. Op een bepaald moment nam ze 7 verschillende soorten pillen in. Naast de epilepsie had ze ook last van lage bloeddruk en zware vertigo (draaienissen). Elke keer als ze buiten haar huis kwam, kwam ze in het ziekenhuis terecht omdat ze ergens een epilepsie-aanval deed. De dokters probeerden alle producten die er maar waren… en toch bleven de aanvallen komen. Als ze die thuis deed, gebeurde er niks mee, maar als ze die buitenshuis deed, werd ze telkens opgenomen in het ziekenhuis.
Dit maakte dat Ria een gevangene werd in haar eigen huis. Ze kwam alleen nog buiten om naar onze kerk te komen omdat er iemand haar thuis afhaalde en terug thuis bracht. Ook daar deed ze vaak aanvallen maar daar werd jarenlang door heel wat mensen trouw voor haar gebeden. Ria’s vertrouwen groeide en ze leerde haar hemelse Papa steeds beter kennen…en Die beloofde genezing!
Op een bepaald moment probeerde ze Engelse les te gaan volgen, maar ook daar deed ze aanvallen en was ze spoedig niet meer welkom.
De medicatie maakte haar erg slaperig zodat ze ook het huishouden niet alleen aan kon. Elke middag moest ze gaan slapen, anders liep het verkeerd. Ria vond dit helemaal niet fijn.
In het najaar van 2010 nam ze nog vier tabletten anti-epileptica per dag. Op een bepaald moment merkte ze dat ze haar avondmedicatie af en toe vergat in te nemen en dat ze daar geen last van had… Zo begon Ria te denken over stoppen met de medicatie. Ze wist dat ze er niet met haar huisarts moest over spreken omdat die het nooit goed zou vinden dat ze zou stoppen. Maandelijks ging ze naar haar toe om nieuwe medicijnen voor te laten schrijven.
Op een zondag in oktober sprak ze hierover met Ann na een dienst. Die raadde haar aan om de medicatie heel langzaam af te bouwen en zeker niet plots te stoppen. Die namiddag was Ria samen met een paar andere mensen bij Dirk en Eva thuis. Dirk vroeg haar hoe het met haar ging en hoe het nu zat met haar medicatie… hoe kon hij weten dat Ria erover dacht om te stoppen. Ze baden ook samen hierrond.
Ria ging naar huis, nam nog een paar dagen medicatie en stopte toen van de ene dag op de andere… zonder aanval, zonder nevenwerkingen… Stilaan namen de krachten van Ria terug toe. Op dit moment doet ze alles zelf: haar huishouden, de boodschappen, ze fietst terug, ze wandelt kilometers met de hond en werkt in de tuin. Vroeger was even in de zon komen genoeg om een aanval uit te lokken… nu geniet Ria met volle teugen van de zon! Ook die lage bloeddruk en draaienissen zijn volkomen verdwenen.
Op onze vraag wat haar huisarts hiervan zei, antwoordde Ria dat ze haar huisarts al twee jaar niet meer gezien heeft…ze had haar gewoon niet nodig de laatste twee jaar! Ria kreeg echt een heel nieuw leven en is daar erg blij mee!!!
Vergeet niet een van Zijn weldaden, ook al zijn ze lang geleden!
Onlangs hoorden we van Rose-Marie nog een heel fijn getuigenis van flink wat jaren terug. Bart, haar zoon, was toen ongeveer vier jaar oud en hij is er ondertussen 17!
Rose-Marie was toen al zeker twee jaar in behandeling bij de gynaecoloog voor een ontstoken baarmoederhals. Ze had al heel wat antibiotica moeten slikken maar het werd steeds slechter.
Op een bepaalde dag vertelde de gynaecoloog haar dat medicatie nu niet meer kon helpen en dat hij zou moeten opereren. Eerst moest er nog een onderzoek gebeuren om te bepalen hoe diep het precies zat en welk deel hij moest wegnemen.
Rose-Marie was helemaal in paniek. Ze was toen ongeveer een jaar christen en ging nog maar pas naar een gemeente in Wijgmaal. Ze had twee christen vriendinnen en belde één van hen op. Die zei haar dat ze haar testament moest maken omdat ze iemand kende die in dezelfde situatie was geweest en nu al dood was. Haar kind was geplaatst in een instelling en alles was ermee mis gelopen… niet echt bemoedigend dus!
Na die telefoon was ze nog meer overstuur. Toen belde ze haar andere vriendin en die stelde haar gerust. Ze zei tegen Rose-Marie dat ze haar voorganger moest bellen en vragen om met olie gezalfd te worden. Rose-Marie durfde dat helemaal niet dus raadde haar vriendin haar aan met de vrouw van de voorganger te spreken.
Dat deed ze en het voorgangersechtpaar kwam bij haar op bezoek. De voorganger las Jacobus 5 (de ziekenzalving) voor en vroeg haar of ze dit geloofde. Rose-Marie antwoordde bevestigend. Ze geloofde dat God het kon doen maar – zo vertelt ze nu – niet dat Hij het voor haar zou doen! Vervolgens werd ze gezalfd en baden ze samen voor genezing.
Rose-Marie voelde niks speciaals maar die nacht had ze een diepe ervaring van Gods aanwezigheid. Ze heeft toen bijna niet geslapen, moest de hele tijd wenen maar voelde zich eigenlijk erg blij. Ze kon niet in bed blijven liggen maar ging op haar knieën, dankte en zong. Ze kreeg de hele tijd het lied van Elly en Rikkert “Weet je dat je een parel bent, een parel in Gods hand?” in gedachten.
Een hele speciale nacht was dat!
De volgende ochtend kreeg ze een brief van de gynaecoloog in de bus dat ze pas na drie maanden terug zou moeten komen. Daar begreep ze niks van… hij had gezegd dat hij moest opereren en nu moest ze pas over drie maanden terug komen…
Het bijkomende onderzoek bleek volledig normaal te zijn!
Een jaar geleden gebeurde er nog een uitstrijkje en ook toen was alles normaal!
Zo verdween een probleem dat al meer dan twee jaar aansleepte en steeds erger werd volkomen na zalving en gelovig gebed!
Mondbodemflegmone moet wijken voor gebed
Ergens in november kreeg Ann tandpijn.
Ergens in november kreeg Ann tandpijn.
Aanvankelijk was die niet continu en erg slecht te localiseren. Na een paar dagen voelde ze een kleine zwelling ter hoogte van het tandvlees van de mondbodem. Ze vroeg zich af of ze een abces aan het ontwikkelen was maar voelde geen kloppende pijn. De zwelling nam progressief toe en werd lastig bij het eten. Op een bepaald moment was de ganse mondbodem aan de rechter kant flink opgezwollen. Toen kwamen er ook pijnlijke, flink gezwollen klieren in haar hals en boven het sleutelbeen. Ze kon bijna niet liggen op die kant. De pijn straalde ook uit naar haar rechter oor en naar haar hoofd. Van bij het begin van de last was er gebeden maar toen de pijn zo’n ernstige proporties aangenomen had was het vrijdag…vlak voor het weekend dus…bel je de tandarts of niet?
Hugo, Inger, Ann en Nadine baden opnieuw samen en vanaf dat moment verdween de zwelling stilaan. Die vrijdagavond was ze weg. Op een paar dagen verdwenen ook alle gezwollen klieren.
Nog een paar dagen later begon de zwelling terug te komen maar Ann verbood dit…en het zette ook niet door! Dank U Vader dat U ons autoriteit gegeven hebt om daarin te wandelen!!!
Nieuwe knieën nodig?
1. Ga naar de voorraadkamer!
We laten Greta zelf aan het woord:
”Ongeveer vier jaar geleden begon ik veel pijn te krijgen in mijn knieën.
De dokter schreef me oefentherapie voor. Twee jaar geleden werd de pijn ondraaglijk en kon ik steeds slechter lopen. Ik werd doorverwezen naar een specialist. Die constateerde na veel foto’s dat ik slechte knieën had (arthrose). Eens zou ik in aanmerking komen voor nieuwe knieën… wanneer dit zou zijn, wist hij niet.
Ik heb toen mijn hemelse Papa meteen twee nieuwe knieën gevraagd. Er is vaak voor mijn knieën gebeden en soms was de pijn helemaal weg.
Op de Vaderhartschool in Vaalbeek in juli 2012 organiseerde Michel op de vrije namiddag een wandeling. Ik wou erg graag mee omdat hij beloofde dat het een rustige wandeling zou worden. Ik heb twee steunbandage omgedaan en wonder boven wonder… ik heb een uur en kwartier mee gestapt zonder pijn. Dat was een grote verrassing voor mij…dat had ik al lang niet meer gekund! ‘s Avonds tijdens de genezingsdienst heb ik ook laten bidden voor mijn vingergewrichten.
Josée bad voor mij en ik mocht in de voorraadkamer van Papa gaan. Ik heb mijn nieuwe knieën daar in ontvangst genomen. Met lopen gaat het nog steeds goed, soms heb ik nog wel wat pijn en ben ik wat stijf maar de dag komt dat het helemaal in orde zal zijn… ik zie er echt naar uit en dank Jezus er iedere dag voor en blijf volharden!”
2. Of laat je man je de handen opleggen
Suzanne werd op een woensdagnacht wakker met hevige pijn in haar knie. Ze dacht meteen terug aan haar andere knie die ook al eens flink wat last had berokkend…en dat had een hele tijd geduurd! Ze had in het verleden al verschillende keren flinke gewrichts- en peesontstekingen en dat gaf haar best wat angst voor een nieuwe ontsteking! Daarom pakte ze ook die angst aan en stuurde ze weg.
Ze bad voor genezing want ze moest samen met Harry op donderdag naar een begrafenis. Ze gingen ook – en dat vond ze op zich al wonderlijk want de vorige keer kon ze niet stappen – maar ze had nog steeds veel pijn in haar knie. Ondertussen bleef ze gewoon standvastig uitspreken dat die pijn geen recht op haar had en moest wijken…Toen ze ’s avonds gingen slapen, legde ze de hand van Harry op haar pijnlijke knie…de volgende ochtend stond ze op zonder pijn en de pijn kwam niet meer terug…en of ze blij is met deze overwinning!!!
3. Of laat je zalven tot genezing…
Theo, 78 jaar jong, had een cyste in de linker kniekuil die hem de laatste tijd heel wat last berokkende. De dokter had hem gezegd dat ze maar één ding konden doen als hij teveel last kreeg: de cyste wegnemen. Hij kon de laatste tijd geen 100 meter meer stappen zonder pijn te krijgen. Als hij recht moest staan, moest hij z’n linker been eerst licht uitstrekken en dan voorzichtig gaan staan en langzaam starten met stappen. Om de trap op te gaan op de voetbal, moest hij zich stevig vasthouden en voorzichtig stappen. ’s Avonds liet hij de hond uit op de fiets omdat wandelen veel te lastig werd…Ja, die cyste hinderde hem fel!!
Zondag 28 oktober hadden we een genezingsdienst. Ieder die dat wenste, kon zich laten zalven tot genezing. Theo ging naar Nadine en liet zich zalven…en heel snel verdween de pijn! Hij kan nu opnieuw vlot en sneller wandelen zonder pijn, zat vorige week in een boom met de kettingzaag (en dat kon hij niet meer omdat hij geen kracht kon zetten op zijn been!), kan opnieuw zijn broek aantrekken zonder zich vast te moeten houden en laat de hond ’s avonds terug te voet uit…en hij vertelt overal hoe Vader hem nog maar eens genezen heeft!!!
Vergeven, ja maar ...
VERGEVEN, JA, MAAR WAT ALS JE MAN JE VERLAAT?
(Dit getuigenis is anoniem, naam bekend bij de redactie)
Vergeving is geen gemakkelijk onderwerp, maar als God ons iets opdraagt, wil Hij het ons niet moeilijk maken, Hij wil ons vrijzetten!
Tot voor kort vond ik van mezelf dat ik vlug kon vergeven. Het ging echter om kleine dingen en in het Woord staat dat God ons wreekt en ons recht verschaft als we mensen en situaties loslaten bij Hem. Dus vergaf ik altijd snel, niet zozeer voor de personen die ik vergaf, maar voor mezelf. God kan mij beter recht verschaffen en “betalen” dan mijn schuldenaars ooit zouden kunnen.
En toen besloot mijn man van me weg te gaan…dit was voor mij heel andere koek. Nooit eerder voelde ik zo’n diepe pijn, ik voelde me enorm bedrogen en zo diep vernederd. Ik wist dat ik geen tweemaal betaling kon eisen. Of ik eiste “betaling” van mijn man, of ik liet hem los en verwachtte het van God. Aangezien ik altijd korte metten met zo’n situaties maakte, dacht ik nu hetzelfde: ik neem een beslissing vanuit mijn wil en ik vergeef, en God herstelt, punt uit. Zelfs nadat ik die beslissing verstandelijk had genomen, bleef ik negatief denken over hem en bleven er negatieve scenario’s in mijn hoofd afspelen. Ik begreep het niet en vond het enorm moeilijk om er niet mee bezig te zijn en er niet aan te denken…het speelde steeds opnieuw door mijn gedachten.
Ik kon me ook moeilijk op God concentreren want alle negatieve gedachten en scenario’s vulden mijn denken. Ik had al verschillende keren gebeden en God gevraagd om me daarbij te helpen … Ik hoorde echter geen antwoord, het was veel te druk in mijn hoofd!
Na enkele weken bad ik op een dinsdagmiddag: “Vader, ik denk dat U mij iets wil zeggen, maar ik versta U niet, mijn hoofd is te vol met gedachten. Spreek alsjeblieft ’s nachts tot mij als ik slaap dan denk ik tenminste niet!”. De nacht van woensdag op donderdag sprak God heel duidelijk tot mij. Ik sliep, denk ik, maar mijn geest was wakker en God was erg duidelijk. Hij zei me dat ik moest vergeven. Ik antwoordde dat ik het niet begreep, ik had toch al vergeven! God zei opnieuw dat ik moest vergeven. Hij maakte mij duidelijk dat de vergeving die ik gegeven had, voorwaardelijk was. Ik had het nooit zo gezien of uitgesproken maar ik wist onmiddellijk dat God gelijk had. Ik had voorwaardelijk vergeven, de vergeving zou pas ingaan op het moment dat hij berouw zou hebben en zijn spijt zou betonen. God zei me dat dit niet werkte. Ik moest mijn schuldenaar volledig loslaten bij hem en overgeven aan Hem zonder enige claim.
De dag daarna ben ik er heel erg lang mee bezig geweest. Ik wilde graag gehoorzamen en doen wat God vroeg maar nu pas snapte ik dat dat een hele stap was. Ik kon het niet, ik vond het niet eerlijk, wat mij was aangedaan was zo verschrikkelijk …
Toen maakte ik, zoals we leerden in onze kerk, een lijstje met alle dingen die hij me aangedaan had en met alle dingen die hij had moeten doen en juist niet gedaan had. Het werd me duidelijk dat hij dat allemaal nooit kon goedmaken. Hij zou misschien wel spijt kunnen hebben, berouw tonen en het vanaf dan anders kunnen aanpakken, maar hij zou de verloren jaren nooit kunnen terugdraaien en hij zou de pijn en het verdriet niet kunnen elimineren.
Alleen God kan dat, alleen God kan mij herstellen en alleen God kan de situatie ten goede keren. Toen begreep ik dat ik het inderdaad beter van God kon verwachten dan van hem, maar daarvoor moest ik hem wel loslaten en elke claim die ik op hem had gemaakt laten vallen.
Ik kon dat niet uit eigen kracht. Ik bad : “God, ik kan het niet maar U wel, ik wil het doen maar het lukt me niet, wilt U mij helpen en het in mij doen?”. God bewerkt immers het willen en het werken in ons (Filippenzen 2:13)!
Toen heb ik gewoon uitgesproken “ik vergeef je” en God heeft mij vrijgemaakt. De negatieve gedachten en scenario’s verdwenen op dat moment! Het doet nu ook minder pijn als ik eraan denk of ermee geconfronteerd wordt…
Als God je iets vraagt, geeft Hij je de kracht en doet Hij het omdat Hij ons zo graag wil vrijmaken en genezen…Zijn liefde voor ons is onbeschrijfelijk groot!
Genezing van depressie
We laten Rose-Marie zelf aan het woord:
“Voor mijn bekering in 1997 leefde ik van de ene zenuwinzinking naar de andere. Ik had het erg moeilijk als alleenstaande moeder. Bij mijn bekering heeft de liefde van God me zo gevuld dat ik me nooit meer alleen voelde.
In 2009 werd ik echter opnieuw zwaar depressief. Ik ontkende het en zat vol schuldgevoelens…en genas dus niet…
Ik probeerde alles te verwerken door veel te sporten en veel te hard te werken. Zo belandde ik in het crisiscentrum van het St. Pietersziekenhuis. Ik begreep er niets van…ik dacht dat een christen niet depressief mocht worden.
Er werden antidepressiva gestart en midden in die moeilijke periode leerde ik Gods Ambassade kennen. Ik ging in die periode naar een andere kerk en was zeker niet van plan naar Gods Ambassade te blijven gaan. Ik zag het gewoon als een periode van tot rust komen en nieuwe kracht krijgen. Na een jaar heb ik beslist om de genezingsschool te volgen. Wat ik daar hoorde, was allemaal nieuw voor mij en zo goed! Ik had het heel erg nodig!
Een maand later kreeg ik de zekerheid dat ik mocht stoppen met de antidepressiva die ik al meer dan een jaar nam. Ik had zonder gebed na 6 maanden al een poging ondernomen om ermee te stoppen maar die was mislukt. Nu was het helemaal anders…ik had zo’n diepe rust gekregen!
Ik ben gestopt van de ene dag op de andere omdat ik geloofde dat God me genezen had…Ik was volledig genezen!
December 2011 had ik het weer heel moeilijk. Ik was van plan om terug naar de dokter te gaan voor antidepressiva. Ik was volledig in paniek en dacht dat alles terug gekomen was. Gelukkig had ik eerst nog een gesprek met Ann die me uitlegde dat dit wel vaker gebeurt en dat dit een strategie van de duivel is. Hij wil ons laten geloven dat alles teruggekomen is terwijl dat niet waar is! Ann bad met mij en verbrak de leugen. De dag nadien voelde ik me opnieuw heel goed! Dank U Vader!!!”
Genezingsschool Apeldoorn, vader bevestigt door wonderen
Edwin de Ruiter, onze medewerker in Apeldoorn, doet zelf verslag van de school zaterdag 21 april:
“Ik kijk met een erg goed gevoel terug op de genezingsschool afgelopen zaterdag. We hebben weer veel positieve reacties gehad!
Gisterenavond was er bij ons in het kerkgebouw een ‘Wake-up’ dienst. Wake-up is een vernieuwingsbeweging van christenen uit allerlei kerken en gemeentes, die het verlangen heeft dat het Koninkrijk van God zichtbaar gaat worden in Apeldoorn en de dorpen in de omgeving. Daartoe houden zij één keer per twee weken een dienst bij ons in de kerk.
Gisterenavond zou Gerard de Groot (Levend Woord gemeente Rotterdam) spreken maar die was op het allerlaatste moment verhinderd. Omdat de grote kerkzaal helemaal vol zat (ongeveer 200 mensen) besloot Jan Willem Grievink, initiator en drijvende kracht achter Wake-up Apeldoorn en deelnemer aan de genezingsschool van afgelopen zaterdag, zelf te spreken.
Aan het begin van zijn prediking gaf hij een getuigenis van wat de dag ervoor in de genezingsschool was gebeurd. Op een bepaald moment kreeg Hugo een woord van kennis dat Vader knieën wou genezen. Er kwamen 6 personen met knieproblemen naar voor, één van hen was Jan Willem. Jan Willem had een meniscusprobleem en kon al een hele tijd niet zonder pijn lopen, laat staan trappen doen. Hugo bad voor zijn knie en vroeg hem iets te doen wat hij niet kon. Jan Willem ging trappen doen, kwam terug en zei dat de pijn van de binnenkant naar de buitenkant was verschoven en al een stuk minder was. Hugo bad opnieuw en alle pijn verdween volkomen…
Als je zijn getuigenis graag persoonlijk hoort, raad ik je aan zijn preek van gisterenavond (22 april) te downloaden en even naar 07:00 minuten te gaan: http://www.wakeupapeldoorn.nl/downloads/. Mooi verhaal!”.
Ook een andere mevrouw getuigde dat de pijn uit haar knie volledig verdween en toen ze tijdens de “zelfbediening” bad voor haar elleboog, ook de pijn uit haar elleboog verdween…de Here werkte mee en bevestigde het woord door de tekenen die erop volgden (Marcus 16:20)
Wil jij ook nog meer horen over het onderwerp genezing en zelf genezing ontvangen?
Kom dan naar onze volgende genezingsschool in Apeldoorn op zaterdag 26 mei!
We zullen dan uitgebreid spreken over het onderwerp “genezing ontvangen en vasthouden” en over afwijzing, een probleem waar bijna iedereen in meerdere of mindere mate mee te kampen heeft…
Denk eraan: Vader wil jou helemaal vrij maken!
Voor meer details: zie onze website: www.godsambassade.be
Doorbraak in gezondheid
EEN DOORBRAAK IN GEZONDHEID
Op 19 maart kregen we een mail van Lieneke uit Nederland. Zij volgde bij ons alle delen van de genezingsschool en de Vaderhartschool. We laten Lieneke zelf aan het woord:
“Al een lange tijd hebben jullie niks van mij gehoord. We zagen elkaar voor het laatst in juli 2010 op de Vaderhartschool. Vaak heb ik over jullie verteld en andere mensen proberen te bemoedigen zoals jullie mij altijd bemoedigd hebben. Eén van de dingen waarvan ik getuigde was dat mijn hoofdpijn en oververmoeidheid in jullie buurt altijd weggingen!!!
Ik weet al vanaf het begin (bijna 7 jaar geleden) dat jullie manier van met Gods Woord omgaan gewoon waar is. Toch bleek ik wel een erg trage leerling, want die hoofdpijn bleef ook altijd weer terugkomen…
Na de eerste paar lessen in 2005 heb ik in onze kerk enthousiast getuigd over Gods genezende kracht die voor iedereen ten allen tijde beschikbaar is. Toen heb ik daar heel veel negatieve reacties op gekregen omdat er pas een vrouw aan kanker overleden was. Het lag allemaal veel te gevoelig. Dit maakte me helaas jarenlang non-actief binnen de kerk. Ik durfde niet meer in geloof uit te stappen en voor genezing te bidden. Zo werd het voor mezelf ook steeds meer een “ver-van-mijn-bed – verhaal” met als resultaat dat ik steeds meer hoofdpijn kreeg.
In januari 2012 ben ik nog maar eens naar de huisarts gegaan. Hij kon mij na al die jaren vertellen wat ik had. Hij had namelijk pas een artikel gelezen over oorzaken van een open ductus Botalli. Bij deze aandoening is er een verbinding tussen de aorta (de grote lichaamsslagader) en de arteria pulmonalis (de longslagader). Die is er altijd bij de foetus maar sluit normaal in de eerste dagen na de geboorte …bij mij gebeurde die sluiting niet. Als klein meisje heb ik vaak longontsteking gehad omdat er zuurstofrijk bloed in mijn longen stroomde. Gelukkig werd het defect gedetecteerd en werd ik eraan geopereerd toen ik 3 jaar was. Nu had mijn huisarts geleerd dat de oorzaak van dit mankement is dat de sensoren die mijn bloed moesten aansturen, gewoon defect waren. Hij vertelde me dat al m’n klachten op volwassen leeftijd daaraan te wijten waren en dat ik naar een neuroloog moest. Die zou mij de juiste pillen voorschrijven. Zonder pillen zouden mijn klachten volgens hem nooit overgaan.
Het leuke is dat op het moment dat de dokter dat zei, ik weer geloof kreeg in genezing door onze hemelse Vader! Die afspraak bij de neuroloog is er nooit gekomen. Thuisgekomen heb ik samen met mijn man die sensoren aangesproken en toen wist ik dat ik genezen was!!!
Nu zijn we een paar maanden verder…ik voel me herboren en gezond. Heel af en toe heb ik nog hoofdpijn, maar ik weet dat die niet meer bij mij hoort. Ik leer steeds meer in autoriteit te wandelen en mijn gezondheid niet meer te laten afpakken.
Het helpt me ook enorm om heel vaak naar preken te kijken en luisteren van Andrew Wommack, alsook naar getuigenissen van genezen mensen. Dat maakt me weer veel enthousiaster over de Bijbel.
Ik wil mijn verhaal en dus ook vooral Gods verhaal wel van de daken schreeuwen en genezing over mensen uitspreken. Ik ben enorm dankbaar voor wat God in mijn leven doet en al gedaan heeft, dankbaar dat ik een lieve man heb die samen met mij stappen in geloof wil nemen en een vriendin, Els, met wie ik elke week samen bid.
Jullie alle vier (Hugo, Inger, Ann en Nadine) wil ik op deze manier nog een keer bedanken voor al jullie geduld met deze langzame leerling. Jullie zijn en blijven een geweldig voorbeeld voor mij!!!”
